Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 178]

De Bevlogene I

Als een oud ver lied was de dag
toen zij kwam tusschen mij en de zee
met haar roode stille lach -
toen ik haar naderen zag
vergat ik de wind en de zee...

O, hij weet zijn leven niet,
hij die is van de zee en de wind;
hij weet alleen het lied,
dat sterft als de stem begint.

Ik leefde toen binnen de stilt
en de zwoele geur van heur zwaar
over mij neerhangend haar.
Ikzelf heb het toen gewild,
dat mijn leven binnen heur haar
tot de droom van een geur werd verstild -
ik had het voor altijd gewild...

Maar hij weet zijn leven niet,
die is van de zee en de wind;
in hem, als zijn hart zich bezint,
wordt het stil als na een oud lied,
tot hij de roep van den wind
hoort, en de wateren ziet -

Mijn hart heeft zich daar bezint
bij haar mond en binnen heur haar;
toen hoorde ik en wist dat de wind
tot mij sprak van achter heur haar -
ik herkende zijn wijs oud woord
en de zachte spot van zijn lach -
toen zag ik haar aan, en zij zag
dat ik den wind had gehoord,

[p. 179]

 

en zij deinsde en heur haar vloog uiteen,

 

haar handen woeien omhoog

 

- schuim dat de zee uitvloog -

 

en zij brak in een storm van geween,

 

en zij riep dat mijn leven loog...

 

maar de wind woei haar stem uiteen.

 

 

 

En zijn wil wierp neer uit het ruim

 

eeuwen tusschen ons bei -

 

ik zag, dat zij brak als het schuim

 

tusschen de zee en mij.

 

 

 

En waar zij eens had gestaan

 

voor de wind haar ten onder bracht,

 

joeg de regen tegen mij aan

 

uit de luid aanwaaiende nacht,

 

joeg de regen vlaag op vlaag

 

somber en oud en zwart

 

door mijn oogen binnen en laag

 

over mijn bloed naar mijn hart...

 

 

 

De dag stierf als een wild gezang

 

uit een ouden donkeren tijd -

 

 

 

O, de steile sombere drang

 

tusschen mensch en eeuwigheid -

 

 

 

O, het oude bittere wee,

 

dat achter de menschen is...

 

 

 

ver in de duisternis

 

luidde de nood van de zee.