Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 176]

Eenzamen

Het einde van de schemering woei buiten
toen ze in den donker bij elkander lagen;
de kamer werd een vreemd geheim; zij zagen
alleen wat oud licht aan de kant der ruiten.

Toen voelden zij, luistrend naar 't waaien samen,
elkander oud als wind en wereld worden,
en hoe er blaren, die voor eeuwen dorden,
ritselend over hunne harten kwamen.

En zacht begon, mijmerend bij de ruiten,
de wind het vreemd eentonig lied te zingen
dat aan het einde zingt van alle dingen,
en dat zijn einde neemt in een ijl fluiten.

En alles werd zoo oud, dat ze aan elkander
lagen te denke' als aan een langverloren
verteedering, en toch kon elk nog hooren
naast zich in donker 't aadmen van den ander.

Hij luisterde en hij hoorde 't laatste hopen
breken en 't zwijgen van het uiterst smeeken,
en wist, dat er geen woord meer viel te spreken;
toen stond hij overeind, en is geloopen

recht door het vreemd geheim binnen die wanden
tot aan de deur, lichtte de klink, en golven
van donker braken binnen en bedolven
zijn oogen en de heffing van zijn handen...

O eenzaamheid van deze donkre dagen
der menschen, zij, die uitzien en die wachten
ver in uw storm, hoe moesten zij soms smachten
naar zachtheid als ze u niet meer konden dragen.

[p. 177]

 

Naar handen om hun hoofd en 't zacht beroeren

 

van lippen over 't dichtgaan hunner oogen,

 

naar teederheid door streelingen bewogen

 

tot in der lusten zwijmelend vervoeren.

 

 

 

O, dank aan hen, de stille zachte vrouwen,

 

die liefde gaven waar zij konden helpen,

 

waar zij de roode wonden konden stelpen

 

en om een moe hoofd koele handen vouwen -

 

 

 

O, dank aan hen, aan hen die zachtheid gaven

 

en warmte en geen verdwaasde woorden spraken,

 

maar die, met stille mond en zacht aanraken,

 

van 't lijf, der ziele diepste dorsten laven.

 

 

 

En dank aan u, wier schoone spraaklooze oogen

 

ik zie als ik aan hen mijn dank wil geven,

 

en als mijn leven later eens uw leven

 

verwondt, vergeef dan met uw spraaklooze oogen...

 

 

 

Want dat is alles wat wij kunnen... Laten

 

wij samenhurke' in 't waaie' en onze handen

 

doen om elkanders neigende gelaten;

 

want de oude wind is luid over de landen

 

en over ons, en van de laatste stranden

 

roept ons de zee en wij zijn zeer verlaten.