Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 158]

IX

Geroepen uit de droom der warme dalen
zijn wij, uw stem vermoedend, opgestegen.
Elk ging zijn weg, en elk der vele wegen
steeg door verheldrend droomen naar uw stem...
Soms als een moe is, hoort hij het verleden,
en staat en ziet naar 't ruischend dal beneden,
maar voelt zich niet verlaten: andren dwalen
hooger en verder, en zij weten hem.

En verder stijgt hij en zijn schreden klimmen
langzaam aan trager, maar nog zweeft zijn denken
in heldren droom en blijft haar vleuglen drenken
in morgenlicht, en zweeft en voelt zich ijl -
Hij weet den weg niet die zijn schreden traden,
en zag de snelle wending niet der paden,
noch het verhezen van de vroeger kimmen...
tot van het plotseling besef de pijl

treft, en zijn droom velt, en hij ziet dat de ijlten
donkeren, en de paden worden rotsen,
en in de nacht der diepten slaan en klotsen
hongrige golven, en ontzetting stijgt -
Daar is het dreigement van het verstarde,
en het bleek omzien, en het plots verwarde
wankelend deinzen voor de schrik der steilten,
handen die weren en het woord dat hijgt.

Maar toen ik kwam stond daar een, onbewogen;
het scheen of hij zichzelven was vergeten:
een hooger aandacht en een breeder weten
beheerschten hem; hij, door hun heerschen, won
beiden. Ik voelde, dat ik hem vertrouwde;
ik nam zijn hand - hij heeft mijn hand gehouden,
en zag mij aan, en toen over mijn oogen
uit in de ruimten, en zijn stem begon.

[p. 159]

 

Luisterend stond ik en toen werd mijn luistren

 

zien, want hoog boven het verloren bonzen

 

der golven heeft zijn stem gebouwd een bronzen

 

hal van geluid, en ik stond opgericht,

 

en op den drempel, en ik zag het waaien

 

van winden wijd over werelden zwaaien

 

en ruimen alle wolken, en het duistren

 

verwoei... ik stond onder der sterren licht.

 

 

 

Daar won 'k, ten drempel van zijn stem, het wonder

 

van de aether, en hoe de aarde door haar golven

 

gewekt, gestuwd door haar, door haar bedolven

 

wentelt, en wendend stijgt uit het begin;

 

en hoe de sterre' elkander door de sferen

 

het zijn in liefde's lichtende aandacht leeren...

 

En wijl 'k van aandacht sidderend daaronder

 

stond, nam de golf mijn hart... ik stond er in.

 

 

 

Dit was de groote breuk van het bestendig

 

zinnenverband - 'k voelde de sterren naadren

 

mijn hart, hun banen gonzen door mijn aadren,

 

één vreugde - één duizling - één kristallen pijn -

 

en ik heb nooit, niet in mijn hoogste droomen,

 

geweten dat het hart in het volkomen

 

bewustzijn van zijn kleinheid zoo oneindig

 

groot, en zoo machtig en zoo klaar kon zijn.

 

 

 

En naar het brandpunt eindeloozer stralen

 

van klank en licht voelde ik het heengetrokken;

 

en 't ging als klank, als licht, recht, onverschrokken -

 

het is door uw stem, door uw oog doorboord...

 

En nu - ik heb U nimmermeer verloren -

 

'k hervond dit leven, maar mijn droomen hooren

 

helder en wakend in de warme dalen

 

uw stem door alles wat dit leven hoort.