Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 155]

VII

Meest komt zij als de late najaarslanden
in ritselende huiveringen sterven;
dan wenkt zij aan mijn venster, en wij zwerven
tesamen, en ik houd haar koele handen.

En nu mijn hart de droom van haar erbarmen
niet meer behoeft, noch haar zacht neigend steunen,
gaan wij hoog naast elkander, en wij leunen
gaande in de strengeling van elkander's armen.

Maar soms wanneer zij over mij gebogen
haar oogen opent wijd boven mijn staren,
zie ik de droomen, die in de eeuwen waren,
sterven in 't kalme donker van haar oogen -

zie ik op het steil duister van een tempel
de hoogepriester van 't geheime leven -
dan hoor ik eeuwen waaien... en er bleven
niets dan een zuil en een gebroken drempel -

zie ik een duistren koning in gepeizen
over terrassen en paleizen dwalen -
dan dreunt een zee... dan is in later stralen
niets zichtbaar dan de puinen van paleizen.

't Was eens dat zij hierna de woorden zeide
die langzaam wijde poorten opendeden:
‘zie, zij beminden mij en zij beleden
Haar. En is niet uw leven Haar belijden?

Zoo zijn uw hooge meerdren neergeslagen.
Maar weet ook dit: elk zag van de eigen toren
alle gestalten rijzen en verloren
gaan tot den ronden einder, en zij zagen

[p. 156]

 

daarbinnen geen ding eeuwig: daden, droomen,

 

noch stelslen, noch hun zonnen, slechts in 't leven

 

het oogenblik, dat plotseling verheven

 

tot ziel, kristal wordt boven alle stroomen.

 

 

 

En gij, die Haar belijdt, zult ook dit vinden,

 

want het is haar geheim; - dit vonden allen

 

die, lang in duisternis teruggevallen,

 

eens Haar beleden waar zij mij beminden.’

 

 

 

Toen zweeg haar stem... ik hoorde zacht en ver en

 

diep uit een warm gehucht een moe beest blaten...

 

de wind stond naast mij; zij ging ons verlaten...

 

en boven haar zagen wij de eerste sterren.