Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 125]

Aan de Muziek
Een fragment

o, Ontroering, die het eeuwig zuiver
weten blijft van wie is ingewijd -
als 't heelal het lijf grijpt met den huiver
van de sferische bewogenheid -
als het hart een ster wordt, en de sterren
harten, en zich de oogen opensperren
en de hemel tot het oog ingaat -
als dan 't lichaam, wit van geest, de pezen
spannend om het hart heen, is verrezen,
dan baart in het aangegrepen wezen
de eeuwige droom zijn daad.

En het lijf wordt in het hel vervoeren
als dun ijs om het kristallen hart,
voor de teederheid van aardsch beroeren
in een rechte siddering verstard;
met de onmiddellijke drang der sferen
stuwen geest en ziel, en met hen veeren
hoog de schreden van het lichaam mee
als een golf in de eeuwge zee der lusten -
zoo, ziel van mijn zang, ging uw bewuste
duizelende wake langs het rusten
van den wind naar zee.

[p. 126]

 

En uw voeten kwamen en zij bleven

 

zweven op de waatren van den nacht;

 

't snelle gaan der sidderende wreven

 

hief de spanningen der levenskracht

 

door het lichaam, één begeerte, stijgend

 

tot waar het gelaat, wit, strak en hijgend

 

voelde en hoorde in duizelende zwijm

 

rondomheen en door zich 't maatloos gonzen

 

der doorstuwde sferen, en in 't bonzen

 

van het eigen hart den zwaren, bronzen

 

hartslag van 't geheim.

 

 

 

Gang der goden, duizelend bevrijden,

 

dans, die de aarde met de sterren bindt,

 

die het lichaam, dat het hoogst verblijden

 

van de ziel doorstaan kan, overwint -

 

Hoog verhief de zee wolkende schuimen

 

weerzijds van uw zweefgang naar de ruime

 

vlucht van uw gespreide hande' omhoog -

 

en gij danste - groote sterren waren

 

stralend in het stroomen van uw haren,

 

en de hemel wemelde in de klare

 

wijdheid van uw oog.

 

 

 

Godengang over de golvende uren

 

wisslend rijzend of in zachte val

 

dansend op tot waar der sterren vuren

 

suizend zwaaien door het stil heelal -

 

tot het Oosten opengaat, en 't jonge

 

licht omhoogwiekt door de luid doorzongen

 

sferen, en de nacht deinst, en de zang

 

van de waatren, door het vuur bevlogen,

 

zichtbaar zingen wordt, vullend de hooge

 

ruimten tot der dagen blauwe bogen

 

met haar gouden drang.

 

 

[p. 127]

 

o, Het trouw en eeuwig zeker wonder

 

van het oosten en dien open brand,

 

als de stilte laait van zangen onder

 

't vuur dat stijgt, als het ontwakend land

 

vooglen opzendt in die gouden gloeden

 

juichend, en de zee haar luide vloeden

 

heft ter vuren lippen van het licht -

 

als de zon zijn vlammen blaast te zwaaien,

 

en de hemelpoorten openwaaien

 

voor den adem en het klimmend laaien

 

van zijn aangezicht.

 

 

 

o, Gij, die de ziel zijt van mijn zingen,

 

die de regen van mijn dorsten zijt,

 

die uw licht stroomt door mijn schemeringen,

 

Gij, die mij tot vreugde hebt gewijd -

 

'k zie, nu 't snelle licht de duisters ruimde,

 

dansend aan hoog over de gepluimde

 

waatren - 't jong licht uw gespannen wiek -

 

uw schoon lijf, en ik strooi u te roemen

 

zingende woorden als weemlende bloemen

 

voor uw dans uit - Gij, die ik moet noemen,

 

hemelsche Muziek!

 

 

 

Altijd weer opnieuw werd gij geboren,

 

eeuwig jong als ons verlangen is -

 

als een leven alles had verloren -

 

en nog liefhad, brak de duisternis,

 

en van uit het ver geluidloos weemlen

 

van de zeeën en de zaalge heemlen

 

daagde uw duizlende aandans, en tot gloed

 

werd geluid, licht tot klinkend ontroeren -

 

is de lucht niet zee voor uw vervoeren?

 

en de fonkelende watervloeren

 

gronden voor uw voet?