Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 44]

[Er is een leed dat nooit in woorden spreekt]

Er is een leed dat nooit in woorden spreekt,
maar zwijgend opent de gesloten deuren
der ziel, en ingetreên hen sluit voor 't treuren
van moede troost, die haar te volgen smeekt.

Zij die 't hart nooit met snelle smarten breekt,
maar langzaam gaat door werelds droef gebeuren,
zij is het die het zijn ontneemt al kleuren,
het oog doet staren, en 't gelaat verbleekt.

Zij is in droever dagen doodengang,
haar nadering maakt jonge harten bang,
haar adem kilt jeugdgloeiende gezichten.

Maar nu ik weet hoe boven 't zilvernaakt
der nacht'lijke aarde hoog de vrijheid waakt,
voel 'k drang naar boven, waar zoovelen zwichten.