Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 12]

[Zijn jeugdverlangen werd als heeten dag]

Zijn jeugdverlangen werd als heeten dag
in vollen zomer: vlammen zonnevuur
zengen het zware en onbewogen leven;
en de natuur schijnt stil en vol te zijn
van ingehouden adem - groot verlangen
naar uiting eig'ner krachtenrijk bestaan
strekt nog bewegingloos zich in de lucht
zooals een roofdier zich tot springen spant:
de rug in kromming opgespierd, de neus
sidderend, en der oogen fellen brand
scherp richtend op de naderende prooi.

Maar als door vurig overspannen lucht
onweer-geladen wolkendrommen komen,
bolvormig en gezwollen van een kracht
die elk verlangen gansch vervullen zal -
dan gaat er over veld en bosch een angst
die immer heerscht vóór sterk verlangde komst;
de heim'lijke angst, die 't laatste wachten is
op dat waar heel een leven zich naar heft -
door bosch en over veld komt dan een licht
dat bleek en stil als bange huiv'ring blijft -
't is de aâmlooze gemeenzaamheid van angst
en hopend vreezen van wat komen gaat.

Zoo werden ook toen Erik verder schreed
met zeek'ren stap de vlucht der neevlen na,
de dagen, die zijn voortgaand licht verwekte
steeds minder licht en meer door angst verbleekt,
en was hun gang gelijk het haastig gaan
van eerste wolken aan een effen lucht,
vooruitvluchtende bodem van het heir,
het deinzend wolkenheir dat naderkomt
en door de luchten donk'ren angst verbreidt.

[p. 13]

 

Want donker werd nu alles om hem heen,

 

en zelfs het felle vlammen om zijn lijf

 

verbleekte tot een lichtelooze schijn

 

die onbeweeglijk om zijn leden was.

 

 

 

Maar niet zoo Erik zelf- hij hoorde nu

 

een groot en vol geluid dat naderzwol,

 

en voelde hoe een gloed drong in het donker -

 

hij hief zich op, recht en gestrekt het lijf,

 

en door het sombere om hem schalde hoog

 

zijn vreugdenzeekre, plotselinge stem -

 

't ging als een licht door 't bange duister heen:

 

 

 

‘Ik voel een groote naad'ring in de luchten

 

zij beven angstig voor den vlammenvloed

 

die ik hoor komen wijl ik voel den gloed

 

dier verre vuren, die 'k niet wil ontvluchten.

 

 

 

Zooals een vrouw haar lichaam zwellen doet

 

droomende dat een god haar komt bevruchten,

 

en hem verwachtend, voelt al de genuchten

 

van 't godenkind vol van haar eigen bloed,

 

 

 

zoo span ik hoog de rijzing van mijn leden

 

staande in het donker om mij, strak gericht

 

mijn duisterborende oogen op het licht,

 

dat zengend naad'rend, heel 't verduisterd heden

 

omwerv'lend zal verbranden tot verleden,

 

en hoog zal vlammen om mijn hel gezicht.’