Het verzaken

[p. 57]

Op mijn dochterken

Mijn kind, als weer de maan haar horens op zal steken
en 't zwart der nachten groen lijkt in haar schijn,
voltrekt uw bleeke slaap zijn negen eerste weken.

Wat heeft ons hart gewaakt over de minste pijn,
die uw onschuldig mondje sluimerend deed klagen,
kreet van het eigen vleesch en 't machtloos vader-zijn.

Maar nu op uwen lach de milder uren dagen
volgt al mijn sombre zorg de nedergaande lijn
waar ik aan aarde en hel uw lot kan ondervragen.