Het verzaken

[p. 41]

Eigenhandig testament

Voor Reimond Herreman en Karel Leroux.

Ik geef en ik vermaak bij deze,
mijn liedren aan mijn beide vrienden,
op last ons vriendschap trouw te wezen,
zoo 't goede en schoone dat wij dienden.

Voor hen zijn ook mijn lieve boeken:
Van Langendonck, Van de Woestijne;
zij zullen er vertroosting zoeken
voor oude pijnen als de mijne.

En mijn viool voor u, o zuster,
- troost van mijn hart en van mijn leven! -
en zoo gij ze aanraakt in het duister
zal nog mijn ziel er zacht op beven.

Mij liefste van alle instrumenten,
zoet-zangerig van teedre aandoening,
zong ze als de winden in de Lente
en was bij wrok steeds de verzoening.

Bewaar ze, wat ook mag gebeuren,
gelijk mijn hand ze heeft geslepen;
eens, over lang, zal met haar kleuren
een ver familielid stil dwepen.

[p. 42]

 

Voorts heb ik nog een paar gravuren,

 

mij door een schilder opgedragen;

 

zij deelen de' adem van zachte uren

 

als de onrust en de dag vervagen.

 

 

 

Zij zijn voor hen die 'k aanbelange

 

en die naar mij soms mochten vragen:

 

mijn zuster zal ze als vriende' ontvangen

 

zoodra zij me een goed hart toedragen.

 

 

 

Zij zal in blijde liefde luistren

 

zoolang ze over haar broeder spreken;

 

dan, als zij gaan en traag verduistren,

 

zal een zacht schreien uit haar breken.

 

 

 

'k Heb verder bijna niets bezeten,

 

'k was rijk met zomerzon en bloemen

 

en 'k wil geen droevig woord meer weten,

 

noch 't ongedempte leed vernoemen.

 

 

 

Wanneer ik sterf, zuster en vrienden,

 

buig over mij als vreedge twijgen;

 

de doodë oogen worden ziende

 

als trouwe monden naar hen neigen.

 

 

[p. 43]

 

En draagt mij uit onder u drieën

 

zonder u buitenmaat te grieven,

 

maar zoekt in 't hart de harmonie en

 

wilt om mij tòch het leven lieven.

 

 

 

De laatste gunst die 'k u mag vragen,

 

u die mij duurzaam zijt, is deze:

 

dat ge uit mijn werk, ten eeuwgen dage,

 

jaarlijks een vroom gebed zult lezen.