Het verzaken

[p. 37]

Haha, die liefde!

De Liefde is oud en heeft een scheeven mond,
gespleten op haar brokkelige tanden,
zij deelt zoo licht wat lieve lachjes rond
en blaast al schalksch een kusje van haar handen.

Nooit is haar hupsche en speelsche voet gewond,
schoon zij nog danst als niet één kind van schande;
zij looft den tango en tezelfder stond
bespot zij fijn den ernst der sarabande.

's Namiddags is ze op rijke tea's te gast
en laat er soms door sier en zeedgen fleur
aan ongerepte maagdlijkheid gelooven.

Maar 's avonds slaapt ze met een jongen kwast,
die zich bedrinkt aan haar verlepten geur,
en reukwerk waant de lucht van oude alkoven.