Het verzaken

[p. 25]

XII

Zij kwam en wijlde bij mijn bed
en lachte licht: ‘Gij krijgt weer kleur!’
Ik hoorde na haar doffen tred
de stilte voor mijn deur.

Zij sprak alsof de lelie laait
en of haar kelk van vlammen bloost.
Zoo heeft zij dubblen angst gezaaid
met dezen armen troost.

Nu lig ik, de oogen diep gedoofd,
in laatste, tranenlooze smart,
haar wreede woorden in het hoofd,
een wreeden dood in 't hart.