Het verzaken

[p. 24]

XI

Mijn huis verduistert en verkilt;
uw hart van angst en liefde waakt.
Een ademtocht heeft mij geraakt, -
geen zoen, die nog dit kommren stilt

Het vuur hier smeult, mijn voorhoofd brandt
gelijk een pas-gedoofde toorts,
maar gij legt om die heete koorts
het koele bloemblad van uw hand.

Doch of ge sust dees laatste pijn,
hij waakt met u, hij waakt, de dood,
en bidt ge om 't einde van mijn nood,
gij zelf zult ziek en koortsig zijn.