Het verzaken

[p. 21]

VIII

Ik was de vreemde vriend in 't scheemrend huis
dat van de zangen uwer droevige uren galmde,
toen ik ten drempel, luistrend naar 't geruisch
van 't rustig klaaglied op uw lippen, talmde.
... Car la vie et la mort ont les mêmes frissons.

Toen is me 't oude leed in min verkeerd
en heb ik lievend naar uw zorg gedongen,
die, huivrend in een zoen, mij heeft geweerd,
terwijl me uw troostende angsten bevend zongen:
... Car la vie et la mort ont les mêmes frissons.

En nu ik eenzaam in den avond ga,
met al de teêrheid van gebroken droomen,
weent op mijn mond uw mijmer-lied u na
en voel 'k uit u de duistre waarheid komen:
... La vie et la mort ont les mêmes frissons.