Het verzaken

[p. 20]

VII

Eens, als de rustige eenzaamheid
die troostvol schemert om ons leden,
- verzadigd aan den tragen tijd
en onze woordelooze beden, -
vernevelt in een witten dood,
zullen wij zwijgend om haar henen,
de blikken keerend in den schoot,
te zamen met de stilte weenen.

Wij zullen beven in ons hart,
wij, die eens scheidden, weer gebonden
door éénen band van rijke smart
in 't persen onzer strakke monden;
en huivrend in de schemering,
die doezelt om ons donkre haren,
zullen we op 't heil dat zoo verging
als radelooze vreemden staren.