Het verzaken

[p. 17]

IV

Gij gingt des avonds vaak voorbij
met bloemen op uw borst,
en 'k dacht gij droegt een roos voor mij
die gij niet geven dorst.

Toen heb ik maand na maand gewacht
op bloemen van uw hart
en 't hopen bleef me een lichte dracht,
want 'k werd door pijn gehard.

Hoe wild verlangen kon vergaan
in avond-vagen treur!
Uw bloemen liggen eens, te laat,
te welken voor mijn deur.