Het verzaken

[p. 13]

De kom der loutering

[p. 14]

I

De Winter hangt reeds in de winden
en komt met koelen willekeur;
melieve, grendel nu de deur
en sluit voor hem de vensterblinden.

Ik voel reeds 't rillen van zijn kilte,
maar gij die mijn verlangen voedt,
belicht me met uw stillen gloed
in 't zacht gezelschap van de stilte.

Gij laat op mij uw handen dalen
en al mijn levenszorg vergaat;
uw lippen zoeken mijn gelaat
en sluiten er mijn oogeschalen.

De droom ontwaakt en groeit wellustig:
ik waan mijn huis blij-gefestoend
en 'k ben met 't leven weer verzoend
nu 't mij zoo lief wordt en zoo rustig.

De Winter waait wel in de winden,
maar deze kamer staat vol geur;
melieve, grendel blinde en deur:
hij is de dood, wij zijn beminden.