Gedichten. Deel 2

[p. 85]

Het lied van den Skald

(Uit ‘De Ondergang der Kerels’).

Spinnende Nornen,
schrikkelik drietal,
droevige runen
riedt gij den zanger.

Blind en almachtig
zwijmelt het Noodlot
over de wereld.

Wee, wee waar het zijn zaad strooit!
Kiemend en schietend
groeit het verderf.
Kruit maar en zuivert:
eeuwiglik zadend,
woekert het onkruid,
doodelik tier!

Wee, wee, zeeuwige Vlanderen,
wee, wee, eeuwig op u
torent des Noodlots
grimmige vloek.

Moederlik Noorden,
bakermat,
keer uwe zonen
af van de reize!

Neen!

Wreed onmeedoogend
stuwt hen het Schiksel.

[p. 86]

 

Zij landen, zij stranden,

 

bouwen zich hutten.

 

Tooverend kluistert

 

de liefde hunne wildheid.

 

Noordsche vrijheid

 

woont op dit strand.

 

 

 

Sluw en doorslepen,

 

's grimmigen Noodlots

 

bondgenoot,

 

sluikt er het Zuiden

 

slaafsch en venijnig

 

de marken bin.

 

 

 

Duizende dwergen,

 

krielende ratten,

 

bijten den reus,

 

serren hem vinnig

 

tot woedenden kamp.

 

 

 

Eeuwige kampen! reusige slagen!

 

nutteloos weer!

 

Bijtend en rijtend

 

ongedierte,

 

klemt zich het Zuiden aan 't Noorden vast:

 

bloedig verscheurd,

 

huilend en wringend

 

stort de reus.

 

 

 

Zieltogend stuiptrekt

 

die edele kracht,

 

spreidt overwonnen

 

door 't grimmige Noodlot,

 

den dwergen ten prooi...

1878.