Gedichten. Deel 1

[p. 90]

O zonneschijn

(De Kollegiestudent tot den zonneschijn.)

Wijze: Schumann, O Sonnenschein.

O zonneschijn, o zonneschijn,
gij roert den grond des herten mijn:
sinds lang zijn eigen onbewust,
weêr hijgt het, klaar van levenslust.

'k Vergete ik ben ter vangenis,
waar levenslust een doodzonde is!
O zie, 't is zondag! zie dien stoet!
Zij wandelen, wandelen blijgemoed...

O vrijheid, vrijheid, vrijheid zoet!

O zonneschijn, o zonneschijn,
mocht gij hier ook een zonde zijn:
misschien, weert men uw stralen af,
gewonen wij ons aan dit graf.

Herschep gij ons steeds mensch en man
- God weet waar wanhoop voeren kan.
Hoe kunt gij zoo wreedaardig zijn.
o zonneschijn, o zonneschijn!

2 Sept. 1879.