Gedichten. Deel 1

[p. 75]

De eerste martelaar.
Aan Julius De Vos.¹⁾

Wir horten von Helden oftmahle singen.... Und wie sich liebe Kampfgenossen schieden.
Oud Heldenlied.

Bloedig daagde de eedle zon in 't oosten,
bloedig moest zij 's avonds nederzinken,
bloedig zou de dag zijn. Kalm, manhaftig
onze vaders, langs de Groeninghbeke
in gesloten scharen stonden. Waaiend
sloeg de morgenwind de Klauwaartsvane in
plooien, en de goedendags weerschongen.
Reeds de priester had zijn heilige handen
hemelwaarts gereikt, en, nederdalend,
sloegen ze over 't knielend vlaamsche leger
't machtig teeken van het kruise, zeegnend.
En dan stonden ze op, de kloeke mannen.
Vlammen schoten hunne sombre blikken:
kalm, manhaftig, trillende, zij wachtten.
Ginter in de verte naarsden²⁾ scharen talrijk,
naarsden lijk een weemlend wolkgevaarte.
En der kwam een schaar vooruit gestormd.
Kalm, manhaftig wachtten de eedle Klauwaarts.

* * *

Door de ruimte vloog een wolke pijlen
schuif'lend... En te midden van de Vlamen
sloeg een kloeke kerel de armen open

1) Zondag 1 Oogst 1875 den dag dat Julius de Vos, om reden zijner getrouwheid aan Gode en Tale en Lande, op eene schandelijke wijze uit het klein-seminarie van Rouselare verbannen wierd door den toemaligen superior Eerweerde Heere Hendrick Delbar, kanonik. (Dichtschole)

2) naarzen (uitspreken: nazen.): naderen.

[p. 76]

 

wanklend... En daar lag hij, bloedig, stervend,

 

in des trouwen wapenbroeders arrems.

 

In zijn herte een scherpe pijl zat bijtend.

 

Machtig sloot hij d'hand nog rond de stave

 

van den goedendag, maar stervend

 

sloot hij de oogen, langzaam nederzijgend;

 

en daar lag hij uitgestrekt ten gronde,

 

en zijn hoofd op 't kloppend herte rustte

 

van den trouwen wapenbroeder. Somber

 

wierpen de eedle klauwaarts in het ronde

 

eenen blik vol vlammen op den vijand

 

en den lieven wapenbroeder stervend.

 

Ende hij die sterven ging een stonde

 

opende zijne oogen die verflauwden;

 

en zij knielden allen rond hem zwijgend,

 

en hun hoofden bogen en hij zei hun

 

stervend: ‘Broeders leve God en Vlaandren!

 

In uw midden zal mijn ziele blijven

 

binst het woelen van den slag, en strijden;

 

sterker zal ik, ja, voor Vlaandren strijden

 

waar ik ga nu. Leve... God en... Vlaandren!’

 

En zijn stervend hand al beven 't hand zocht

 

van den wapenbroeder, en zijn hoofd zonk

 

neder... en een somber murmlen rondliep

 

in den kring der mannen, die daar knielden,

 

en zij zeiden: ‘Heil den eersten martlaar!’

 

Maar dan al met eens een hunner opstond,

 

en, het glimmend blanke wapen zwaaiend,

 

‘Vlaanderen den Leeuw!’ riep hij, ‘wat walsch is valsch is

 

en der steeg een stem op, grootsch, ontzaglik,

 

dreunend wijd en ver door Kortrijks velden:

 

‘Vlaanderen den Leeuw!’ En 't stormde, en dreigend

 

zwaaiden al de goedendags, en vreeslik

 

ving dan aan de slag der Gulden Sporen!¹⁾

1) Wij drukten onderaan de nota van den dichter, ten bewijze dat zijn bedoeling was, onder een zinnebeeld, aan zijn medematen, die hij niet spreken mocht, kenbaar te maken dat hun opstand een eerste martelaar telde.