Gedichten. Deel 1

[p. 16]

De laatste zang.

Twaalve sloeg het van den nacht... de doodkeers,
zoo vereend¹⁾ het ziekenbed verlichtte.
Pijnlijk lag het maagdeken te strijden,
't was haar doodstrijd in benauwde stilte.
Nevens 't bed gezeten, de oude dienstmeid
waakte en bad, heur lieveling aanschouwend.
Al met eens, van uit het ziekenbedde,
ging een stem op, zoet een lofzang zingend.
Stralend stonden de oogen van de zieke,
glanzend was heur wezen. De oude dienstmeid
dierf niet ademhalen in verwondring.
Flauwer zingend, de armen kruisend, scheen het
kind in slaap te vallen, en ontwiek niet. ²)

1875.

1) Vereend: benauwelijk, naar, somber.
Denkelijk zijne zuster Isabella indachtig, bewaakt door Pelagie, de oude dienstmeid, die ons allen (10 kinders) heeft gekweekt, en op Albrecht grooten invloed heeft uitgeoefend, met hare vertellingen en schietgebedekens, die wij door hem aangeteekend vonden. ‘De vrouwelijke opvoeding’ bij zijne tanten, waarvan Leo Van Puyvelde spreekt, is eene verkeerde bewering.