|
| |
Vierde bedryf.
Rodomont, Mandricard, Doralice, Rodomont en Mandricard komen uyt, vechtende in volle wapenen.
Mandricard zal niet leven.
Vw Majesteyten beyd te ruymen tueghel geven
Rodomond ick zweer u by my kroon
Dat ick Mandricard herts man hafticheyt betoon.
Ick bid, me-vrouwe, laet ick zelfs my zelven rechten
Ghy kunt uw zaeck niet slissen door uw moedich vechten,
Ick bedaer me-vrouw niet eer
Voor dat ick door het vechten rechten zal myn eer.
Dat weet ghy zonder vraghen.
Het listelijck beleydt, de schalcke loze laghen
| |
| |
Die ghy verradelijck om Doralice doet
Is reden dat ick u voor vyand houden moet.
Ten kreunt my niet zo Doralice ick mach winnen:
Is 't niet in heur verkiezingh wie zy wil beminnen?
't Schijnt dat ghy u beroemt dat ick u liefde draegh.
Veel eer me-vrouwe ick mijn ongheluck beklaegh.
Door 't vechten vast ghelooft, en zal ick niemant lieven.
Ghy lieven zult, Princesse, waerdt u zal gelieven,
'k Geloove, Doralice, die het meest is waert.
Zo ghy recht verstaet de liefdens aert,
Zo weet ghy dat de waerdt met liefde niet en ghelden:
De liefd' ziet op geen waerdt, maer waer dat liefde stelden
Het keurelijcke oogh, het gheen verkiezingh wraecht
Hy die zich waerdichst' acht, liefd' moogh'lijck meest veracht.
Veracht Mandricard dan, mits hy hem laet in beelden
Dat hy van Rodomont zijn Doralice steelden.
Mandricard, noch oock Rodomont niet stelen ken
D'een vande ander yet, want ick mijn eyghen ben.
Mandricard die en zal met re'en niet kunnen zegghen
Noch, Rodomont, dat yets verburghen zoude legghen
Zo veel de liefde aengaet.
Nochtans gheloof ick vast
Dat u Mandricard heeft op't heftichst' aenghetast.
't Verzoecken staet hem vry, en vry is oock het weyg'ren.
Mandricard laet goet duncken al te hooghe steygh'ren,
Ghelijck of hy veel meer als Rodomont verdiend.
Hebt ghy daer kennes van?
Ick weet het, want wy zient.
Zo goed, als Rodomont mach ick my zelven houwen,
In waep'nen ick u tart, en voor de rest zo trouwen
Stantvasten lievert als ghy immer wezen kunt.
Mandricard 't schijnt ghy spreeckt op u ghewerens punt.
Op 't punt, het zy hoe't zy, dit mijn manier van spreken.
Ick zweer, Mandricard, dat ick my van u zal wreken.
De wraeck en maeckt gheen vreed.
De wraeck zal zijn mijn recht.
Ick bid u dat ghy deze warringh neder lecht.
't Ken niet zijn neergheleydt.
Zijn dan in u gheen reden?
Ghy weet Princesse dat het jaeren zijn verleden
Zins ick in trouwe liefde t'uwaers heb gheneyght,
Hoe vinnich dat wantrouw my bitzich heeft ghedreyght
Mijn trouw heeft noyt verschrickt.
En doet u niet verschricken
Dat ghy op Rodomont ooghens-mick durfte micken?
Te trots? te trots en kent niet zijn,
Zo ghy betracht te hebben 't gheen ick kies voor mijn!
Voor u? en oft waer mijn?
Eerst most ick u dan gheven
Doralice, Rodomont, zijn leven
| |
| |
En achten noyt zo waerd, g'lijck ick uw liefde acht.
Mijn danckbaerheydt met reden mach we zijn verwacht;
Mits dat ghy my uw liefde trouwelijck betoonden.
Ghelucke waert, Princes, dat ghy mijn liefde loonden
Die hoop ick te hebben voor ghy zult.
't Is wonder dat ick hebben zoude dit gheduld!
Ghy dulden most zo Doralice my mocht kiesen.
Veel eerder Rodomont zijn leven zal verliezen.
Veel eerder ick dit herte uyt zijn plaetse ruck.
Eer Rodomont zou zijn de schaker mijns gheluck.
Zaft, Princen, ick weet raed om vreedlijck u te scheyden.
Maer dat ick lieve geen van beyden.
Och neen Princes dat waer voor my te groot verdriet.
Dat Rodomont ick liefden dat behaeght u niet.
Dat waer mijn dood, helaes!
Wat zoudt ghy Prince zeggen?
Dat ick mijn liefde op Mandricard mochte legghen?
Dat ghy my ziel vermoort.
't Is best dat ick u beyden stel gantsch uyt myn zin.
Zo is de strijdt ghe-eynd.
Zo vind ick gheene raed, want hoe dat ick het wende
Het is vol ongheluck, want kies ick hem.
't Is best ick niet verkies, zo blijft ghy beyd' behouwen.
Ick raed dat zy verkiest, 'k mach op myn zelfs vertrouwen:
'k Ben zeker, 'k houd voor wis dat zy in Rodomont
Meer waerde vindt als zy oyt in Mandricard vond:
Verkiest nu Rodomont het zeyden.
Kiest om onze twist te scheyden.
Dus gheknield ick buyghzaem voor u buyg,
Op dat ick u, Princesse, dadelijck betuygh,
Tartaryen u smeeckt, een Coningh komt met bede
Om weerliefd, mits hy brenght zo trouwe liefde mede,
Als herte oyt bezat? ick alle Princen tert,
Om off'ren een ghetrouw en recht stantvastich hert:
Een hert waer in ick 't beeldt van Doralice draghe,
Een hert dat ick zeer garen in uw dienste draghe,
Een hert 't welck u de ziel van uw Mandricard gheeft,
Een hert 't welck op 'tghezicht van uw (Princesse) leeft,
En eeuwich leven zal, al leefden 't oock verschoven,
En dat uw lieve we'erliefd' Rodomont mocht roven,
't Onluck niet rooven zal de liefd' die ick u draegh,
Hoewel mistroostich ick myn ongheluck beklaegh.
Tartaryen zal weenen, jammeren en schreyen,
Mits ghy de Scepter van het Rijck niet wilde zwaeyen:
| |
| |
Doch, waerdighe Princesse, mocht ghy zijn beweeght,
En uwe herte van afkeerlijckheydt gheleeght,
Dat ghy Mandricard uw weerliefde mocht vergonnen,
Gheen glorieuzer Prins ter wereld waer bevonnen.
Het leven dezes Prins alleenelijck bestaet
In eene azems-galmt, Princes ick bidd' u, laet
Ghebeden u beweghen, hooghe, waerde Vrouwe,
Op dat ick't leven in uw dienst, als slaef, behouwe.
En laet Argier, Princes, ghebreken niet het licht,
d'Imperiale zon, uws heughelijck ghezicht,
Laet dit gheboeyde hert verlossingh niet ghebreken,
Vervormt deez' ooghen niet in bloede tranens beken,
Noch ruckt niet uyt deez' zijd dit over-trouwe hert,
Noch loont myn trouwe niet met bitterlijcke smert.
't Is Rodomont, Princes, wiens zielens krachten neyghen:
Gheknieldt te zijn, op hoop te maken zich uw eyghen,
Hoewel zijn eyghen eyghenschap langhe hy was quijt,
Waer ghy de eyghenaerster rechtelijck van zijt.
Hoewel, Princes, ick weet ghy hoogher Prins zijt waerde,
Ja d'eenighste Monarcha van d'omringh der aerde,
Acht ick te gh'ringh voor u, zo kniel ick met ootmoet,
En val af waerde Vrouw u buyghzaemlijck te voet:
Op-lev'rende mijn hert, myn ziele en mijn wezen,
Met hope 'tsterre-luck zo luckigh is gherezen,
Dat ghy deez' trouwe Princens liefde nu aenvaerdt,
En met een dragma van uw liefde evenaert:
Om myne glory tot de Polens hooght te dringhen,
En met lof-zangh tryumph myns winninghe te zinghen.
Princesse, Phenix vrouw, die waerdich zijt de Goon,
De Hemelsche Beheerschers, mits uw schoonste schoon,
De Goden zelfs, ick meen, voor u ter aerde vielen,
Beweeght u lieve hert door dit ootmoedich knielen.
Laet dit hert, 't welck werdt tusschen hoop en vrees vermoordt,
Herleven zijn ghegheven door een heylich woordt.
Prins Rodomont het deerdt my u te hooren klaghen,
Doch deze trouwe liefd die ghy my hebt ghedraeghen,
Ick danckelijck her-ken, en nimmer oock vergheet,
Dat anders ghy zoudt waenen waer my hert'lijck leet,
Ondanckbaerheydt was immer 't znooste, en onwaerde.
Nu, Princen, ghy verlanght, en wensch ick openbaerde
Waer ick mijn weerliefd zet. zo spreeck ick vrylijck dat
Ick Rodomont bedanck, en gheeft diet langhe had.
Zy kiest Mandricard en gaet met hem binnen.
Ha Hemel scheurt, aerd barst, en laet nu AEol dond'ren!
Mits Rodomont nu zach de schrickelijckste wond'ren
| |
| |
Ha Rodomont onluckich! wat was uw gheboort?
Nu Doralice ghy door Mandricard verloort!
Verliest uw' leven voort, verkort de rest uws leven,
Nu Doralice heeft u, Rodomont, begeven,
Verzaeckt en af-ghesneen, verwurght uw leven voort,
Zy die uw leven voeden 't leven nu vermoort,
Zy die uw glory was uw glory zelfs verdruckten
Zy die uw herte voeden 't hert u zelfs ontruckten,
Zy daer ghy zo veel Jaren leefden om in quel,
Verkeert uw quelle in een nickerlijcke hel,
Wat zijn Princessen doch? helaes wat zijn de Vrouwen?
Wat zotheydt is 't dat wy op Vrouwen ons vertrouwen.
Die de Vrouwens aerdt beziet,
Al wat hoop ons ken beloven:
Vrouwen woorden zijn maer windt,
Eerst ghelieft, en na verschoven.
Zo weer-hanich is 't ghedacht,
Mits wy 't lacy zo bevinnen,
Dat de laetste die zy zien,
Is de eerst die zy beminnen.
Die op Vrouwen zich betrouwt,
Qualijck is 't woordt op de lippen,
Of het ander staet we'er voor,
Om lichtvaerdich uyt te slippen.
Palinghs-gladtheydt by de staert
Dus zo plaghen zy de herten,
Want de Vrouwe licht verkeert,
Rapen vreughd' in onze smerten.
| |
| |
Die te veel op hun vertrouwen,
Laes! zich zelven zeer verrast:
Vindt men niet als druck, en rouwen.
Leert van my die 't heeft beproeft,
Verder niet te onderzoecken:
Mannen leeft in voor-beraedt
U van Vrouwen niet verkloecken.
Niet dat ick het Vrouws-gheslacht,
Dat ick 't alles wil versmaden:
Maar dus zyn zy in't ghemeen,
Vande boozen, en de quaden.
d'Eerbaren men waerder houdt,
Want in hun verburghen legghen
Schatten, dus van zulcken Vrouw
Ick het lof volkomen zegghen.
Nu Doralice heeft verlaten Rodomont,
En dat ick myn onluck in liefde daed'lijck vond,
Zal daerom 't Princens herte gantschelijk mistrouwen?
Neen, Rodomont, neen Prins, men vindt wel and're Vrouwen.
Heremyt.
Me-vrouwe Isabel in droef en naer gheween,
Met diepe zuchten, en hert-brekende ghesteen,
Ghestadich knaeght, en klaeght, ia heure tranen biggh'len
Langhs heur besturven kaken, gh'lijck als vande tiggh'len,
| |
| |
d'Aprilse drupp'len zullen door de reghens val,
Met razende ghedruys, en droeffelijck gheschal,
Beweenende 't verlies door Zerbyns schichtich sterven,
Druloorich, gantsch verwert. helaes heur zinnen zwerven
In rusteloos verdriet! in bitterlijck gheklaegh,
In herte-tranens-vliet, in derelijck gheknaegh,
In woelende ghezuchtens stuure stormens vlaghen,
Meer als men immer in een trouwe liefster zaghen.
Vertroostingh troost heur niet, heur treuringh niet aflaet,
't Zoud 't stoutste hert beweghen, ziend' heur droeve staet.
Ach mocht zy zyn een leer voor alle wedu-Vrouwen!
Ach dat een yeder mocht zo trouwen liefd' behouwen!
Ach dat zy niet zo haest als 't leven hem verliet
Vergheet, en 't dart'le oogh we'er na een ander ziet!
Om minnelijcke dorst op 't vaerdichst' we'er te laven,
Dat zy de tweede kiezen voor d'eerst is begraven,
Helaes de liefde nimmer zo in 't herte sluyt,
Of dood in 't ooghens-blick treckt al de liefd' daer uyt,
Ghelijck of door de dood de liefde waer ontsloten,
Ja zonder afterdocht van gheen eerst was ghenoten.
Ghelijck of in't ghenieten liefd alleen bestaet,
En liefde sterft zo haest 't ghenieten ons verlaet.
't En is gheen liefd' die spruyt alleenlijck door het hebben,
't Is minn', en door de lusts-verzadingh minn' moet ebben,
Na dat de hooghe vloed van luste is verzaedt,
Ja minn' is zo van aerdt, dat minn' zijn maet versmaet,
Ja moede werdt en wars, zo licht zijn minnens tochten,
Vermits de vleesche-lusten minnens schichten wrochten.
Maer die ghetrouw'lijck lieft, die krachte is zo groot,
Dat liefde liefde blijft, al scheydt hun beyd de dood.
't Is zo niet huydensdaeghs, helaes, wy zien zo vaken,
Zo haest de man is dood, de weduwen we'er haken
Flucx nae de tweede, ja eer dat zy hem verliest,
Dewijl de man ziel-braeckt, zy tweede man verkiest.
O redeloos bedryven! O wispeltuur'ghe zinnen!
Waer liefde werdt verdruckt door 't schichtelijck beminnen.
Ach dat een yeder na de reyne liefde zocht!
En Isabella Isabellaes maecken mocht!
De Vrouwen zouden niet dus minnelijcke zwerven,
Noch liefde die en zoude door de doodt niet sterven.
Vaeck denck ick by my zelfs in wat ghevaer ick ben,
Vermits dat ick rechtgrondich 's menschen zwackheydt ken.
Me-vrouwe Isabella is in myn bewaringh,
En zien wy niet, helacy, door de tijdts ervaringh,
| |
| |
Dat vlas en vier te zaem zeer lichtelijck ontsteeckt,
Ja dat de nicker wel een goed voornemen breeckt,
Door 't ooghs ghetergh, waer vleeschs-lust eerst wert uytgeboren,
En re'en-beraed, ja deughd wel schielijck wert verloren.
Helacy, dat heur jeughd my ruckten in lusts-wrack!
En dit begrijsde hooft het Heyl'ghe voorneem brack!
Wat jammerlijck verdriet waer 't voor dees grijze haeren?
Den Hemel hoop ick zal my voor bekoor bewaren.
Heur reyze na Mersellie neemt zy heden aen,
Mits zy besloten is in 't klooster daer te gaen.
Binnen.
Isabella komt uyt de kluys, zeer bedroeft.
Zo ick met de Hemels schick
My gheduldich moet ghenoeghen,
Wat my Gode toe wil voeghen,
Vind' ick door de re'en in't leste,
Dat het all' is t'onzer beste.
Zorghe-dragher, hooghe God,
Gunt my dan oock uwe zeghen,
Dat ick moedich stryde teghen
D'onghelucken van myn lot.
En myn herts misnoegingh stille,
Buyghend' onder uwe wille.
Wille buyght, ick bidde buyght,
Steldt in alles uw ghelaten,
Want uw morringh ken niet baten,
Mits uw God zyn macht ghetuyght.
Zijne schick wy niet ontvlieden,
Want zyn wille moet gheschieden.
Moet het doch gheschieden al,
Waerom wil ick quack'loos stryen
Teghen het beloop des tyen.
Niets en isser by gheval,
| |
| |
Hoe de menschen oock natuuren,
d'Hemel moet het alles stuuren.
Stuurt het all' de Hemels Heer
Dood, en 't leven vande menschen:
Zo behoortmen niet te wenschen
Als volbrengingh zyns begeer,
En ghelaten alles draghen,
Waer in Gode heeft behaghen.
In zijn troone vande Aerde,
Door de heylheyt hooge waerde,
Wil ick buygzaem, danckbaer zyn,
En myn ziele willich dwinghen,
d'Heyl'ghe Godt Lof-zangh te zinghen.
Isabella leest in een boecxken.
Rodomont.
Of't luck zo gunstich waer dat ick Mandricard vonde,
Die nu met Doralijs in liefde is verbonden.
Dees klingh hem toonen zoud' de kracht van Rodomont,
En hoe ick wreken ken myn gheestelijcke wondt.
Wat Joffrou zie ick daer? verscholen inde lommer.
Nae 't wezen schijnt het of zy waer vol droef bekommer.
Ick moet heur spreken aen. mijn Joffrouw hier alleen?
Och neen, myn Heer, verzeldt met tranen en gheween.
Droefheyt is't, waer in mijn zinnen sollen.
't Is deerlijck dat dees tranen langhs uw kaecken rollen.
Vw zuyverlijcke schoonheyt werdt hier door bevleckt.
Het schijnt, mijn Heere, dat mijn ongheluck zo streckt,
Dat ick myn lentens-jeughd verslyten moet met knaghen.
Dit wredelijck toeval met reen men mach beklaghen.
Och neen, myn Heer, beklaghen, dat waer buyten re'en:
Dat wy hier teghen 't schicken vanden Hemel stre'en.
Zoud' d'Hemel willen dat zo schoonen vrou zoud' treuren?
Helaes, wat d'Hemel wil, dat moet, en zal ghebeuren.
Zoud' d'Hemel zijn zo wreed?
En zo den Hemel doet uw onrechtvaerdich leet?
Geen onrechtvaerdicheyt den Hemel ons ken zennen.
Maeckt d'Hemel u onluckich, wie zal niet bekennen
| |
| |
Dat ongh'lijck u gheschiedt?
Mijn Heer ick neem 't zo niet.
't Is onrecht zo den Hemel aen u zendt verdriet.
Waerom zou ick niet zeggen?
Neen, onder de verdrieten vaeck ghelucken legghen.
Ja die d'onluckichtst' schijnen, dick gheluckich zijn.
Gheluckich in onluck? dit heeft een vreemde schijn.
't Is na men 't wickt in d'evenaer van ons ghemoede.
't Gaet zeker dat de goeden alles streckt ten goede.
Mijn onluck is het grootst' dat ick ter wereld vin,
En alhoewel dat ick in wrevelingh mijns zin
Bedroefdelijcke treur, zo dwinghen my de reden,
Dat ick met Godes wille stelle my te vreden.
Hier vind ick weer myn rust.
Ick bid u, Joffrouw, zeght my d'oorzaeck uwes druck?
Staet uw hulp in mijn macht, ghy zult my vinden vaerdich,
Alwaer 't oock met ghevaer mijns leven, mits ick 't waerdich
Heer, met danck ick u wil loonen moet.
Ick danck u dienstlijck Heer.
Zeer willich ick mijn bloed
'kWensch ick het mocht vergelden.
Met meerder manhaft niemant willigher zich stelden
Ick danck mijn Heere zeer.
Met u verlof ick gae, 'k beveel u d'Hemels Heer.
Ick bid, Me-vrouw, vertoeft.
De tijt en ken 't niet lijden.
Den Hemel die verkeer u droefheyt in verblijden.
Ick wensch u Gods beschut.
Bin.
O hert ghy hebt wel eer weer-liefds verlies beklaeght
Van Doralice, maer meer queldt u dit vertrecken,
Dit Hemelsche ghezicht, mijn dromen gantsch ontwrecken.
Ick liefde Doralice, mits heur schoonheyts beeldt,
Maer deze zedicheyt mijn hert en ziele steelt.
Ick liefde Doralice, mits heur dart'le jeughde,
Maer deze rooft mijn zinnen door de kracht heurs deughde.
Ick liefde Doralice, mits heur aerdicheyt,
Maer dees lief ick alleenlijck door heur waerdicheyt.
In Doralices lonckingh had ick groot behaghen,
Maer meerder liev' ick deze ooghen ne'er gheslaghen.
Ick liefde Doralijs door wulpsicheyt alleen,
Maer deze liev' ick, mits de defticheyt heurs re'en.
Ha ziele-roofster vrouw! ha perle aller Vrouwen!
Die hert, en zinnen boeydt alleenlijck door 't aenschouwen.
Verweende strael-ghezicht! uytmuntende Goddin!
Betoverende oogh. ha zuyv're Dianinn'!
Ha Diademe-Vrou, wiens neer-gheslaghen ooghen,
Het herte hebben uyt dees boezems kluys ghetoghen.
| |
| |
Ha Rodomont wat is het luck, of ongheluck?
Liefd plaetst heur in mijn hert waer'ck Doralijs uyt trock.
'k Gevoel het lieve beeld in't binnenst' mynes ziele.
'k Gevoel ick met ontzich voor't heyl heur waerde kniele.
'k Gevoel dat Rodomont geheelijck is ontmant,
'k Gevoel my zelfs ghereekst aen liefdens strenge band,
Gheluckich is de uur dat ick heur hier gemoeten,
Om buyghen laeg ter aerde aen heur waerde voeten,
En offert hert, en ziel aen heur, die't beyde heeft,
Mits Rodomont zyn eygenschap heur willich geeft,
Ick geeft u, Perle, all' maeckt Rodomont uw eygen,
Want hert, en ziele na d'onteygeninge neygen,
En neygen zullen steets, na myn gewenschte baeck,
Tot dat ick in het koor van heure gunst geraeck:
Om dienen deze schoon, na heur verdienst en waerde,
Als't deughdelijckste beeldt dat oyt was op de aerde.
Geluckich is de grond waer op zy heeft getreen.
Geluckich was de uur da zy my hier verscheen.
Geluckich myn geboort dat ick heur heb ghevonden,
Het schijnt den Hemel my het luckighst' heeft ghezonden.
Ick banne Doralice gantsch uyt myn gedacht:
Want deze ick tien duyzent werve waerder acht.
Ha monarchaele Vrou! Ha deughdens paragonne!
Ha Sterren! gunt dat ick dees Phenix engel-zonne
Op nieus genieten mach! op dat ick heur betuygh
Hoe dat ick, Prince, voor heur deughd ter aerde buygh.
Buyght, Rodomont, buyght laeg, op hoop 't geluck mocht geven
Dat ghy uw' lucken door heur gunst hoogh mocht verheven.
d'Argier verwonnen is, verwonnen is d'Argier,
En door dees overwinningh ick het hooft Laurier
Met gloryen, zo ick dat luck slechts mach genaken
Om van een vrije Prins my zelfs heur slaef te maken.
Veel liever heure slaef als Doralices Heer.
Was Doralice schoon, 'k zie heur ontrouheyt weer.
Dus nimmer Rodomont in heur zo zeer verheughde,
Of meerder liefd hy draeghdt tot deze Vrouwens deughde.
Het schoon in Doralice ick afkeerlijck haet,
Vermits dat deughde is het opperste cieraet.
binnen
Isabella behanghen zijnde met een swerte dwael wezende inde rouw, komende uyt de kluys van de Heremyt.
'k Liet u alleen om reden.
Vermits ghy waerdt in uw ghebeden.
| |
| |
Aen d'Hemel ick verzocht hy my zijn gracy geef,
Op dat ick t'zynder eere daer Godzalich leef.
En ick in 't Klooster mach mijn hert een Klooster maken,
Door vasten, bidden, waken.
En zo verdienen dat hy my zijn Hemel gunt.
Hier door, Me-vrouwe ghy gansch niet verdienen kunt.
Ick zal 't Me-vrouwe zegghen,
Hoe Hemel-win niet ken in goede wercken legghen.
Zijn die dan gantsch onnut?
Och neen, Me-vrouwe, neen.
Door goede wercken wintmen b'hagingh Gods alleen.
Dat krjchtmen door ghenade.
Ick bid u, zeght, mijn Heer, de boze en de quade,
Ja Goddeloze doent, brenght dat gheen helsch verdriet,
En waerom gheven goede wercken d'Hemel niet?
Wilt ghy de Helle by de Hemel verghelijcken?
De Hellen die verschelen veel met d'Hemel-rijcken:
De Helle is alleen een straffe van het boos,
De Hemel hebben die, die God daer toe verkoos.
Maer die behaghen God door hun Godvruchtich leven,
Die werden uyt ghenade 't Hemel-rijck ghegheven
Door krachte van 't gheloof.
Op dat ick 't recht verstae.
Mijn Heer, wat is 't gheloof?
't Geloof, dat is ghenae,
En gh'nade is 't gheloof, dus die heur vaste houwen
Gheanckert aen 't gheloof, en op ghenaed vertrouwen,
Verkrijghen door 't gelooven Gods ghenaed' ghewis,
Vermits dat God mild met zijn Hemel-rijcke is.
Maer dat de mensch vertrout, en slechtelijck wil mercken
Op zijn verdiensten van, helaes, zijn goede wercken,
Bedrieght zijn eyghen ziel: ja deed al wat hy kond',
Zo is hy noch onwaerd als hy voor Gode stond,
Daer wercken geen verdiensten, goe wercken daer niet gelden.
Maer die 't gheloove gantschlijck op ghenade stelden.
‘Daer straelt de mildheyt Gods in heyl'ghe overvloed,
Alwaer de vrucht dan bloeydt van zijn verstorte bloed.’
Wel machmen zegghen datmen wijs werdt door het vraghen.
Tracht door uw leven slecht'lijck Gode te behaghen,
Maer staet op gheen verdienst.
Laet ons na 't Klooster gaen?
Als't u ghelieft Me-vrouw.
Mijn Heer, ick ben ghereed.
Laet ons allengskens wand'len.
En op de wech wy noch yets stichtichs moghen hand'len.
|
|
Auteursrechtvrij