|
| |
Tweede bedryf
Roeland.
DE schrickelijcke naem van Roeland elck doet beven,
Mits deze narm vernielden duyzenden hun leven,
't Manhaftighe ghemoedt is oyt by my gheweest,
't Is Roeland die noch menschen noch de nickeren vreest,
Ick trotze Plutoos heyr, mits niemandt my verrasten,
Op al de helsche drochgen Roeland noyt en pasten.
Wat woelingh ruyst my daer?
Zerbyn ghevleughelt, de Grave Anzelmo, met vier volgers, Gabrine makende groot gedruys, Isabella komt eerst uyt, wringende heur handen met groote jammering.
Helaes, 'k en weet niet waer 't ken zijn.
Laes, het quaedtste mach ick vrezen.
Houdt ghy u uyt ghevaer, haest zal ick by u wezen.
Alle d'anderen komen op't Toonneel.
Vernieldt de fielt, op dat hy in zijn bloedt versmoort.
Deez' heeft Pinabel vermoordt
Ick zweer u Heer, 't is valsch en on-waerachtich.
Dit gordel vond deez' Vrouw by hem.
Dit's't gordel van myn zoon.
Hebt ghy geen ander blijck?
Ick zweer u, my gheschiedt het grootste onghelijck
| |
| |
Dat oyt een edel herte schuldeloos ghemoeten,
Hy die de moorde deed laet die de doodtslach boeten:
Het gordel, waer Anzelmo my de schuld door gheeft,
Acht ick deez' schalcke Vrouw uw zoon ontstolen heeft.
Ha ghy vervloeckte Vrouwe!
k Gheloove 't gheen hy zweert, en heur ick voor valsch houwe:
'k Gebied ghy hem ontslaet.
Wat meent ghy het ontslach in uw ghebieden staet?
De Graef Anzelmo zal, en ghy hier niet ghebieden.
Wat brildt ons deze vent.
Mijn wille zal gheschieden!
Hy smyt alle de vier met een slach doodt, Anzelmo en Gabrina vluchten, Zerbyn ontbindt hy, die hem te voet valt, treckt af zyn helm, Isabella hem ziende, om-helst hem.
't Was uw manhafte herte die my heeft bevrijdt.
Ach Hemel wat ick zie, myn lief Zerbijn zijt ghy 't?
Twee levens vind ick, Heer, die ghy my hebt ghegheven.
En 't leven gheeft ghy my, mits zyne is myn leven.
Mijn zwaerdt ick voer alleen om gheven elck zijn recht,
't Manhafte hert om d'eer van and'ren moedich vecht.
Heer 't is re'en wy aen uw voeten buyghen.
Om onze danckbaerheydt ootmoedich te betuyghen.
Zy spreken binnens monds een weynich, wyl Mandricard spreeckt, en Zerbyn met Isabella gaen binnen.
Mandricard in volle wapenen.
Ach of 't waer mijn gheluck dat ick hier Roeland vond
Om Alciodes en Manilards oude wond
Die daer ghy minst op dochte.
Ick gisse dat ick vinde die ick langhe zochte,
En ernstich haeckten na, ick gh'loove dat ghy't zijt,
Wiens fame steegh zo hooghe in Parysche strijt,
Waer qualijck een van duyzent zielen hoden 'tleven,
Maer hebtze alle aen't Stygiensche Rijck ghegheven,
Dus tot ghedencken wat de manhaft wercken kan,
Mits ghy de Noricijns versloeght, en die van Tremisan,
De yver porden my u zelven te bezichten,
Voor wien zo moed'ghe helden moed'loos moesten zwichten
En na 't af-beeldt uw's wapens heb ick u ghekendt,
Ja gh'loove die ick zoeck, dat ghy de zelfde bent,
'k Verheughe dat ick vonde waer ick langh na trachten.
Nae t spreken moet men u van eed'le af-komst achten,
Ten aenzien van de eer die my van u gheschiet,
'k Onthelm zy zelfs, om dat ghy wezentlijcker ziet,
| |
| |
Oft wezen evenaert ghelijck 't de faem verspreyden,
En of't waerachtich is het gheen men van my zeyden,
Beziet my wel te recht, en zo ghy't raedtzaem raemt,
Beproeft myn machte dan, zo ghy om proef hier quaemt,
Doch gheen gheweer ick zie, om met u hier te vechten,
't Gheweer dat brengh ick mede 't gheen myn recht zal rechten.
Vuyst-hamer en myn schildt.
Ghy weten zult, zins ick deez' helm heb op-ghezet,
En deze waep'nen voere die van Hector komen,
Dat ick met voor-beradingh hebbe voorghenomen
Te voeren klingh noch zwaert, voor dat ick zelven zal
Af-nemen met gheweldt van u 't zwaert Durendal.
Tot deze wapens my ghebreeckt noch Hectors zwaerde,
En dat ghy met voordacht dit zwaert zo wel bewaerde,
Gheschiet alleen, mijns oordeels, en 't oock zeker acht,
Dat al de macht ghy hebt het zwaerdt alleen u bracht,
Als een verburghentheydt die daer in is verholen,
Het zwaert my heeft ghemist, en wie 't oock heeft ghestolen
Dat laet ick oord'len u, ghelijck ick mach vermoen,
Doch ick vertrouw dat ick 't u zal aflegghen doen,
En wreken oock met eene my vanden verrader
Die listelijck vermoorden d'Africaen mijn Vader.
Hoe listelijck vermoorden? recht was hem ghedaen,
Ghy, en oock wien het zeydt die liechter valsch'lijck aen,
Het zwaert daer ghy na tracht daer zult ghy eerst om stryden,
Kundt ghy 't myn nemen af, plaetst het dan aen uw zyde,
En al-hoewel het zwaert rechtvaerdelijck is mijn
Zal 't nochtans nu door my hier op ghehanghen zijn,
En d'eyghendom van 't zwaert de winner zy ghegheven,
Te weten, een van twee, die blyven zal in 't leven.
Ghy doet my recht, en willich vecht ick om de eer.
En Roeland is ghereed, dus stelt u in 't verweer.
Zy vechten langhe, en ten lesten vlucht Mandricard.
Hy vlucht, 't was vluchtens tijt? is 't zwaert nu niet gewonnen?
De eyghendom was mijn, ghelijck hy heeft bevonnen.
Ick voegh u waer ghy waert, en waer ghy blyven moet,
'k Verdedich oock mijn recht met d'laetste druppel bloedt.
Wat regh'len zie ick hier? zoud Medor dit hier stellen?
En met Angelica in geyle lust verzellen?
Ach Hemel wat ick lees! o Hemel wat ick hoor!
Dat ick Angelica door Medors lust verloor:
Zal Roeland nu van Medor deze trotze lyden,
Zo heeft deez'narm gheen kracht, noch dit zwaert ken niet snyden.
| |
| |
Een Wandelaer komt half uyt, maer vrezende Roeland, houdt hem uyt zijn ghezicht, en over ziet zijn zijn bedrijf.
Maer Roelands hert door-snijd deez' al te droeve maer,
O onrechtvaerde Goden! is dit zegghen waer?
Barst aerde, Hem'len scheurt, en laet de Duyv'len ryzen,
Zo schrick'lijck dat de Duyv'len voor malkander yzen,
Laet Medor Duyvel zijn in Belzebubse schijn,
En stouten Roeland zelven Cebres monster zijn,
Ja ramm'len inde hel met yzelijcke dond'ren,
Dat zelfs het legioen der nick'ren moet verwond'ren.
Knarst tanden, kelen schrildt, en balckt uyt met ghedruys.
Daer komt Angelica, en Medor schut de sluys,
Wijl Carons boot gheladen met verdoemde zielen,
Voor 't autaer van Arepo voor Lucifer knielen,
En Yephacon die treckt Angelica in 't boodt.
Daer leydt de Africaen, en daer leydt Medor doodt,
Wijl zy Angelica vast inde afgrondt stomm'len,
En nu danst heynne-man, en all' de nickers tromm'len.
Daer's Roeland Furieus, hy wilder in zeer nood,
De herzenen en 't breyn die preut'len inde zood.
Verhanght u aen uw haer, ziet daer zijn d'haere vlocken.
Vliedt Roeland, laet u van de aerd in d'aerde rocken.
't Bloedt trilt van anghst, en 't hert al bevende verstickt,
Mits dat de ziele voor 't gheraes van d'hel verschrickt.
Benevelt is de lucht, de aerde werdt gantsch duyster,
De Maen heur gantsch verschuylt, de Zonne gheeft gheen luyster.
Daer komt Angelicaes gheest, en ginder komt de mijn,
En hier komt Medor nu recht in Megeraes schijn.
Nu Furyen stae by, wat spoockter in myn zinnen?
Angelica, Angelica, zoud Medor die beminnen?
En morz'len Roelands hert, ghelijck ick nu bevin.
Spoock-maeckster, Toveres, baldaedighe beulin,
Weermaeckster, trotse feecx, die Roeland doet versmooren,
Sterft Roeland, nu ghy hebt Angelica verloren.
Verkeert uw Hectors zwaerdt nu in een herders stock,
Vw wapens, en rondassen, in een beed'laers rock.
In plaetz' ghy leyden aen uw moed'ghe oorloghs-knapen,
Gaet hoed ghy nu in 't veldt 't onnooz'le vlock van schapen.
Angelica waer heen? waer heen is't dat ghy vlucht,
Angelica vertoeft, op 't donderend' ghezucht.
| |
| |
Een Wandelaer.
Mijn Heer wats dat te zegghen?
Niet weet ghy watte krachten hier verburghen legghen.
Hy slinghert hem van't eene eyndt van't Toonneel tot het ander, de wandelaer binnen, Roeland volgt hem, en scheurt zijn klederen en laet zijn wapenen op het Toonneel leggen.
Zerbyn en Isabella.
De woorden macht'loos zijn, mijn waerde Isabelle!
Te beelden af hoe hoogh ick mijn ghelucken stelle,
Nu tijdt ons heeft vergunt dat wy te zamen zijn,
Het by-zijn weer verzoet de langhe af-zijns pijn.
't Gheluck, helacy, was ons vinnichlijcke teghen,
Maer d'Hemel toont nu we'er zijn gunstelijcke zeghen.
Het yzelijck ghevaer 't gheen, lief, u is ghemoedt,
Door na-bedenck mijn haeren steyl op-ryzen doet.
t Gheluck noch grooter is, nu ick het ben ontkomen.
Met reden mach men voor beveynsde vrienden schromen:
Fy Oderick, fy u baldaed'ghe Biscayn!
Wien dacht in Oderic deez' wreedtheydt zoude zijn?
Corebe, Almont, ghevangen brenghende Oderic.
Daer komt Almont, Coreeb, met Oderic ghevanghen.
Gheluckelijck ghemoedt met erenstich verlanghen,
Ick haeckte na myn Heer, 't is nood'loos ick verklaer
t Gheen ons ervaren is, ick vrees de droeve maer
Mijn Vrouwe, Isabella u op 't breedst verhaelden,
Hoe Oderic in plicht van trouwe vriendtschap faelden,
En wat men naderhand om wraeck oock onderwond,
En hoe Corebe in verwerringh was ghewondt.
Wat zedert is ghebeurt, ja gheen tijdt was verlooren,
Dat zal myn Heere nu volcomen van my hooren.
Wy vonden Od'ric niet ter plaets daer ick hem liet,
Doch alle naersticheydt is door ons doen gheschiedt,
In Coningh Alphons hof w' hem vonden, waer wy zochten,
En heb met den verrader daed'lijck daer ghevochten,
Zijn Majesteyt toeliet het opentlijck ghevecht,
Al-waer ick door myn zwaert het ongh'lijck heb gherecht,
Rechtvaerdicheydt die heeft my 't overwin ghegheven,
En is ghevanghen voort in mijn gheweldt ghebleven,
Hoewel ick den verrader, mits zijn daedt zo snoodt,
Doen inde plaets wel hebben mocht ghelaten doodt,
| |
| |
Zo hebben nochtans reden zulckx niet willen gh'henghen,
Maer raedzaem vond' ick Od'ric eerst by u te brenghen,
Op dat mijn Heere hem 't verdiende vonnes gheeft,
't Zy dood, of dat hy in een zwaerder straffe leeft.
Ach Oderic, noyt heb ick van u dit ghevoelen
Ghehadt, dat in uw boezem vriendschaps schijn zou woelen,
Zo redeloos, zo wreed'lijck, dat ghy zoud bestaen
Dees valscheyt, dees ontrou, die ghy my hebt ghedaen.
De edelheyt uws afkomst' groflijck ghy verkorten,
En uw voorgaende glory ghy gantsch neder storten,
Al uw ghewonnen eere nu gantsch neder leyt.
Wat zeght ghy? is't waerachtich 't gheen de Ridder zeydt?
Mijn Heer, de Menschen hebben yder hun ghebreken,
Men ziet de wijste is van deughd wel afgheweken.
Een yder heeft zijn fael, wie faelt weer keeren mach.
De fael die is te snode diemen in u zach.
'k Vertrouwen u als vriend.
Vw vriend was u verrader.
Maer, Heer, noch gheen beschader.
De wille werdt ghestraft g'lijck of die waer volbrocht.
Mits dat ghy na de dade voor uw wille zocht.
'k Zocht zonder dat ick 't vond.
Tot myner groot gelucken.
Ghy trachten eyndlijck my myn Isabel t'ontrucken.
Had ghy ghegheven een Casteel my in behoed
Om te beschermen dat, met waeging van myn bloed,
En ick het moedeloos de Vyand had ghegheven,
Onwaerdich was ick dan om te behouden 't leven.
Maer zoo't gheweld my dwinght dat ick het laten moet,
En 's vijands krachte my 't Casteel verlaten doet:
Daeromme kostmen my voor gheen ontrouwen schelden,
Zo ick na macht myn machte in verwering stelden:
Vermits de nood de overheerschte buyghen leert,
En zonder zyn manhafte hert daer door onteert.
Ghenaedghe Heere, denckt dat ick was overwonnen,
En ick de vyands prang zo heerschich heb bevonnen,
Zo trotzich in't gheweldt, zo machtich in't ghebiedt;
Dat ick ontzelfden gantsch, ia bleef my zelven niet.
Zo in een Princens hert medoogen oyt kost dringen,
Ick bid u, Heere, wilt de wraeck-lust nu bedwingen.
Een Prince, Prins, daer in zyn Prince-aert betoont,
Dat hy door milde gracy de misdaed verschoont.
Door die verschooningh vaeck misdoenders meer verherden.
Zo mostmen door de gracy dan noch boozer werden.
Niet door de gracy boos, maer door't verschoonen stout.
De stoutheyt schrickt, zo ons de booze daed berout.
| |
| |
't Berouwen dickwyls duurt niet langher als't vergheven.
Zou door't vergheven dan de mensche bozer leven?
Wy zien dat die eens faelt valt licht in't zelfde wrack.
Zo hy door onverzaeghtheydt redens teughel brack.
G'lijck die ghebroken was doort eerste boos bedrijven.
Zou dan de bozert steets in boosheyt moeten blijven?
Niet moeten, maer hy wil, die wille gheeft de macht.
Nochtans van doolwech zijn ghedoolde wel ghebracht.
Het nutbaerst' is de straf, de straffe zijt ghy waerdich.
Ha, Prins, zijt ghy in straf, en gracy even vaerdich?
Tot straf ick vaerdich ben g'lijck ghy waerdt inde daed.
Een princelijck ghemoed ghebruyckt in alles maet.
Gheen maet waer onmaet is en wrede snode wercken.
De goedertierenheydt doet 's Princens eelheyt mercken.
Ghy mercken zult in my dat ick rechtvaerdich ben,
En dat ick straffen wil g'lijck ick verghelden ken.
Wat vonnes gheef ick hem, die my verraden booslijck?
En onder vriendschaps schijn bedriegen woud zo looslijck:
Te snood was zijn bedrijf. Niets kender snoder zijn
Als vyands werck te pleghen onder vriendschaps schijn.
'k Rabraeck hem, neen, ick brand hem, 't zijn te korten plaghen,
'k Wil plaeghen hem dat hy de uure zal beklaeghen
Van zijn gheboort, zo wreedlijck, vinnich, bitzich, traegh,
En langzaem, dat zijn leven steets vol naer gheklaegh,
Ja vol gejammer quijnt, vol duurende onrusten,
Dat 't leven zy gheen levens vreughde, maer onlusten.
Zo wrede niet, mijn lief.
Wat, spreeckt ghy noch voor hem?
Zodaen'ghe wreedheydt, lief, ick nimmer toe en stem.
Te eedel is uw' hert dat wreedheydt zoude dringhen
De reden, Lief, ach neen, de reden wil dat niet.
Wil reden niet dat ick hem wredelijck verghelde,
Die zo baldadelijck hem teghen reden stelden?
‘De straffe is gheen wreedheydt, straf recht vaerdich is,
Als straffe met de misdaed ghelijck aerdich is.’
Men nimmer straft zo straf, al heeft het recht vermoghen,
't Is noodich dat men op de misdaeds oorsprongh ooghen,
Ghy weet dat liefde wel de redenen verkracht,
En dat een wulpse tocht de stoutste mannen bracht
Tot woedelijck bestaen, ja zo wy't onderzoecken
De minne schichten kunnen twijste hert verkloecken.
Mijn waerde Isabella 't is zeer wel ghezeyt,
'k Weet dat de liefd' de menschen vande reden scheydt.
't Gheen Oderic bestondt, natuure in hem wrochte,
| |
| |
Natuur verkrachten hem, natuur heur neygingh zochte.
Mijns oordeels zo behoort Od'rick te zijn verschoont.
De goedertierenheyt mijn Isabel betoont.
Om heure liefde wil ick maet in't straffen houwen,
Ick zelven doolden zeer, waerom zoud ick vertrouwen
Het vlas en't vier te zaem? het schoon heeft hem gheterght,
Had ick hem niet vertroudt hy had 't heur niet gheverght.
Nu Oderick, hoewel ghy straf verdient door't sneven,
Wt gratie zo schenck ick u nochtans uw' leven.
Mandricard, ghevanghen brengende Gabrina een leelycke Koppelaerster.
Hier in betoont ghy Heer, uw Princelijcke aert.
Heer gheeft ghy 't leven hem, die 't leven niet is waerd?
Vergheeft ghy Oderic die u zo zeer misdede?
Het leven schenck ick hem.
Al is 't dat ic uyt gracy hem het leven gaf,
Niet teghenstaende zal hy hebben zyne straf.
Hier brengh ick Heer gevleugelt
Genaed'ge Heere, teugheld
Vw tooren, zijt medogend' met een arme Vrouw,
Mijn wercken znode zijn, doch grooter is't berouw.
't Berouw gantsch niet verschoont uw nickerlijcke daden.
Ghy die zo meen'ghe maeght door listelijck aenraden
Verleydt hebt, Toveres, Copp'laerster, vuyle feeckx,
Die zielen hebt gheschakelt aende nickers reeckx.
Ja mans en vrouwen ghy verkloeckt hebt, en verleyde,
Die mans en vrouwen deed van d'Heyl'ghe eere scheyden.
Vervloeckte proy, uw daden zijn te znood en grof.
Mandricard, laet heur znijden neus en ooren of.
Op dat een yder mach verschrick'lijck van heur vlieden.
Het gheen mijn Heer ghebied zal dadelijck gheschieden.
Vertoeft Mandricard, laet my noch bedencken 't stuck,
Op dat ick door de haest my zelven niet verruck.
Wat straffe zal ick best aen Od'ric moghen gheven?
Ghevanghen eeuwich? Neen, 't waer maer een droevich leven.
Het wreedste hy verdient, wat middel vind ick dan
Waer meed' ick Oderick ten wreedsten plaghen kan?
Voor grooter plaegh de menschen nimmer kunnen vrezen
Als in verzellingh van 't afkeerlijckst' te wezen.
't Is wel bedocht. Nu Od'ric 't leven zijt ghy wis.
Doch voor uw straffe, hoort wat dat uw vonnis is.
| |
| |
Ick wil dat ghy Gabrina nu met u zult leyden,
En voor een jaer uyt heur ghezelschap oock niet scheyden,
Maer nacht en dach met heur ghestadich blijft verzelt,
En dat ghy oock uw zelfs in heur verweeringh stelt,
Zy yemandt mocht betrachten heur in yets te deeren,
Zult ghy (doch onrechtvaerdich) heure zaeck verweeren,
Hoe-wel ick zeker ben, en wel mach zijn ghelooft
Zy meer vyanden heeft als hayren op heur hooft.
Eer ick by heur zoud' zijn 'k verwurghe liefst' myn leven.
Is't vonnis Heer ghegheven
Ick anders niet en zegh als uw wil moet gheschien.
't Is plaeghs ghenoegh dat hy heur steeds by hem moet zien.
Heur neus en ooren zult ghy laten heur af-snyen.
Ghedenckt u wel Gabrina, in wat schrickelijck lyen
Ghy by Anzelmo my zo schalck'lijck hadd' ghebrocht?
En door het valsche gordel na mijn leven zocht.
Ach, Heer, het is my leet.
Niet anders kundt ghy zeggen,
Ghy ziet nu wat toevallen in Fortuna legghen,
De Berghen die ghemoeten aen malcander niet,
Maer menschen wel, ghelijck ghy nu voor ooghen ziet,
En 't waer mijn reed'lijckheydt de wraeck-lust koste breken,
Het gheen ghy aen myn dede zoud' ick aen u wreken,
Nu Oderick vertreckt, en neemt Gabrina meed.
De plaegh die ick u gheef die acht ick wel besteed.
Almont, Corebe en Oderick met Gabrina binnen.
Mijn waerde Izabell', ha vreughde van mijn leven!
Het vonnis dat ick deze twee nu heb ghegheven,
Was veel te goedertieren, ziend' op hun misdaed.
De edelheydt uws herte ghy nu blijcken laet:
Een Prince die behoort te wezen goedertieren,
Zaftzinnich, vol medoogh, de cierlijckste laurieren
Die't Prinslijck hooft beproncken, waerde lief Zerbijn,
Moet goedertierenheyt, en het medoghen zijn.
Vw tusschen-spreken, lief, kost veel medoghen wercken.
Hier uyt zo mach men, lief, uw lieve neygingh mercken.
Ter wereld isser niet 't gheen ick niet zoude doen
Als't u behaeghlijck waer, wilt anders niet vermoen,
Dan dat Zerbynes herte quellijck zoude knaghen
Te doen yets 't gheen myn Izabella zoud' mishaghen.
't Is liefdens aerdt dat yeder lievert graegh betracht
Als dat Zerbijns ghemoedt alleen daer na zal pooghen,
Om te behaghen u na't uyterst' myns vermoghen,
| |
| |
De glorye mijns ziels, alleenlijck daer na strijft,
Dat door myn daden ghy wis en verzekert blijft
Geen re'en heb ick anders oock te vrezen.
Laet op uw lippen dan mijn trouw bezeghelt wezen.
En deez' om-helzingh zijn de bande mynes trouw.
En deez' omringingh ick van meerder waerde houw,
Als of Iupijn my zond' de heerschingh zynes throone.
En my zo lief ghelijck de Scepter en zijn kroone.
Zo blijft ghe-evenaert de liefde van ons beyd'.
Het gheen mijn hert ghevoeldt en ken niet zijn ghezeydt.
En 't gheen deez' boezem draeght gheen tonghe uyt ken spreken.
Zo zal ons trouwe liefde nimmer kunnen breken.
Veel eerder breken zal het Hemels firmament.
Voor dat ons liefde eyndt, de wereldt eerder endt.
Ha heughelijcke galmt, ach ziele-stelers woorden!
Meer trouwheydt heeft dit hert als ghy my zegghen hoorden.
Al-waerde Isabel, uw hand ick kus.
Kust deze lippen, lief, zo kus ick u we'erom:
En met de zelve munt die ghy aen my zult bieden,
Daer zal u lieve kussens looningh meed' gheschieden.
Ach azems geur ghelijck een nectaerlijcke roos.
En inde uwen vind ick hemelsche ambroos.
Hoe henghelen de zielen beyde na ghelijckheydt!
Zerbyn niet isser boven heyl'ghe liefdens rijckheydt.
Vermits ick in uw ooghen zie myn zielens beeldt.
Ghelijck ghy door 't ghezicht mijn herte my ontsteeldt.
En myn hert is uwe ziele,
En die ziel zal ghestaegh voor u myn Enghel knielen.
Mits mijn liefd' overtreft de uwen.
Gheen trouwer liefde vindtmen als de liefde mijn.
Neen, Serbyn, myn liefde d'uwen gaet te boven.
Lief-waerde Izabella, wilt dat niet ghelooven.
Vermits Serbyn het meest verdient:
Het is ghemeenlijck zo, wy vindent, en wy zien 't,
Dat yeders liefde waent de zijn de grootst' te wezen.
Ick bidd' u zeght my, lief, waer uyt is dit gherezen?
Mits yder 't zijn ghevoeldt, en elck zijn herte weet,
En wislijck vindt wat liefd hy aen zijn lief besteedt:
Dit's gheestelijcke kracht, en't gheestelijck vermoghen,
Het welck onzichtbaer is, en inde ziel ghevloghen,
Ken zo niet zijn betoont gh'lijckt wezentlijcke is,
Waer over, lief, dat ghy houdt zeker en ghewis,
Dat uw'liefd' is de grootst', maer streckten uw ghezichte
Tot inde born mijns hert, ghy vond dat mijn liefds-wichte
| |
| |
Veer overweeght de uw, mits ghy het meest zijt waerdt,
Houdt zeker myn liefd d'uwen over-evenaert.
Een eynd'loos, vrucht'loos stryden.
De liefdens proeve moet gheschien door 't werck des tyden:
Tijdt u ghetuyghen zal de liefde van Serbyn.
Laet dan oock tijdt de proeve mynes liefde zijn.
'k Verander van propoost, noch speelt in myn ghedachten,
Hoe hooghe dat wy Roelands weldaed moeten achten.
Waer 'tleven ick door hiel,
Als ick, helacy, door Gabrina schuld'loos viel
Helaes, waer mach nu Roeland wezen?
De liefd' die ick hem draghe doet my 't quaedtste vrezen:
Want recht om deze tijdt weet ick dat hy verwacht
De Ridder, die zo langhe moedich heeft ghetracht
Met Roeland in ghevecht te tre'en, door groot verlanghen,
Om Hectors zwaert van Roelands zyd' aen d'zijn te hanghen.
Ach, lief, wat zie ick daer?
Ick bidd' u niet vervaert.
Oy me! 't is Roelands zwaert.
Zijn harnas en zijn schildt.
Zijn helm en zijn gheweeren.
Ach Isabel! ick zie oock stucken van zijn kleeren.
Onluckich is de uur, den Hemel is versteurt.
Helaes, Zerbyn, wat onluck is hier doch ghebeurt?
Ach Hemel, wat mach 't zijn?
Zoud Roeland zijn verslagen?
Mits wy geen bloed en zagen.
't En is niet te verstaen, al zyn ghewaed leydt hier.
Ha sterren wat's uw doent!
Wandelaer.
Wat's d'oorzaeck uw's ghetier?
Het schrickelijck ghezichte dat wy hier bevinnen.
Roeland is berooft van zinnen.
Aen deze doenten ghy de redenen wel ziet.
Wat reden zynder die zyn zinnen zouden rooven?
Myn zegghen kundt ghy door zyn wercken wel ghelooven.
Dat hy zelfs zich zelfs ontwapent heeft.
'k Gheloof niet 't gheen ghy zeght, ten zy ghy reden gheeft.
't Schijnt Medor en Angelica hun hier vermaeckten
Lichaemelijck, waer Roeland zelven graegh na haeckten:
Deez' trots en spijt die heeft zyn zinnen zo verwert
Dat razernye overstelpten gantsch zyn hert,
Vermits de liefde ken het stoutste hert verkloecken,
| |
| |
Zo dat zyn zinnen gantsch verwoest zyn en te zoecken.
Te schricklijck was zijn doent', te woest was zijn gheraes.
Hy duyvelden, hy vloeckten dat myn d'haeren resen,
Want 'tscheen dat Roeland zelfs een Duyvel wilde wesen.
Zijn wapens wurp hy ne'er, trock d'haeren uyt zijn hooft,
Ghelijck de menschen die hun zinnen zijn berooft.
Doch naderhandt myn docht dat hy niet wierden quader,
En ben daer op (doch schreumich) hem ghekomen nader,
Ick bood hem goeden dach, en hy vervloeckte my,
En gaf my zulcken dreef aen deze kakens zy,
Dat ick ter aerde viel, den Hemel hy verzaeckten,
Ick danckten God dat ick noch uyt zijn handen raeckten.
't Is zo gh'lijck ick u zegh, hy was zyn zelven niet.
Hy is gantsch buyten westen.
Maer zeght ons, vriendt, waer dat de Graef noch bleef in 't leste.
Helaes, me-Vrouw, daer op ick gheen oogh-merck en nam,
't Was my ghenoegh ick levend uyt zyn klaeuwen quam.
Myn wech leydt na myn vlock, 't gheen waer moet zyn ghenomen,
Ick gae, want licht'lijck mocht de Duyvel hier weer komen.
bin
Ha Palatijnsche heldt! wat is uw ongheluck?
Wat schrickelijck toe-val.
Wat ramp, verdriet, wat druck.
Helaes waer mach hy wezen?
Oy me, het quaetst wy immer vrezen.
Wel vrezen mach men 't quaetst', helaes met groote re'en,
Want zelden ziet men dat een onluck komt alleen.
't Paert Bridedor en hebben wy hier niet ghevonden.
Dit sterckt noch goede hoop.
Ach of 't luck had ghezonden
Noch die voorzicht in Roeland, dat hy't had bewaert.
Zerbyn hoed ghy't gheweer, ick vlieghe flucx ter vaert,
Om zien of hy in't bossche moogh'lijck mochte weyen.
binnen
Ick bid u gaet, maer wilt vooral niet langh verbeyen.
Onluckelijck toe-val den Hemel ons nu zend,
Is Roeland zinneloos! ach Goden! wat ellend
Ons snarrich overrompelt, als men 't minst bedochten.
Ha wapenen, waer na veel stoute helden zochten!
O waepenen, van u met reen mach zijn ghezeydt,
Dat Roelands faem door u zo wyde is verspreyt:
De wyde wereld deur, van hier tot d'Antipoden,
O wapenen, waer voor verschrickten zelfs de goden!
Waer Mars voor swichten most, waer elck voor heeft ghebeeft.
Meer wrocht uw voerder als oyt yemant heeft beleeft.
| |
| |
Ha wapenen ghy hier! verslaghen nu ter aerde?
By d'Hemel dat ick acht de Aerde te ontwaerde,
Om heure bruyne rugh en dit begraesde veld
Te cieren met uw pracht, te trots was uw gheweld,
Als dat uw glory dus, helaes, zoud zyn ghestolen.
Bereydt een Jaspes klom die reyckt tot bey de Polen,
Om u te hechten aen, aen gh'heughenis van stael,
En nimmer men vergheet uw glorijs pracht, en prael.
Zerbyn hanght de wapenen op, midlertydt compt Mandricard uyt met de Wandelaer, Zerbyn hun niet ziende.
't Is wonder 't gheen ick hoor, zoud' Roeland zinn'loos wezen.
Ja te beduchten hy oock nimmer zal ghenezen.
De spreucke zeyd Religie, en de Frenezy,
Werdt nimmer zo ghezuyvert of daer blyfd yets by.
Mijn Heer, ick gae na de valayen.
Alleen om daer myn veed' te wayen.
Als oogh-merck voor de Wand'laers die hier gaen verby.
Maeckt plaets, de eygh'naer komt, dees wapenen zijn mijne.
Te trots ghy spreeckt, waerom zijn deze waep'nen dijne?
By Iupiter, ick zweer, het u zal zyn belet.
Al draeght ghy Hectors wap'nen ghy draeght die onwaerdich.
'kZeg dat ghy verkreegt die onrechtvaerdich.
Ick zweer u dat ghy doet.
Ick houd' het staende tot de laetste drup myns bloed.
Zy vechten, Zerbyn werdt zeer ghequetst, en na zy langh ghevochten hebben, komt Isabella verzelschapt met Doralice, gheliefde van Mandricard.
Wat 's d'oorzaeck uwes vechten?
't Ong'lijck dat hy my doet rechtvaerdicheyt zal rechten.
Serbijn bezadicht, Mandricard om mijne wil.
Serbijn zo ghy my liefd, ick bid u, houdt u stil.
| |
| |
Belet my, Isabella, niet ick vecht met reden.
Hier helpen gheen ghebeden.
Mandricard, en vermoghen mijn ghebeden niet?
't Is re'en men op verweeringh vande eere ziet.
Isabella en Doralice vlieghen tusschen hun beyden in, en Doralice treckt heur Mandricard binnen, Serbyn blijft zeer gequetst met Isabella op't Toonneel.
Ach hemel wat onluck! hoe quaemt ghy handt-ghebaere.
Laet my bedaeren eerst voor ick het u verklare.
Mits als ghy waert ghegaen,
Mandricard by my quam, die trotzich woud' bestaen,
De wapenen van Roeland, met kracht en ghewelde
Te eyghenen, waer ick my moedich teghen stelde,
Dit's oorzaeck van 't ghevecht.
En daer toe had ghy re'en.
Helacy, ick beklaegh dat ick u liet alleen.
Helaes, de krachten my begheven,
't Schijnt Isabella dat ghenaeckt het eynd mijns leven.
Rampspoedich ongheluck, ach hemel wat verdriet!
'k Beklaghe noch dat ick u hier alleene liet.
En nae ick my ghevoel, zal ick alleen u laten.
Die van zijn Isabella nu gheruckt moet zijn:
Ach, lief, Serbyn, mijn waerde,
Ghy die myn vreughde zijt, en glory dezer aerde,
Zal ick die sterven zien, ach al te wreede doodt!
Niet jammert, lief, vermits uw klacht myn quel vergroot,
Wat d'Hemel wil dat moeten menschen duldich lyden,
't Is vruchteloos die teghens doodens komst' wil stryden,
Nu dat myn uur ghenaeckt is 't reden dat ick duld,
Want na ick myn bevoel zo is mijn tijdt vervuld,
Mijn draed is af-ghesponnen, uw Serbyn moet sterven.
Om my te laten hier bedroefdelijcke zwerven
In eenicheydt alleen, Serbyn, helaes alleen!
Helacy, Isabella, 'tsterven is ghemeen.
Maer 't bitterste verdriet voor die ghetrouwlijck lieven.
Qualijck doet hy die niet buyght na 's Hemelsch ghelieven.
Den Hemel te ghelieven moetmen, maer het quelt.
Gheen quellingh kender zijn, wien zich ghelaten stelt.
Ghelatenheydt, in alles, is niet voor de menschen.
't Zy wy ghelaten derven 't gheen wy graeghste wenschen.
| |
| |
Wie zoud niet wenschen, lief, met u te leven staegh?
Die vande wereld heeft een af-keer en mishaegh.
Hoe ken mishaeghen my de wereld, mits uw leven?
Helaes, het leven is voor weynich tydts ghegheven.
Helacy, na dat weynich Isabella haeckt.
En is't dat weynich 't gheen alleen uw hert vermaeckt?
Dat weynich acht ick g'lijck een eeuwichlijcke vreughde.
Ach lief, ghy spreeckt ghelijck de onbedachte jeughde.
Vermits dat in uw leven gantsch mijn jeughd bestaet.
Ach, ick ghevoele dat het leven my verlaet.
Lief, draeght mijn leven meed', laet my dees gunst verwerven.
Ick sterven moet, maer ghy kunt na uw wil niet sterven.
Ick sterve zo ghy sterft, en duyzent doo'n ghewis.
Het sterven van uw lief, voor u geen sterven is.
Vw sterven, lief, zal my tien duyzendt dooden brenghen.
De Leve-ghever 'k hoop uw leven zal verlenghen.
Verlangingh wensch ick niet als ick mijn lief ben quijt.
Gheen wette-maeckster ghy van dood of leven zyt.
Ick bidde dat ick mach met uw ter grave storten.
Dit bidden ken het leven langhen noch verkorten.
Nochtans zo d'Hemel wil, ons zenden ken de dood.
De dood komt op de uur die d'Hemels-vooght besloot.
Besloot den Hemel, nu, myn lief my dus t'ontroven?
Gansch zonder twijffel moetmen vastlijck dit gheloven.
Ach al te wreed beslot, 't gheen Isabella ziet.
Ick bid u, lief, en scheld de Heyl'ghen Hemel niet.
Niet scheld ick, maer beklaech zy u my laet ontrucken.
De grootste plaghen vaken zijn de heylste lucken.
Ghelucken! zeght onlucken. Jammerlijck verdriet.
't Moet goed zijn alles wat door 's Hemels raed gheschiet.
Ach Hemel u beraed! o Hemel hebt medoghen!
Helacy, Isabel, uw klachten niets vermoghen.
Gansch niet, laet dees omhelzingh zijn de laetst', vaert wel.
Ach alderdroefste galmt! in watten naeren hel
Blyft dees vermoorde Vrou!
Als uw mijn liefde was: dat d'uwe evenaerde
De mijne: bid ick u ghy met voorzicht wel let,
Op wien ghy na mijn dood uw nieuwe liefde zet.
Liefd zetten, lief? och neen, ick nimmer zal verkiezen.
'k Vervloeck al ander liefd, nu 'k uw, lief, moet verliezen.
Gheen man ter wereldt zal, ick zweert, geraecken my,
Maer 't lichaem houden zuyver, onbesmet, en vry
Van lust, onmoogh'lijck is 't ick yewers zoude neyghen:
Het was bewaert om dat te maken uwe eyghen.
| |
| |
By d'Hemel zweer ick dat men anders niet en ziet.
Liefwaerde Isabel, ick bidd' u zweert het niet.
Ick zweert, en dubbel zweert, waerom zoud ick 't niet zweeren?
Vermits dat Vrouwens zinnen lichtelijck verkeeren.
Al is't ghemeenlijck zo, stelt my niet in dat rey,
Ghelooft, lief, dat ick nimmer van myn voorneem schey,
Ick bid u lief en wilt in't minst daer niet voor vrezen,
In 't leven was ick uwen, 'k zal 't na uw doodt oock wezen,
Alleen met uw ghedachten ick myn leven endt.
Ach Isabel! hoe qualijck ghy u zelven kendt.
Lief, nimmer liefdens schichte in myn hert zal slippen,
Mijn eede ick bezegel op uw lieve lippen,
En met omhelzingh ick die in mijn herte druck,
Op dat ick uyt myn hert uw liefde nimmer ruck.
Ziel-waerdich-Engel-vrou, ghy doet myn heugh'lijck scheyden
Van u, den Hemel wil uw trouwe voorneem leyden
Tot heylheydt. niet dat ick u aen uw eede bin,
Maer mits de glory dat ick u voornemingh vin,
Wat danck myn Isabel zal ick u kunnen gheven?
Nu ick ten eynde ben van 't aenghename leven,
Mijn gheest laet ick by u, gh'lijck ghy mijn herte hebt,
Om dienen aen myn lief, na 't leven is ghe-ebt,
En zal verzellen u in alle uw ghedachten,
Om houden rechte maet met uw bedroefde klachten,
En biggh'len tranen uyt met uwe ooghens-vliet,
Om schrillen uyt de rampen onzer beyd' verdriet,
En weenen als ghy treurt, en als ghy quijnt te treuren,
Vermits in onze tijdt ons niet en mocht ghebeuren
Waer zielen haeckten nae. gheliefde Isabel,
'k Omhels u voor het laetst', myn Engel, lief, vaert wel.
Hy sterft.
Zerbyn, helaes, gheen spraeck? oy me verlaten Vrouwe,
De ooghen zyn gheloken, ken men door de rouwe
Verwurghen niet het hert? of door dit droef ghezicht
Versticken d'azems-tocht? nu is verloren 't licht,
Waer Isabellaes hert verheughelijck op voeden.
Ach ooghen! die ghelijck met deze wonden bloeden!
Stort uyt de laetste tranen uws bedroefd' ghemoed,
En overstelpt myn hert door tranens overvloedt,
Nu dat uw zielens-beeldt zijn ooghen zijn gheloken,
En deze zonne-ooghen schichtich zijn ghedoken
Nu onder d'horizond van een onrype doodt.
Ach, lieve lippen, waer is nu 't robyne-rood,
De glorieuze glans van uw verweende kleuren,
Zal nu uw lieve roeringh nimmer we'er ghebeuren!
| |
| |
Zal dees lieftael'ghe spraeck nu niet meer zijn ghehoort,
Om dat het zwijghen Isabellaes hert vermoort?
Zal dit verkleumde vel door't bloedt niet weer verwarmen?
Zal nimmer Izabel in d'omringh dezes narmen
Helacy, zijn bevat? is't alles flaeuw en laf?
Waerom en strijft ghy Isabel niet na uw' graf?
Sterft Isabella, sterft, vermoordt uw eyghen leven,
Verliest het willich gh'lijck 't u mild'lijck was ghegheven.
Toont door uw moed'ghe hert nu ghy Serbyn verloort,
Dat druckx verdriet en smert uw leven heeft vermoort,
Vermoord uw hert, verwurght u door uw eyghen haeren,
Denckt dat u die alleen daer toe ghegheven waren:
Deez' haeren die op-pronckten uwe pruycx-cieraet,
Laet die de stricken zijn, waer door ghy stoppen laet
Vw hertens-azems lucht om 't leven af te dwinghen,
Of laet deez' staele klingh nu door uw herte dringhen:
Dringhd' schrickelijcke zwaerdt door deez' benaude borst,
Nu dat myn ziele na mijn hertens bloede dorst,
En offert hert en ziel aen Serbyns hooghe waerde,
Nu hy verscheyden is, scheydt ick oock vande aerde,
En laet myn lichaem hier by 't lichaem dat ick zie.
Nu Isabella, doet het gheen ick u ghebie,
Wat schreumt ghy laffe Vrouw? waeromme zoudt' ghy schromen,
Om door deez' wreede steeck aen't levens eynd te komen?
Steeckt Isabella, steeckt, betoont uw stout-ghemoedt,
't Gheen d'Hemel met hem deed' ghy aen u zelven doet,
Op dat men uwe liefde door uw dood mach kennen:
Sterft om uw ziel terstont by Serbyns ziel te zennen.
Sy zet het zwaert op heur hert.
Heremyt.
Helpt Hemel! Hemel helpt! wat is me-Vrouws bestaen!
Ick met my zelven doe 'tgheen met hem is ghedaen.
Belet my niet, ick wil en zal mijn hert doorsteken.
Helaes, 't gheen d'Hemel maeckten zoud' me-Vrouw dat breken?
Ja breken, en vermoorden dit ghebroken hert.
Me-vrouw de zinnen zijn door razerny verwert.
Verwerdt en gantsch verwoest.
Me-vrouwe door wat reden?
Mits Zonne, Maen, en Sterren vinnich my bestreden.
Beziet wat lichaem dat hier leydt,
De doodt die mach beweegh'lijck zijn beschreydt,
Maer ghy onreed'lijck doet deez' woestheydt te bedryven.
Zo hy is dood waerom zoud' ick in 't leven blyven?
| |
| |
Ghy leven moet zo langh Gods wil is dat ghy leeft,
Wilt zelfs niet rooven 't gheen u Godt ghegheven heeft.
Hoe ken ick leven zo hem 't leven is benomen?
Ghy leven moet tot dat uw sterf-tijdt is ghekomen.
Ghekomen is de uur nu dat ick hem ben quijt.
Helaes, me-Vrouw, zijn sterven stelt uw doodt gheen tijdt.
Mijn dood ghekomen is, zijn leven was mijn leven.
Vw leven staet in d'hand van die 't u heeft ghegheven,
Verkiezen meught ghy niet.
Helaes me-Vrouw! dit zijn wantrouwende voorbeelden.
'k Beken het is wantrouw, mits 't leven my verveelden,
Mits deez' ghetrouwen heldt de doodt my heeft ontruckt,
Ach vriendt! myn langhe hope gantsch'lijck is misluckt.
Misluck behoort in 't minst u niet te doen wantrouwen,
Deez' daed zoud' u veel meer als zijn doodt doen berouwen.
Om dat ik na zijn doodt oock inde doodt verviel?
Och neen, maer door deez' doodt ghy dooden zoudt uw ziel.
En zo ick door myn doodt my van myn quel verlosten.
Ach! dood uw ziele niet, want die te vele kosten.
Ick acht Zerbyn te zijn het kostelijckste waerdt.
Verg'lijckt het eeuwich niet by 't tyt'lijck dezer aerdt,
Roydt deze dulle grillen gantsch uyt uw ghedachten,
Het werelds is in 't minst by 't Hemels niet te achten.
Is u uw lief ontruckt, 't is re'en ghy duldich zijt,
En dat ghy gantsch ghelaten Godes wille lijdt,
De reedelijcke mensch zijn reed'lijckheydt doet proeven,
Door 't luck niet al te blijd, door 't onluck niet te droeve,
In maet bestaen de re'en, de re'en die blijcken meest
Door 't moedelijck betoon van een ghelaten gheest.
De gheest die is de ziel, van't menschelijcke wezen,
B'hoort immer boven't lichaems kracht te zijn gherezen,
Het is de ziel die't lichaem heerschelijck ghebiedt,
Het krancke lichaem ken de ziel ghebieden niet.
Ach Vader! 't is de kranckheyt die myn hert verkrachten,
En nietichden, helaes, godvrezende ghedachten.
Dit is verwoestheydt die de nicker stoken kan.
Zo dat ick trachten om my zelfs te tasten an:
Den Hemel hoeden my dat hy u heeft ghezonden,
En my beletten dat ick 't herte niet door-wonden.
Die wond was kleyn, me-vrou, maer zielens wond waer groot,
Vermits dat uy die wond de ziel zoud zijn ghedoodt:
Is uw Serbyn te rust, den Hemel wil hem gunnen
Het eeuwighe ghedeeldt: helacy, wy en kunnen
| |
| |
Niet als God loven voor het gheen zijn Godheyt doet.
Ach, Vader dat ghy wist hoe dit verstorte bloed
Mijn droeve hert verschrickt, ick weet het u zou deren.
Me-vrouwe met de tijt moet ghy dit van uw keeren,
Want met de levende de dooden men vergheet.
Dat ick vergheten zoud 't waer my hert grondich leet,
Want nimmer ick Serbyn zal stellen uyt mijn zinnen.
't Is zo ghemeenlijck met deez' die ghetrouw' beminnen.
'kBeminden niet alleen, maer liefden mijn Serbyn.
't Is waer, want liefd' en minne zeer verscheyden zijn.
Me-vrouw het is my lief dat ghy't zo wel doorgronden.
'k Heb noyt in my de liefde tuchteloos bevonden:
Mijn hert is zo bepaelt in liefden al en all',
Dat ick Serbyn mijn leven niet vergheten zal.
Ja wil in zuyverheyt mijn levens eynde leven,
En zulcken blyck oock van myn trouwe liefde gheven,
Dat Isabel met reden heur beroemen mach,
Men inde wereld noyt ghetrouwer liefde zach.
Dus wil ick oock de wereld gantsch, en al af snyden,
Om dat ick gheen aenvechtingh vande wer'ld zoud lyden.
Ick klooster op my zelfs, en gheestelijcke leef,
En in een strickt convent ick daed'lijck my begheef.
Me-vrouw bedenckt u wel, ten zijn gheen kleene zaken
Zo haest van werelds u gantsch gheestelijck te maken.
Veranderingh van leven eyscht groot voor beraed,
Bedenckt u met voorzicht eer ghy in't klooster gaet.
Ick bid me-vrouw en weest niet schichtich in 't verkiezen:
Want die vry-willich wil zijn vryheydt gantsch verliezen
Moet wel doorgronden eerst de gheestelijcke staet,
Al eer dat ghy uw vryheydt u ontrecken laet:
Ziet of de lent uws jeught het klooster ken verdraghen;
Want 't gheen u nu behaeght mach naderhand mishaeghen.
Mishaeghen kent my niet vermits mijn ongheluck.
De gheestelijcke staet is oock een lastich juck.
Het zy hoet zy, myn Heer, ick gheestelijck wil wezen.
['t Beginnen is wel goed, maer 't eynde moet ghy vrezen.
Ick vreze niets. maer 't gheen alleenlyck my bezwaerd,
Is dat ick ducht hoe 't lichaem gh'raeken zal in d'aerd,
Wijd zijn wy vande staet, helacy, te beklaghen.
Men vind wel yemandt die ons helpen zal hem draghen:
Me-vrouw, vertoeft, ick gae, de huysliens zijn na by,
Ick koom, me-vrouw, weeromme vaerdich.
Binnen.
| |
| |
Ach waerde lichaem, lief, wat tombe zyt ghy waerdich!
Het alderpuurste goud is voor u te gheringh.
Wat tombe, lief, zal 't zijn? een diamants om-ringh
Het pede-stael van Jaspes, cierlijck in 't aenschouwen,
Met marmere komomnen die vier Leeuwen houwen,
En vier griff'oenen die 't verwulfsel houden staen,
Om buyghen doen al die uw tomb verby zal gaen.
En om dat niemant aen uw graf zal kunnen raken,
Zal ick een water-vliedt rond-om de plaetze maken:
En zo in deez' triumph ghy glorieren zult,
Want met myn tranen zal de beeck steeds zijn vervult:
En deze tranen zullen held're galmt uyt-dringhen,
Die door de ruyssingh 't lof van uwe name zinghen,
Dewijl ick in myn hert de hymnen hoogh verheef,
Op dat ghy weet dat ick op uw ghedachten leef.
Heremyt, met vier Huysliens.
Vrienden zijt zeer wel gekomen.
De doodt heeft hem my af-ghenomen.
En bleeft ghy hier alleen?
Ick wensche dat ick mocht
Steets blyven by hem, dit is't ghene dat ick zocht.
Dood zoud' ick by hem blyven.
Ja wat de Vrouwen oock al om een man bedryven.
Komt maets, slaet handen aen.
Ick bidd' u weest ondeckt.
Helacy, vrienden, dat ghy hem zo niet en treckt.
Hoe dat en voeldt hy niet, noch dit ken hem niet deeren.
Helaes, dit lichaem dat verdiendt zo groote eeren,
Doodt zijnde gh'lijck 't ghenoot, doent in het leven was,
Ick bidd' u weest ontdeckt, vermits in deze kas
Gheleeft heeft 't trouwste hert, en perle aller helden,
Waer in de deughde zelfs al heur cieraetzel stelden.
Ghy vier, laes, draeght het rif, maer ick draeght in myn hert.
bin.
Mandricard,Doralice.
Ten waer door uw begheer 'k had Zerbyn niet begheven,
Voor dat hy had ghenomen my, of ick zijn leven.
't Is proeve uwes liefd'.
Ghy zaeght wat liefd vermach.
De liefd' die ghy my draeghd ick door uw wercken zach.
Gantsch stuuren zal myn leven,
| |
| |
Vermits ick ben ontvrouwt,
Mijn zegghen ick betuygh,
Waer hert en ziel na neyghen.
Oock nimmer myn herts trouwe,
Want voor de Keur-vorstinn'
Mijns ziele en myns zinn'
Helaes, gheen Keur-vorstin,
Mits ick u acht mijn Heere.
Ghelooft dit om myn woordt,
Ick zulckx ghetwijffelt hadt,
De liefde zoud ick haeten,
Dat mijn Princesse-vrouw,
'k Verlaet het leven eer,
Voor ick myn liefd' verkeer,
Die ick met trouw be-eede,
Mijn hert, maer ziel met een,
En oock myn Lichaem mede.
| |
| |
Van 's Werelds Monarchie,
Ia stelden 't aen de zye.
Ghy in my zoudt bevinden,
Maer zonder kroon beminden.
Perzoon zo hoogh wilt achten,
‘Doch die een ander acht,
Niet minder en verwacht,’
Als 't gheen hy zelfs betrachten.
Ick acht u zo hooghwaerdt,
Niets hooger is verheven,
Al had ick oock mijn keur,
|
|
Auteursrechtvrij