|
| |
| |
| |
't Vierde bedryf.
De Koning, Celia, Theodora.
HET zuyverlijke licht uws herten-stelers-ooghen
Heeft zo de ziel'ghe kracht myns wezens opgetooghen
Dat nu myn hert voor d'Hertoginnens autaer knielt,
Een Coning voor u buygt, doch, lacy! al gevielt
Dat al de Heem'lens Goon voor uwe schoonheyd bogen
Noch krachtigher gheweldt uw terginghen vermoghen.
Ha Celia ghy terght dat ik myn kroon verzweer
En deze scepter zwaeyer in uw slaef verkeer,
Verkeer en gans vervreemd, ja nietich al myn hoogheid,
Om gh'nieten 't lief gegluur 't welck in uw lieve oog leyd.
Rabraeckster mynes herts, 't zy myn lucx-sterre von
Dat ik door slaverny uw trouwe weerliefd won,
Ghelooft uw Coningh zou dan terten alle volken,
Mits zyne glory waer ghesteyghert door de wolken.
In echt ik u verzoek, 'k maek u myn Coningin,
De Graef is u ontrukt, zet Prospro uyt uw zin,
Myn kroon, en ryk is uw zo ghy u maekt myn vrouwe
En by den Hemel zweer ik u myn woord te houwen,
'k Verwacht 't een-zielghe woord, een luk-de-lucken-ja
Op dat ik deeze ziel met glory over la,
Laet uw medogings gunst nu uwen Koning papen.
Vw Majesteyt zou licht een slecht vernuft verlap'en
Door quakkeloose waen, helaes, myn Heer, ik ken
De laegheid mynes staet, dees eer 'k onwaerdich ben.
Vermindering uws staet behoor ik niet te willen,
Doch om ten deele uwe passie te stillen,
En zo uw Majesteyt nu spreekt gelijk hy 't meent,
Ootmoedelik verzoek, myn gratie verleent
Dat uw voornemen mach verwitticht zyn myn Vader,
Want in dier g'lijk geluk en isser niemandt nader
Om hand'len, en voor my myn glorijs bralling rijst
De Heem'len door, mits d'eer die, Heer, ghy my bewijst.
Pagie.
Sacreerde Majesteyt zo terstont komter tyding,
De Princes van Vrankrijk die is geland.
Vytnemende goed nieuws, zy is de Princens Vrouw,
Hier meed' is 't al gestilt, vergheet ghy nu de rouw,
De liefde tot de Graef, en maekt u Coninginne.
Is Heer de Grave dood? ik stel hem uyt myn zinne,
‘De doode door de levend moet vergheten zyn.’
So stilt ghy Hertogin de bitterheid myns pyn,
| |
| |
De vinn'ghe tijd, helaes, dwinght dat wy scheyden moeten,
De naeste by-een-komst zal 't wederom verzoeten:
Om gh'moeten de Princes van Vrankrijk in myn Hof,
Is 't noodich ik vertrek, me Vrou met uw verlof,
En draegh uw beeld met my en heugh'lijke ghedachten
Binnen.
Myn dankbaerheid die mach uw Majesteyt verwachten.
Doch weer-liefd missen zal hoe zeer ghy u verblijd.
Ha Theodoor wat wonders brenght 't beloop des tijd!
Myn herte trilt, Mevrouw, ik zie des Conings neygingh.
'k Schrick als ik wel bedenk 't onluk myns sterrens dreygingh.
Mits Prospero gheheel uw lieve hert bezit.
Dies zyne Majesteyt niet treffen zal zyn wit.
Waerom Mevrouwe kunt ghy dan zyn liefde voeden?
Om dat hy in myn hert gheen af-keer zou vermoeden.
Maer eerder zal de Nijl, en Tyber zyn verdrooght
Voor hy ghenieten zal waer minnens graegt nae ooght.
Gheen Prins der Princen noch gheen Keyser al der kroonen
Kan doen dat ik myn Graef ontrouheid kan betoonen.
De Prince Aristippus, Grave Prospero, beyde in Molenaers kleding, en de Prins draghende een zack met meel.
Pasquael weest niet bevreest, ik zal u by heur leyden.
Van deeze zwaere zak verlang ik haest te scheyden.
Was 't tijd om u te zien?
Mevrou komt niet zo na by dees bemeelde lien.
Ik kost het niet beletten.
Vainst. de zak moetmen zetten
Op d'ander, vat Pasquael.
Zeght heur nu wien ik ben.
Kan ik 't heur zegghen zo ik zelven u niet ken?
Zegt dat ik ben de Prins.
De Prins? ik zal 't heur zegghen,
Vertrout u voort op my, ik weet het te belegghen,
Maer blijft aen deeze zyd g'lyk of ghy my niet zaegt,
Want als de Hertogin my yets in't heym'lijk vraeght.
So heb ik 't antwoort reed.
Wel nu ik gae ghy meucht op my u wel vertrouwen.
Mevrou, ons Laura zend Mevrouwe dit gheblomt.
Waerom, myn hert, is 't dat ghy nu verzelschapt komt?
't Belet de vrijheid die de liefde zou ghenieten.
Beziet wel wien het is, maer zonder te verschieten.
't Is Aristip, de Prins, zoo't oog my niet bedrieght
Hy is't, en dus de Prins in slaep moet zyn ghewieght.
Wat is't dat u beweegt? u in ghevaer te stellen.
Ik ken nu op het breetst' de oorzaek niet vertellen,
Hy zulx aen my verzocht: quam by de molen recht,
My in 't ghemoet, maer nam my voor de mool'naers knecht,
| |
| |
Verzellende met my in dese mool'naers kleden,
My biddend' dat ik hem bedektelik zou leden
In 't hof, om u te zien. Zeght hem nu dat ghy zijt
Noch in uw oude haet, en hy zijn tijd verslijt
Gansch vruchteloos, in hoop uw liefde te verwerven;
En minder, mits hy deed' uw lieve Grave sterven:
En voeght daer by al 'tgeen de tijd mebrenghen zal.
't Zal zo gheschien, mijn hert, ik moet u zegghen al
Het gheen my is ghemoed zins dat wy t' zamen waren.
De Coning met my tracht in echte te vergaren,
'k Verschrik door 't geen ik hoor.
Maer, Lief, eer ik om hem mijn lieve Graef verloor,
De zonne eerder zal zijn Hemels licht verduyst'ren,
Voor Celia na deze minne-gril zou luyst'ren.
In uw gheweld te zijn, als in des Conings macht.
'k Verwachten minder niet.
En zal de Prins my spreken?
Van vreuchde nu uytbreken
De oogens-tranens-tochten, hoe mijn hert verheught!
Pasquael het is geklaert, nu by heur komen meucht.
Hier blijkt mijn hertens trouw.
Martijn ik hebt bevonden,
En eeuwich blijf ik door uw trouwicheyt verbonden.
Ha Celia! ghy ziet wat reyne liefd' vermach.
Fy Prins, ghy quetst mijn eere zo u yemant zach,
Ik die in eenicheid, en treurich slijt mijn leven,
Mits uw moordadicheid, 't schijnt al mijn leden beven,
Tyran, als ik be-oog u die de oorzaek zijt
Ik in ghequijn, en druk, verniel mijn Lentens tijd:
't Was Nero-Prins ghenoech dat ghy de Graef ombrachte,
En wilt noch na mijn eer en faems verliezing trachten,
En dus bedekt'lik komt in wiss'ling uw's habijt,
Fy Prince, in uw herte ghy een Tygher zijt.
Baldadighen, ghy wreede, Monster deses aerde,
Ik zweer u, Prince, dat ik u niet achte waerde
Be-ooging mijns gezichts, ha werker mijnes smert!
Want ghy de wurgher waert mijns Graefs ontschuld'ghe hert,
De wreedheid uw's ghemoeds uw werken wel bewijsen.
Meent ghy door u gheklach uw Grave te verrijsen?
Ghy ziet hem nimmer weer, 't is buyten alle waen.
Ha Prins! ik zie de Graef noch voor mijn ooghen staen,
Zijn beeld bleef in mijn hert, en zalder ook in blijven.
Verzufte zinnen doen u vruchteloosich strijven
Nae 't gheen onmoogh'lik is, die hope u ontvloog.
Ik zweer u dat ik heb de Grave in mijn oog,
Ghelijk hy in mijn hert ook eeuwich zal volherden.
't Schijnt uw verwoeste geests voorbeelding gansch verwerden
| |
| |
In yd'le dut, gheen vrucht ghy uyt dees grille trekt.
Hoe ik hem meer bezicht, hoe liefd's vyer meer ontstekt,
Ik zegh u dat ik heb mijn Graef in mijn ghezichte.
Neen Celia ghelooft 't is een bedrieghlijk lichte
't Welck schimrich wispeltuurt in uw verkracht gemoed.
Ik zie de Graef, ik zweer 't, waer Celiaes hert op voed.
Ghy ziet hem die verdwijnt in 't vinn'ghe vyer uw's wreedheid.
Ik zie hem in wiens hert geen reden noch bescheed leyd.
Ghy ziet hem die in d'asch uw's afkeer gansch versmoorden.
En ik zie den Tyran die Prospero vermoorden.
Ghy ziet hem die niet ziet als 't geen hy in u ziet.
Zo ziet ghy laes! een kluys, een rif vol zwaer verdriet.
'k Sie schoonheids ware beeld, en d'oorsprong mijnes klaghen.
En ik zie nikkers-born, hels-tochte mijnes knaghen.
Hoe kan zo wreeden woord zijn op zo schoonen lipp'?
Vermids ik, lacy! zie tyranne Aristipp'.
Me Vrou dit 's wat te trots, want zulke bitt're woorden
Hy noyt en heeft verwacht: Me Vrouwe ghy behoorden
Te lieven hem, en noch in by-zijn mijnes man?
Gaet haelt hem uyt zijn graf.
Ghy spreekt gansch buyten reden:
En of mijn Lief maer heeft verandert zijne kleden:
(Ik spreke duysterlijk,) van Hoffelijcke pracht
In een bestoven py, zou daerom mijn ghedacht
En liefde tot mijn Lief, of neyginge vermind'ren?
Neen Prince, dat en kan mijn liefde niet verhind'ren.
't Schijnt Celia ghy raest.
Pasquael ik zie gheen raed,
Als dat ghy d'Hertoginne t'eenemael verlaet:
Heur afkeer is te bitter om heur liefd' te winnen.
't Is pijnlijk te ontslaen het gheen wy eens beminnen.
Leridano Meester-molenaer.
Ootmoedelijk, me Vrou, ik aen u voeten buygh.
'k Heb van uw dienstbaerheid volcomentlijk ghetuygh,
't Is lang verleden zedert dat wy u hier zaghen.
Met reden mach me Vrouw over mijn slofheid klaghen,
Doch g'lijk het voor-Jaer brengt steeds veel becommer in,
En dat ik op de molen veel beslommer vin,
Versoek ik mijn verschoon.
Hoe tieren doch de hoven?
Wtnemend' wel: me Vrou zou qualijk kunnen g'looven
Hoe Lent ghevordert is, de Telg'ren botten uyt,
De zwang're tijdens boesem zijne graegt ontsluyt,
En boven d'aerde dringt de lang verburgen yver;
En g'lijk de milde Zon als vooght-Heer en an-drijver
Ons daeg'lijkx meer en meer verheugelijk genaekt,
Dus yder zieltjen uyt zijn mull'ge kluysken g'raekt:
| |
| |
d'Amandel, en de Kers uytbrallen hunne bloeysel,
d'Ael-bezy zet, en d'Aerd-bay is in groeysel,
De Tijd-peer, Kannewiel, Bos-peer, en Keyserin,
De Lang-hals, Bargemot, ik alles cierlijk vin,
De Vijge-boom, Casteng, 't is alles in hun tieren,
Het schrill'ge pluym-gediert verheug'lijk tierelieren.
Ik bid me Vrouwe comt eens zien het lieve groen,
En eerder mits wy hebben daer me Vrou van doen.
Wat isser yets waer in ik nutbaer u kan wesen?
Met wien verzaemt zy in de echt?
Die na twee jaren anders niemand en bezinden.
Ik, Leridano, wil my op de Bruyloft vinden:
'k Wensch Laura veel gheluk, en morghen zy my ziet.
'k Wensch Meester u geluk.
Van Belvedeer, en een oprechten
En trouwen knaep, op wien ik daegh'lijkx veel vertrouw'.
Martijn is al het meel gelevert?
Gaet draegt die binnen, om te storten in de bakken.
Hy is will'gh in 't gheen ghy hem ghebied.
Onwill'ghe boden dienen op de molen niet.
Op morghen zal ik dan me Vrouwe daer verbeyden.
Verzekert u van 't geen ik u goedwilligh zeyden:
Me Vrou het zal geschien.
Wat nedricheid wy vaek in groote Vrouwen zien.
De Princes van Vrankryk, en Albert heur Dienaer.
Princesse hoe behaeght u doch dit Spaens geweste?
't Moet my genoeghen wel, en achten 't voor het beste,
Nu ik het Franse rijk gewillighlijk verlaet.
Me Vrouwe veel men doet om d'echtelijke staet.
Dies moetmen elk ghewest ons Vaderlande achten,
Doch Vrankrijkx lieve liefd' speelt steeds in myn gedachten,
Het Vader-land natuur, hert, en ons neyging trekt.
Alberto 't geen my tot verwondering verwrekt,
Is, dat ons niemand van het Hof tot noch gemoeten,
Om in des Conings naem mijn komtste te begroeten:
Want 't is 't gewoon gebruyk.
Neemt daer in geen verdriet,
Vw hoogheid quam ter zee, de Prinsen wisten niet
De uure uw's vertrek, dus komt ghy hun verrassen.
Nochtans behoortmen op mijn landingh wel te passen:
Zulkx een Princes verwacht.
| |
| |
De Koning, en Rufino.
Hier komt zijn Majesteyt.
De glory onses luk heur vleughelen uytspreyt
Met schaterende vreughd', Me Vrouw is wel ghekomen.
Had ik gheweten dat uw reys was voorgenomen
Ter zee, de Prince waer te lande niet ghegaen.
Ik dank uw Majesteyt, het is om 't best ghedaen.
Zijn Majesteyt mijn Vader laet u door my zegghen,
Hy wisselik verhoopt dit huw'lik zal belegghen
Verknochte banden tusschen dese rijken beyd'.
't Is Hemelsche voorzicht die 't lukkelik beleyd:
Duyst werven welkoom zijt, vervult is onse winse,
Met dees omhelzing gheef ik u mijn Zoon, de Prince.
Op de frontieren hy uw's komste hooren moet,
En ongetwijffelt hy zich vaerdich hierwaerts spoed.
Het is my leet de Prins dees moeyten heeft ghenomen.
Ik acht hy binnen twee, drie daghen hier zal komen,
De Posten loopen steeds. Wat ruyssing hoor ik daer?
't Zijn d'Hertoginnens Dienaers, mits de molenaer
Zijn dochter heden trout.
Zo is daer ook me Vrouwe.
Zou hier gheen plaetse zijn om ons een wijl t' onthouwen?
Me Vrouwe de Princes zeer moey'lijk komt gereyst.
't Is dat niet Heer het gheen uw Majesteyt nu peyst,
't Huys is zeer wel verzien.
Ik zal u daerwaerts leden:
Princesse, nood breekt wet, ik bid u weest te vreden
Met huysmanlijke doent, voechd u wat na den tijd.
't Hof maekt uw Majesteyt, 't zy ook waer dat ghy zijt.
Beyde binnen.
Is 't moog'lijk dat de Koning hier zal willen blijven?
Wat doet de liefde ook al wulpzicheid bedrijven?
Alleenlijk om genieten Celiaes ghezicht,
Wat dertelheiden werkt het blinde minne-wicht?
De Prins Aristippus, en de Grave Prospero, beyde in mool'naers kleedingh.
Martijn 't is tijd wy gaen.
Hoe dat zijn Majesteyt komt, en zijn wegh zal legghen
By ons huys, en verzelt met me Vrouw de Princes.
Van Vrankrijk? 't is noch vroegh.
De zonne klimt, en d'hetten zal hun overvallen.
Rufino.
Ha molenaers! waer is de Hertogin?
Heur trayn zy dus terstondt d'olijve-kamp door reedt.
Ik dank u beyde voor 't beleefdelik bescheet.
| |
| |
Ha dat 's Rufijn! doch wien kend my in dese kleeren?
't Schijnt dat de Coning wil ons Bruyloft ook vereeren.
Nu zal ik de Princes van Vrankrijk heymelijk zien,
Doch 't huwelijk met my zal nimmermeer gheschien.
Celia, en Leridano.
Wien was zo onbedocht hy hier vreemd volk in leyden?
Me Vrouwe, 't zijn mijn knechts.
Martijn! ho, ho, zijt ghy't?
Noch met Pasquael verzelt?
Zins ik hem op de molen in ons dienste haelden,
Hy steeds my al zijn grillen vaeken over-maelden.
Wat mool'naer is de liefd'?
Want nimmer werd het koren door het malen meel,
't Graen op de Nieste veel te wreedelijke drooghde.
't Was onbedachtelik ghy 't noch te malen pooghden,
Verandert vry van grayn, want nimmer uwen steen
Pasquael, doch machtich is om malen 't koren kleen:
Want daegh'lijx meer verhart door 't vier des zonnens hetten,
Dies neemt mijn raed, en wilt het uyt u zinnen zetten.
Me Vrou, ik maelen zal zo langh de molen blijft
Noch gaende, door 't ghezicht 't gheen uyt dees boezem drijft.
Wel maelt, en maelt ghesteeds; doch blijven zult versteken,
Want nimmer zal het koren door uw maling breken.
De Koning, en de Princes.
Me Vrouwe lukkelijk gemoet.
Vw handen kus ik, Heer. Me Vrouw ik val te voet:
Ons Spangien ghy verciert met u verweende schoonheid,
Vermids naturens kunst in uwe schoon ten toon leyd:
Luk ik me Vrouwe wensch, met onsen Prins, en Heer
Door uwe liefdens wensch doet ghy mijn wil verwrekken,
En neyging om tot u mijn gunsten te verstrekken.
Me Vrou quam hier ter Feest, en quamen daerom hier.
Neen 't is uw Majesteyts zijn ingeboor'n manier,
Dus steeds zijn onderdanen gunst'lijk te vereeren.
De schoonheid des Princes doet my van Celia keeren,
Wech dulle razernij, stelt heur uyt uw ghedacht,
Te meerder ghy heur liefd', te minder zy u acht.
Nu Leridaen 't is tijd, de Bruyd'gom gaet ter kerke,
De gh'huwde kunnen hier uyt lukkelijk bemerken
Vw Majesteyt verlof my gheeft, op dat ik stel
Gaet, wy zullen u vertoeven.
| |
| |
De vreughde vaeken volght na lang, en naer bedroeven,
'k Heb Celia gansch vruchteloos erenstlik bemindt,
De schoonheid des Princes die liefd' nu overwint,
't Is tyd ik openbaer 'tgeen tyds-noot heeft verzwegen.
Princesse d'Hemel gun u zynen milden zeghen,
In d'Echt die werd betracht, al heeft de Prins gezwerft
In naerelijk geknaegh, waer door ghy hebt ghederft
Zijn by-zijn, 'tluk nu schikt dat alles zal vervullen,
Me vrouwe, en de Prins in d'Echt verzamen zullen,
't Beloop van tydens tyd verstaat doch geene mensch.
Ik dank u dank'lik voor uw gunstelicke wensch.
Wat d'Hemel heeft geschikt dat moet en zal gebeuren.
Vermits gheen werelds doent de Hemels wil kan steuren.
Zo heeft de mensch gheen wil zo menschx-wil niet vermagh.
Nochtans men in de mensch wel keurlijk willen zagh.
Keur moeter zyn vermits het redelike oordeel.
Maer menschelike keur treft zelden yets ten voordeel.
Nochtans is 't wil, en keur, dies mensch een wille heeft.
Dit's d'oorsaek dat de mensch kies-keurich snootlijk leeft.
Zo isser dan een wil het zy tot goed of quade.
't Quaed heeft hy uyt zigh zelfs, en 't goed uyt Gods genade.
Zo heeft hy dan geen wil als alleen tot het quaed?
God gunt de goede wil, en quade hy toelaet.
Zo isser vrye wil om quaed te mogen weesen?
Vyt nikkerlijk beweegh die boosheyd is geresen?
Dat is de mensch, den ouden Adam die hem leyd.
Zo moet noodzakelijk zeer qualijk zyn gezeid:
Hoe dat een vrye wil de menschen is ghegheven,
Waert zo, zo zoudt hy boos, of heyligh kunnen leven,
't Moet zo niet zyn geduydt,
Vyt 's menschens brosheyt comt niet als qua-wille uyt,
Ons erfdeel, maer g'lijk God ons aller heyl betrachten,
Zo stort zyn liefd' in ons een geestelijke krachte,
Genadelijk in dien die't buyghzaemlijk verzoekt,
En vaerdich werd in ons die graege wil verkloekt,
Dat in't ootmoedste hert die heyls-lust God doet steyg'ren,
Vermids zyn goedheids born geen bidder oyt wil weyg'ren.
Dies geen mensch boogen mach, hy goede wil besit
Als vanden Hemel. Want zoo't menschens teerste lit
Gansch geen beweegingh heeft als door zijns Gods toe-laten,
Wat kan doch dan de wil in d'arme mensche baten?
Als hy niet zonder wil zyns Vooghd-Heer yets kan doen?
Waer is dan, laes! de wil? Dies yeder moet hem hoen
Te waenen dat de mensch yets goets zou kunnen werken
Vyt vrye wille, maer alleen door Gods versterken.
| |
| |
Celia, Leridano, Molimpo en Laura, de Grave Prospero, zingende op de wijse: Venus die is over de Zee, &c.
Nu ghy molenaers maelt ghelijk,, al het koren is te molen,
Yder vind' nu zijns ghelijk,, liefd' is zoetst als 't is ghestolen,
Yder krijght daer hy na zocht,, 't is de liefd' die 't heeft gewrocht,, 't geen niemant heeft bedocht.
Vreughdich zyn de mool'naers huyden,
Mits dat yder 't zyne vindt.
Leridaen zyn't nu twee Bruyden?
Die ghy echtlijk t'zamen bindt.
Heer dees waeren langh verbonden,
Heden zigh hier heeft gevonden,
Hebbent deese twee beleyt,
Dat zy nu te zamen paeren,
Die zo langh verscheyden waeren.
Waer vertoeft de Hertogin?
Heer, hier ziet ghy wat de min,
En de reyne liefd kan werken.
Meerder mooght ghy hier bemerken.
't Is de Grave die ghy ziet.
En de Prins en zaeght ghy niet.
Grave, Prince, Hertoginne:
Niemand van u drien bekent?
Door gheduldt ik overwinne
't Naere quynen myns ellendt.
Al het geen de tyde wrochte,
Prince, Prinslijk nu vergeeft,
Nu ik vinde 't geen ik zochte
Heeft uw hoogheid om gezweeft.
Want men ziet 's Hemels besluyt,
Yeder heeft zyn echte-Bruyt.
Nimmer ik, helacy, dochte
Dat de Grave had geleeft,
't Schynt de Liefde u verknochte,
En u t'zaem gevoeget heeft.
Vaek de mensche elders mikt,
Als 't den Hemel heeft geschikt.
Wilt mijn Heere dan genoegen,
d'Hertogin de Grave trout,
d'Hemel heeft het willen voegen.
Vader my verschuldight houdt.
Al de warringh mynes zinnen
Sproot uyt een verwoest beminnen.
Hier ghy nu uw Vrouwe hebt.
Meerder kan myn luk niet wenschen,
| |
| |
Mits nu al myn knagingh' ebt.
Dommigh dwaelen vaek de menschen,
Maer 't gheschikte moet geschien,
Zo een yder nu mach zien.
Prince wilt my dan verschoonen,
Dat ik in myn hert niet von
Liefde, om uw liefd te loonen:
's Graven liefd' my over won.
Ik vergeet al myn verdrieten,
Nu ik mach de Graef genieten.
'k Wensch u beyde luk en vreughde,
Al uw' doenten ik vergeet.
't Was de passy uwes ieughde
‘Niemand tot beken kan g'raeken
Voor zy hunliens droom ontwaeken.’
D'uure uwes heyl'ge echt,
Door den Hemel, die't al recht:
Vaken zietmen dat God voeghden,
Yders hopen wel genoeghden.
Laura staekt nu uw verwonder,
't Was de Graef, en niet Martijn,
V bedroogh de Mool'naers schijn:
Want daer was een Grave onder.
G'lijkt de Prins niet heeft geweten
Als hy gaf Martijn zyn keten.
'k Geeffe nu aen Laura weer.
En ik schenk heur dese molen.
'k Dank myn Vrouwe en myn Heer.
Hier ondekt nu al 't verholen.
Dringht uyt verburgen vreughd, 't luk 'tgeen ons nu toevalt.
In d'hoogste glory nu triumph ons heyle bralt.
De zwang're tyd wou nu zyn heymnis openbaeren.
Vernoegen d'herten die zo lang' in knaging waeren.
Het quellijke verdriet gelukkelijk nu endt.
Vw Majesteyt verkrijght de wensche zyn's begeren.
Verhoopt gheluk den Hemel aen u allen zent.
Des Hemels zorghe wy door dees toevallen leeren.
En wy verbonden blijven aen uw Majesteyt.
En tot uw diensten blijven beyde wy bereyt.
Nu Leridano leyd de Bruydegom ter kerke:
(Gods machticheid blijkt meest door zijn verholen werken:)
En ik leyd dese vier, en dank Godt voor zijn gaef.
Hier eyndight 't blijde Spel van d'Hertogin, en Graef.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij