Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXXXVI.

Fiducia concors.

WAt let u dwaeze mensch? wat's d'oorzaeck van uw klagen?

Wat pordt u tot geween? waer uyt spruyt u verdriet?

Is't om dat ghy uw lief in leet verand'ren ziet?

Is dit de waer-om van uw iammeringh en knaghen?
Verschrickt ghy door de wreede, snarre, droeve plaghen?

Uw' eyghen-wil, helaes, u zelven meest verriedt,

't Leet vaeck zo haest vertreckt gelijck u 't lief verliet,

Ia spoediger, zo ghy het leet hebt kunnen draghen.

Zeer wissel-achtich zijn de tyden op de aerd:

God-vrezerts, en gheloovigen meest men ziet verdrucken,

Wie 't zuur niet willich lijdt die is het zoet niet waert,

Ia ongheluckich, die die hadden noyt onlucken.

Verquickt u, buyght ter aerdt, wie God verkoren heeft,

Zo vaerdich niet en bid, of God noch spoed'ger gheeft.