Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXXXIV.

Ne quid nimis.

TE veel van yets, 't zy wat het zy, dat doet vervelen,

Ia nieticht gantsch het wezen, makend 't goede quaet,

Zo dat het wezens wezen wezentlijck vergaet,

Vermits wy zelven 't wezen vande goetheyt stelen:
Waer over 't recht gebruyck oft misbruyck ons kan telen

Van 't goede goed, en quaet, in't recht gebruyck bestaet

Het wezen van het goedt; waer dat de voor-beraed

Voogdes moet zyn, want als de zinnen dartlijck spelen,

En teugeloos ons zollen buyten redens spoor,

Verwoest, verblindt, misruckt, en zelfs ons overladen,

't Geen goed is gantsch zyn wezen door't misbruyck verloor,

t'Gun nut behoort te zijn verkeert dan 't onzer schaden.

Hier in, helaes, wy werden dickwils zeer verleyt,

Want Al te veel is quaet, ghelijck het spreeck-woord zeyt.