Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXXVI.

Non semper arcum tendit.

DE boogh en mach gestadich niet gespannen blyven,

Vermits de pees daer door verliest zijn wezens kracht,

Want die gestaed'ge spanning heur ontruckt heur macht

Desgh'lijckx 't verstant 't gun pooght na wichtige bedrijven,
Moet bruycken maticheyt, en niet gestadich strijven,

Af-slovende 't vernuft door 't gun dat hy betracht:

Want door geweldt 't vernuft noyt yets te wege bracht,

De overwercklijckheyt niets goets en kan beklyven.

Dus een vermoeyde geest zomtijts moet zijn verquickt

Door azem-halinghs-rust, die anders zoud' versuffen:

Vermits een goed vernuft door d'overvloed verstickt,

Waer door't verstant, vernuft, en geeft geheel verbluffen,

Zo dat Apoll' zijn zoete harpens spel aenvaert:

Als hy zich vond verveelt: en met de Muses paert.