Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXXIV.

Gaudet patientia duris.

PAtientia niet groeyt in alle menschens hoven,

Vermits het is een plant zeer heylichlijck van aert,

Die overtreften all' de spruyten vande aerdt,

Want heure edelheyt de and'ren gaet te boven,
En nochtans is dit kruyt by yeder een verschoven,

Ghelijck de ondervindingh duydelijck verklaert,

Hoe wel Patiençy hun voor 't schadelijckst' bewaert:

Of zoud 't wel zijn dat zy daer inne niet gheloven?

't En kan niet zijn; want die heur in zijn Hoofken heeft,

Die swicht voor niemant niet, het zy oock wie 't mach wezen:

Want door heur heyl'ge kracht hy stadich rustich leeft:

Vermits heur aerdt is boven alle macht gherezen:

't Zy hoe Fortuna raest, 't zy watter oock gheschiet,

Zy treckt heur glory uyt het lyden van 't verdriet.