Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXX.

Quocunque ferar.

EEn louter reyn ghemoed geborst-weerdt met de deughde

Door geen geval verbaest, noch voor geen ramp verschrict

Hoe woest fortuyn oock raest, hoe prachtich z'hem bestrict

Zijn krachten blyven steets in kracht van Lentens ieughde,
Door d'ongeneuchten van't onluck hy zich vervreughde.

Hoe zeer luckx Zonne taent, zijn deughs zon immer blickt,

Mits hy de leurerijen van't luck overwickt,

En rustich, lustich steets zijn hert door deughd verheughde.

Want onverwinbaer is de deughdens heyl'ge aert,

Zy strijft en blijft ghewis die, die zy was te voren,

Onwaerdige fortuyn verandert noyt heur waerd',

Dus wat de kribbe doet 't is vrucht'loos tijt verloren,

Ghelijck d'achtkante steen, hoe ghy heur tuym'len ziet,

Heur stalt en wezen nimmer en verkeerden niet.