Eglentiers poëtens borst-weringh

CLX.

Nescit labit virtus.

DE spitse hoeck-steen noyt door stuymige onweren,

Noch donderend' gebulder nimmer en verbaest,

Hoe straf en wreed dat oyt de God der winden blaest,

d'Hoedanicheyt zijns wezens kan hy niet verkeeren,
De woeste buyen kunnen hem in't minst niet deren,

Hoe bulbackachtich dat zyn vlaegens stuurheyt raest,

Maer blijft die die hy was, stantvastich tot het laest:

Desgh'lijckx zo kan de deughds grootmoedicheyt afweren

Het bitterste gheval, 't zy hoe fortuyn oock tiert,

Want voeght zich na de tijt, door wijs en vroed beraden,

Ghelijck de Zee-man die zyn zeyl en focke viert,

Op dat de windens storting hem niet zoude schaden.

Dus blijft de deughde deughd in spoedt of tegenspoet,

Want deughd acht 't alles goed wat dat den Hemel doet.