Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 396]

CXI.

Scientia immutabilis.

DE donder-vlagen doen het marm're beeldt niet schricken,

Den windens-god het wezen gantsch'lijck niet beweegt,

Alwaer zyn hol van al het stuymich weer gheleeght,

Al bulderden de nick'ren om 't beeldt te bestricken,
't Moet alles in hun eyghen wanghelaet versticken,

Het beelds stantvaste wezen daer geen noot van kreegh,

Vermits zijn eyghen wezen nimmer hem ontzeegh.

De wyzen desgelijckx door wysheyt overwicken,

Hoe werelds buyen zyn maer oeff'ningh voor hun gheest,

En dat de tyden hebben wis hun after-tyden,

Zo dat de wysheyt voor geen tydens werckingh vreest,

Maer onbeweeg'lijck all' de tydts bedryven lyden,

Door een stantvaste ziel, die nimmermeer verbaest,

Hoe zeer de tydt oock woeldt, en hoe het onluck raest.