Eglentiers poëtens borst-weringh

CVIII.

Rerum sapientia custos.

D'Eergierigert die vroedich met geruchte trachten,

Van een onsterflijck lof 't geen eeuwichlijcke duurdt,

Door deughdens teugel zijn bedrijven wijslijck stuurt,

Vermits hy weet dat deughd de hooghste glory brachte,
En dat op 's aerdens kreis niet hoogher is te achten:

VVaer over hy zich zelven inde deughd bemuurt,

Op dat zyn ickheydt boven deughde niet natuurt,

Om vande deughd, door deughd, deughds loningh te verwachten.

Dit port zijn yver aen, dit terght hem meer en meer,

Dit doet hem oeff'nen staeg, dit doet hem lustich gragen,

En stelt zijn deughde teghen ondeughd in verweer,

Om eyndelijck een krans van deughds laurier te dragen.

Grootherticheyt hem dwinghdt dat hy manhaftich strijft,

Na deughdens oeghst, want deughde eewich durend' blijft.