Eglentiers poëtens borst-weringh

LXXXVI.

Si transit gloria mundi.

HOe woeldt de mensch! jae van beginne tot het leste,

Met zorghe, en bekommer hongherlijcke gaept,

Na overvloed'ge haef: hy woeckert, schraept, en raept:

Het Oosten hy door-kruypt, en onder-myndt het westen:
Vermits staet-zucht, helaes, zijn geer'ge hert aen hesten,

Om een onruste staet hy ongherustich slaept,

En d'eene dwaes den ander dwazelyck nae aept,

Zyn staet hem niet ghenoecht maer tracht te zijn de beste.

Niet denckend' dat de kroon, de scepter, en de staet,

Ia 't Monarchael beheersch niet eeuwich en kan dueren,

Maer alles door het vier ten laetsten wis vergaet,

Want all' wat werelds is is sterflijck uyt natuere:

Onsterflijckx isser niet als d'onsterflijcken Heer,

De wereld die vergaet met all' heur wer'ldze eer.