Eglentiers poëtens borst-weringh

LXXX.

ΕΚΟΝΟΥ ΚΑΕΟΣ

DE luy en leghe luyden die niet onderwinden,

Maer schricken voor de arbeydt als zy dien zien aen,

Die van het eene jaer tot 't ander hun bera'en,

En nimmer yver tot 's gheests oeffeninghe vinden:
Mits zy 't zoet-zappich leven zottelijck beminden.

Auroor zy nimmer zien, noch oock de morghen Haen

Zy hooren krayen noyt, dus zy verdomt voort gaen,

Want zy gheleertheyt noch de kunsten niet bezinden.

Wyl d'yveraer zeer naerstich arbeydt, en met vlijt

Staegh ernstich, woeldt, en pooght om glory te verwerven,

Verryckende zijn geest, verquistende gheen tijdt,

Op dat zijn naem en faem (hy sterven') niet zoud sterven:

Vermits den Hemel hem het loon zijns arbeyts stuurt,

Omringht in een Laurier die eeuwichlijcke duurt.