Eglentiers poëtens borst-weringh

LXXVI.

Virtuti Fortuna comes.

IN 't koeckelijck beleydt bestaen meest onz' gelucken,

Voorzichticheyt die teelden immer goeden spoet,

Zo dat de deughde ons 't gheluck verkryghen doet,

De onvoorzichtighen meest vallen inde drucken,
Waer over dat zy zelven vaeck hun 't luck ontrucken.

Wie bier-banckt, en traraert onluckich blyven moet,

Maer die het bitter smaeckt geraeckt wel tot het zoet,

Wie schuwt het 's dorens prick'lingh, kan geen roosken plucken,

Fortuyn verzelt heur meest by die wijs zyn en kloeck,

De deughdzamen zijn immer op het hoogst' verheven:

Maer waer ondeugde heerscht, daer maekt fortuyn heur 'tzoeck.

Dus zijn't de deughden die de menschen lucken geven.

Door deze reden ick warachtelijck bevin,

Hoe dat de deughde is Fortuynens ghezellin.