Eglentiers poëtens borst-weringh

XXXVIII.

Si sciens fallo.

GOet ronds, goet zeeuws, men zeyt, en kan geen valscheyt lyden,

Maer open-herticheyt heur aldermeest behaeght:

Want die 'tschoon op de tong, en 't vuyl in 'therte draegt

Verraden vaeck hun zelven door 't beloop des tyden,
't Geen trouwe herten immer met voor-dachte myden,

Vermits de valscheyt werdt door d'Hemel wis gheplaeght,

Bedroch, en arghe-list door trouwen werdt verjaeght,

En stellen de schyn-trouwe gantsch'lijck aen een zijde.

Als d'oud' Romeynen waeren in verbondt ghetre'en

Met hunne vyandt, en den swijn dan was gheslaghen,

Verkunden den Heraut voor hunliens al-ghemeen,

Dat zoder yemandt brack van 't gheen daer was verdraghen,

Oft wetende bedroogh, dat Iupiter mocht zijn

De straffer, gh'lyck de steen verslaghen had het swijn.