Eglentiers poëtens borst-weringh

XXXIV.

Flammescit vterque.

OPrechte waere lievers zo te zaem verknochten,

Iae trossen zo in een dat gheen verschil men vindt:

Want liefde en weerliefdens knoop zo bondich bindt,

Het geen eenzielicheyt door Hemels-schickingh wrochte,
Dat gheen toeval, hoe groot, de tros ontstrengh'len mochte:

Mits all' de donder-vlaghen liefde overwindt,

En blyven zo ghestadigh beyd in een-ghezint:

Dies vinden zy de rust en vrede die zy zochten:

't Zaem draeghende de ramp, en torssen t'zaem de druck,

't Zaem lydende 't verdriet, vertroostende malkander,

Ghelijck een yeder neemt de vreughde van 't gheluck:

Dus isser gheen verander alsser is verander,

Ghelyck twee struycken die verbranden beyd tot as

Ghelyckelijck, en eynden gh'lijck 't beginne was.