Eglentiers poëtens borst-weringh

[fol. ****4r]

Rodenbvrgs
Voor-dacht.

HOE rijck 't vernuft oock is gheen rijckheydt mooght ghy't noemen,

Noch geen Poet, Poët geen rijcke re'en men vindt,

Geen kunstich Dichter zich van reens-rijckheyt mach roemen,⁺

't Zy op Schriftuur hy bout: Want ziende is hy blindt,

Die neus-wijs yets betracht, goed-dunckentheyt doet dolen,

En overwelmt de gheest, gelijck een dwalend schaep,

Verduystert is het licht, Gods wil is hem verholen,

Gheen oogen oogen zyn door zyne zondens slaep,⁺

Gheen waere hulp hy heeft als d'heylen God almachtich,

Die mildt 't gebeden geeft, zo hy oprechtlijck bidt,

De swackheyt maeckt hy sterck, de brosheyt maeckt hy krachtich,

Door't ware woord des Heers, als d'hooghste doelens wit.

De mensche ickheyts kracht zyn ziele niet bezit:

Om inde aerdse laeght niet woedich te verdwaelen,

Zo wie uyt werelds-wijsheyt alles wil bepaelen,

Want uyt schriftuere moetmen al de gronden haelen.

VIrgyl, Homeer, Terens, Tazzo, Bartas, Petrarck,

De Port, Marot, Boscan, oft and'ren die yets maeckten,

Waent ghy hun zoet ghedicht, en all't Poeetsche werck
Gantsch zonder hogher weet op maet en rijm geraeckten?

Niet zonder God men kan, al heeftmen goede wil,⁺

't Volbrenghen ons gebreeckt: maer zo wil en 't betrachten

't Gewenschte stichtlijck zoeckt, Gods goedheyt immer vil

In een ootmoedich hert, die dan versterckt de krachten.⁺

De menschen wurmen zyn, bros, kranck, swack, weeck en teer,

Waer waen-weet, eergiers aert, en trotsheyt meest gebieden:

Doch weer zeer ed'le schepsel na het beelt des Heer,

Die door des Hemels gunst, na Godes leere vlieden.
Dus wie Reen-rijck verstaet, en wat die Vrou wil zeggen,

Weet dat heur eygen aert een godlijck wezen heeft,

En niet een woort zy uyt 't welck zy niet kan beleggen

Met Cabels van Schriftuur, die heur heur ziele geeft,

Zo dat heur wezens ziel op d'Heyl'ghe lett'ren leeft

+ Esa. 6. 9.
Prov. 4. 9.
Iob. 5. 6. 19.

+ Matt. 9. 12.

+ Iob. 15. 6.
Rom. 7.

+ Psalm 103.

[fol. ****4v]

III.

 

VVAt's Godt, vraecht Reden-rijck? zy antwoort, uyt heur reden,

 

Een geest, zo heyl'gen gheest, die eeuwich dueren zal,

 

Die eeuwich was, en is, gebiedt hoogh en beneden,

 

En d'Hemels scepter draeght, ons All' en eenichst' Al.

 

De ryckheyt van heur geest bekent zy niet te hebben

 

Wt heure eygen macht, noch uyt heur eyghen aerdt,

 

Maer van hem die de Zee doet vloeijen en weer ebben,

 

Dat's Godt, die ons zijn liefde mild'lijck openbaert.

 

O heyl'ghe Reden-ryck, die u yets waent te wezen,

 

Als een begaefde geest, uw wezen niet verstaet.

 

Hoe kunt ghy doch zijn rijck van reden, als door't lezen

 

Des heyl'ghe lett'ren Gods? Waer op ghy u verlaet.

 

Hier op uw ziels-gheest graeft, hier op zo moet ghy bouwen,

 

De yd'le menschens-kloeckheyt acht ghy swacke grondt:

 

Want op waen-wijsheyt machmen geenzins vast vertrouwen,

 

Vermits ghy slibb'rich oyt de werelds leeringh vond,

 

Maer op Schriftuerens waerheyt ghy stantvastich stondt.

O Prins der Princens Prins, Bezorgher voor ons allen,

Begifticht deze bidder uyt uw Borne rijck,

Die Redens-rijckheyt liefd: laet nu uw Manna vallen,

Op dat ick uyt het spoor van reden niet en wijck.

Vernuft en geest is zonder u van geen vermogen:

Maer als uw liefde werckt waer toe u gh'nade streckt,

Treckt ghy de nev'lingh af van onz' bevliesde ooghen,

Verquickende de graeght waer ons begeert' na treckt,

Aenport de yver, jae onz' ernst ghy doet vermeeren:

En bloeyen doet de geest in Re'en-rijckx overvloedt:

Dus niet wy willen als het geen streckt t'uwer eere:

Dit weet ghy, want ghy weet 't gheheym van mijn ghemoedt.

'k Betracht de Poesy (door Reden-rijckheyts lichten:

En luysterende strael) t'uytjuygen heure waerdt,

Ick poogh my zelven en de Bataviers te slichten:

Dus aengezien uyt liefd dees arbeydt werdt aenvaerdt,

Gunt dat hun danckb'rheyts schael mijn arbeyt evenaert.