Lof-dicht,
Ter eeren den wel-waerd-bekransten Poeet
Theodoor Rodenbvrgh,
KOmt nu Momisten, komt, komt roemers van uw dichten,
Braldt uyt dyn stael vernuft, beschanst u lett'rens kracht,
Laet mercken 't pit dyns geest, en na't verwinnen tracht,
Spits hier 'tverstants berisp met dyn waen-weetsche schichten,
Maer neemt een ryp bedenck betrout ghy u te vlieghen,
Dyn vlercken wel bevest, en op Pheebs stralen let,
Dat als den Icar ghy niet sneuvelt door de hett',
In't diepe diept des Zees, g'lijck veel hun selfs bedrieghen.
Ia hoe veel Phaetons noch vermeten Apols paerden
Te breyd'len, maer, helaes, de trots en weet-niets vlam,
Benarren zo 't gemeen, dat door bewegingh gram
Ioovs blickxsem in't veracht de sulcke werpt ter aerden,
So oock dees Ridders doent' zin-vaerdich rijck met reden,
Som trachten op het spoor te volghen roemich spits,
Om't hoochste van Parnas te raken, maer't gheglits
Huns slibberighe breyn zuldt rugwaerts staegh beneden.
Uytmunter van Bataef, 't is waer in spijt van velen,
t'Sa Penne staeckt u vocht ghy moocht, noch ick vermach
Niet uyten 't geen 't kunsts-oogh en oor noyt hoord en sach,
Dyn lof blyft eeuwich door Poeets Borst-weers bedeelen.
Iuycht vry Liefd bloeyend, juycht, door die ghy roem moocht dragen
Dat d'Amstels braefst' Poeet u is in liefd so trou,
En ghy Lavenderiers, O orbert doch den rou!
Mits jonst en liefd door hem werckt vriendtschap t'allen daghen.
Wie faelt mach keeren.
|
|
Auteursrechtvrij