De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert

(1640)–Jacobus Revius– rechtenstatus


Den Lxxviij. Psalm. O Ghy mijn volc, wilt mijn vermaen aenhooren, Neycht u verstant, en wendet uwe ooren Te nemen waer 't geen mijne tong sal uyten. In spreucken schoon wil ick mijn mont ontsluyten, En rijckelijc nu
[Folio K4v]
brengen aen den dach Wat lange tijt voor-heen verborgen lach. 2 De dingen die ons' vaders ons vertelden, Daer dickwils ons' grootvaders van vermeldden, Die sullen wy haer saet te kennen geven Dat na haer is gecomen in het leven. Op dat het leer de wonderbare cracht Van onsen God te houden in gedacht. 3 God heeft in Iacob syn verbont gerichtet, En Israël door een geset verplichtet. Hy gaf bevel, dat ouders hare soonen Met grooten vlijt syn leering' souden toonen. Dat syn gebot alsoo van hant tot hant Op kindes kint mocht werden voort geplant. 4 Op dats' op God alleenlijck mochten bouwen, Syn daden groot wel vastelijck onthouwen, En synen pat onwanckelbaer betreden. Niet doende als haer snoode vaders deden, Een valschen hoop onbuychsaem ende trots Welck' alletijt weerstont den wille Gods.

[Folio K5r]
j. Pause. 5 Dit is wel-eer in Ephraïm gebleken, Die inden strijt te rugge zijn geweken, Of sy met schilt en sweirt gewapent waren En met den booch te schieten wel ervaren; Om dat sy niet en hielden Gods verbont, Noch haren voet in syne wegen stont. 6 Voor haer gesicht de Heere wonder werckte, Maer haer gemoet daer gants niet op en merckte. Syn daden groot en heerlijck boven maten In corter tijt sy schandelijck vergaten, Die in Egypten, en in Zoans velt Haer vaders hy voor oogen had gestelt. 7 Hy deylde 't meyr, de golven hielt hy staende, Daer hy syn volck een droogen pat door baende: Het water in twee hoopen hem affcheydde. Met eene wolck des daechs hy haer geleydde, En inder nacht sondt hy een vier-pijlaer Dat op den wech sy hadden geen gevaer. 8 Een bronne liet hy uyt de clippen springen, Een coelen dranc uyt steyle rotsen dringen Int dorre lant, alwaer hy frissche beken Wt steenen hart deed' overvloedich leken. En gaf haer een fonteyne claer en soet Die stroomde als een grondeloose vloet.

[Folio K5v]
ij. Pause. 9 Doch even-wel sy voeren voorts in sonden, En van het quaet sy geensins af en stonden. Want sy den Alderhoogsten quamen tergen Int woeste velt, en dorsten hem wel vergen Te geven spijs' na alle haer begeert' Daer hyse had soo wonderlijck geneert. 10 Van syne macht, al morrende, sy spraken; Sou God een disch hier veerdich connen maken? 'tIs waer, den steen heeft hy doen water geven Door syn gebot; hy geev' het broot daer neven. Sou hy ons ooc wel connen senden vleys, En ons voldoen na alle onsen eys? 11 Dees reden heeft de Heere aengehooret, En wiert daerom rechtveirdelijc gestooret. Dies is een vier in Iacob aengesteken, In Israël syn tooren quam uytbreken: Om dat haer hert op hem sich niet verliet, En op syn heyl sy haer betrouden niet. 12 Hoe wel, al-eer dees clacht was opgeheven, Hy een bevel den wolcken had gegeven, En opgedaen des hemels hooge salen, Van waer hy liet het Manna nederdalen Opt gantsche heyr, het welck van boven af Het hemels-coorn de Heer te eten gaf.

[Folio K6r]
iij. Pause 13 De mensche, op een wonderbare wijse, Bequam het broot der Engelen tot spijse. Waer van sy tsaem begeerichlijcken aten. Den oosten-wint heeft God doe waeyen laten, Den suyden-wint heeft hy door syne cracht Oock uyt den schat des hemels aengebracht. 14 Waer door het vlees genoechsaem voor haer allen Soo dicht als stof quam op der aerden vallen. De vogels sy soo menichvuldich cregen Als 't sant dat aenden oever is gelegen. Die vielen in het leger, en ontrent De wooning' van een yeders eygen tent. 15 Daer gingen sy haer smakelijc versaden En haren buyck wel gulsich overladen: Al haren lust te boeten God haer gonde, Die evenwel sich niet wel stillen conde. Maer 'tnam een keer', ooc op deselve stont Dat sy het vleys noch hadden inden mont. 16 Want Godes toorn quam schielijck haer verderven, Die onder haer de machtichste dee' sterven, 'tVoorneemste volc die plage neder-velde. Noch wasser geen die syn geloove stelde Op God, maer hebben tegen haren Heer In sonden sich verloopen even seer.

[Folio K6v]
iiij. Pause. 17 In ydelheyt liet hy haer dagen enden, Haer jaren in verschricking' en elenden. Als sy nu self haer onderganck aensagen Begonden sy weerom na God te vragen. Sy hebben om bekeeringe gedocht, En hem by tijts aenroepende gesocht. 18 Sy voelden wel, dat Godt is int benouwen Een stercke rots daer op men mach vertrouwen. Sy merckten, dat de Heere der heyrscharen Kan inden noot verlossen en bewaren. Sy vleyden hem met een geveynsden mont, Haer tonge looch hem, uyt een valschen gront. 19 Haer hert en wou hem niet te recht aencleven, In syn verbont en zijnse niet gebleven. Noch was de Heer so goet en vol genaden Dat hy seer haest versoende haer misdaden, Verderfse niet, maer wende t' elckens af Syn gramschap, en haer wel verdiende straf. 20 Want hy gedacht dat sy maer vlees en waren, Ia eenen wint, die henen plach te varen. En nimmer weer tot syne plaets te keeren Hoe dickwils hebben sy den Heer der Heeren
[Folio K7r]
Verbittert, en met droefenis geraeckt Int woeste lant het welc van hitte blaect!
v. Pause. 21 Dit volck om Godt te dienen ongenegen Heeft hem versocht in velerhande wegen. Ia hebben (door laet-dunckenheyt verdwalet) Den heyligen in Israël bepalet. Niet denckend' aen syn hant, noch aen den tijt Dat hyse van haer haters had bevrijt. 22 Doe hy haer in Egypten voren-stelde Syn wercken groot, en inden vlacken velde Van Zoan, heeft syn wonderen vermeeret. Daer hy in bloet de stroomen heeft verkeeret, Dat 't water gants van smake niet en docht, Soo dat daer uyt geen mensche drincken mocht. 23 Veel ongediert heeft haer de Heer gesonden, Waer door sy zijn onmenschelijc verslonden. De vorschen haer geen vrede wilden laten, De wormen vuyl haer rijpe vruchten aten. Den sprinchaen, tot vermeerdering' van straf, At al het werck der ackerlieden af. 24 Den wijnstock van den hemel wert geslagen
[Folio K7v]
Den vygeboom syn oost niet con voldragen, Den hagel op haer vee is uyt gegoten, Den blixem op haer cudden afgeschoten. Hy toonde hen syn grimmige gemoet, En liet syn toorn ontbranden als een gloet. 25 Hy sant verstoort de boden syner wraken Om tegen hen sich haestich op te maken. Hy woech een pat in syn gerechte schalen Om na verdienst haer boosheyt te betalen. Dies door de doot haer self hy vallen dee, En door de pest haer overige vee.
vj. Pause 26 De eerstgeboort most in Egypten sterven, En Chams geslacht sach jammerlijck verderven Syn teere jeucht, 't beginsel syner crachten Waer van hem hulp en steunsel stont te wachten. Hy heeft syn volck gevoeret met syn hant Gelijck een cudd' int onbewoonde lant. 27 Daer sy hem onbeschromet mochten volgen Om dat de zee haer vyant had verswolgen. Hy leydde haer door onbekende wegen En brachtse in door synen milden segen Tot desen berch, dien hy die eeuwich leeft Door synen arm alleen verworven heeft. 28 De Heydens heeft hy voor haer wech-gedreven,
[Folio K8r]
En haer het snoer haers erfgoets ingegeven. De stammen cloeck van Iacobs twalef sonen Die dede hy in hare tenten woonen. Noch hebben sy God bitterlijck versocht, En syne wet int minste niet bedocht. 29 Maer zijn terstont te rugge-waerts geweken En leefden na haer vaderen gebreken. Sy draeyden om, als een bedrieglijc boge, Het beelden-werck sy stelleden om hoge, En hebben God tot yver opgeweckt, Die haer met vloec en toren heeft bedeckt.
vij. Pause. 30 Want als hy quam dees boosheyt aen te mercken, Misvielen hem op't hoochste hare wercken: En heeft versmaedt syn valsche bont-genooten. Dies hy syn huys te Silo heeft verstooten, De hooge tent en heeft hy niet verschoont Waer in hy by de menschen had gewoont. 31 Syn sterckte wiert vervoert in vremde landen, Syn heerlijckheyt viel in des vyants handen. Dat volck, het welck hy voormaels soo bewaerde,
[Folio K8v]
Gaf hy tot roof den doodelijcken swaerde. Dewijl hy was ontsteecken tot verderf Van Israël syn uytvercoren erf. 32 Het vier benam haer jonge-mans het leven, Haer dochters ongehouwet zijn gebleven, Geen vreugden-sanck is over haer gesongen, Het yser door haer priesters is gedrongen, De weduwen in desen droeven strijt En hadden schier om treuren geenen tijt. 33 Maer recht als hem een droncken mensch opmaket, Of als een helt die vanden wijn ontwaket, Die luyde tiert, dat yder-een mach vreesen; Soo heeft de Heer (opt schielijckste geresen) Den vyant in het achterdeel geplaecht, En eeuwichlijck een smaetheyt aengsjaecht.
viij. Pause. 34 Doch Iosephs tent verstiet hy in syn toren, En Ephraïm en heeft hy niet vercoren, Maer heeft den stam van Iuda uytgelesen Dat daer syn huys in eeuwicheyt sou wesen, Op Sions berch, die hem alleen behaecht, En die hy een besonder liefde draecht. 35 Daer heeft de Heer gebouwt syn woning heylich,
[Folio K9r]
Als een palleys staend' op een hoochte veylich: Als 't aerdrijck vast, hetwelck te geenen tijden Van synen gront sal wanckelen noch glijden. Hy sloech het ooch op David synen knecht Dien hy gehaelt heeft van de schaepkens slecht. 36 Hy nam hem, daer hy ginck de lammers weyden, Om Iacobs volck voorsichtelijc te leyden, En Israël syn erfenis te hoeden; Die hy oock, meer als yemant con vermoeden, Heeft voorgegaen met wonderlijc verstant, En voorgestaen met syne trouwe hant.