De CL Psalmen Davids, eerst in Nederlantschen dichte gebracht door Petrum Dathenum, ende nu in sin ende rijmen gebetert
(1640)–Jacobus Revius–
Auteursrechtvrij
[Folio H5r]
| |
 de gebee'n,
Dies sullen eenmael alle menschen
Met yver tot u tree'n.
2 De menicht van mijn vuyle sonden
My hadde gants bevleckt.
Maer u genade niet om gronden
Die heeftse al bedeckt.
Wel hem, dien ghy hebt uytgelesen,
En dien ghy tot u leyd't.
V voorhof sal syn woonstee wesen
Vol gelucksalicheyt.
3 Wy sullen, Heere, zijn versadicht
Met uwes huyses goet.
Wt uwen tempel begenadicht
Met heylig' overvloet.
Ghy hebt met schrickelijcke daden
En een rechtveerdich woort
Getoonet, als wy u aenbaden,
Dat ghy ons hadt verhoort.
4 Aen u Heer met vertrouwen hanget
De aerde t'eenemael.
Oock die de wijde see omvanget
Tot aen haer laetste pael.
De bergen voor der menschen oogen
Ghy vast en hooge stelt.
Ghy zijt omgordet met vermogen
En goddelijck gewelt.
| |
[Folio H5v]
| |
5 Het bruysen van de stuyre baren
Ghy sonder moeyte stilt.
De volcken weet ghy te bedaren,
Al synse noch soo wilt.
Al die op den aertbodem treden
Met vreese zijn bevaen,
Verbaest om uwe wonderheden
Als sy die schouwen aen.
| |
Pause.6 Ghy maket vrolijck, watter swevet
Vroech inden dageraet:
En al wat hem te velde gevet
Oock opden avont laet.
Als ghy besoeckt met uwen segen
Het uyt-geteerde lant
Het wert vervult door soeten regen
Met rijckdom allerhand'.
7 Het water uyt des Heeren bronne
Vloeyt over 'tvlacke velt,
Op dat het lant hem cieren conne
Met aren ongetelt.
Ghy maket droncken syne voren
Soo haest het is geploecht,
Ghy weyckt syn cluyten, en met coren
Den mensch ghy vergenoecht.
8 Het lieve jaer doet ghy genieten
V schatten lang' verbeydt.
En waer ghy gaet, u treden vlieten
Van milde vetticheyt.
De wildernis vint syne weyden
| |
[Folio H6r]
| |
Met droppels overstort,
De heuvels, en de schrale heyden
Met vreugde zijn omgort.
9 Te velde sietmen met genuchten
De schaepkens grasen gaen.
De dalen zijn bedeckt met vruchten
Van't alderbeste graen.
Het aerdrijck schijnet te ontspringen
En te verblijden seer,
De menschen juychen, ja sy singen
Van uwe goetheyt, Heer.
|
|
