Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 56]

Het Kruisbeeld

Er hangt in de stille kamer,
Waar stervend mijn broeder lag,
Een nederig beeld des Gekruisten,
Dat zijn brekend oog nog zag.

Op de rechter schouder gezonken
Is 't heilig aangezicht;
Naar 't hoofd der beddesponde,
Omlaag, is de blik gericht.

Maar niet het beeld alleenlijk,
De kruisboom ook hangt scheef;
En, schoon men hem rechten wilde,
Toch schuins hij zakte en bleef.

Mij heugt de stervensure,
Mij heugt des broeders woord,
Dat, bij des priesters heengaan,
Uit zijn mond ik heb gehoord.

‘Wees gij tevreden, zuster:
't Is alles, alles goed!’
En mij trof dat stralend wezen,
Die glimlach, o! zoo zoet!

[p. 57]

 

En in mijn handen drukte ik

 

Zijn afgeteerde hand.

 

Maar hij... reeds zochten zijn oogen

 

Den Christus aan den wand,

 

 

 

Die, de armen uitgeslagen,

 

Het hoofd zoo minzaam boog,

 

Alsof Hij, met trouwe liefde,

 

Hem noopte, tot zich, omhoog...

 

 

 

Thans, als ik gansch alleen ben

 

In 't groote, stille huis,

 

Dan ga ik naar die kamer,

 

Dan trekt me dit blanke kruis.

 

 

 

En voor de sponde kniel ik

 

En bid: ‘Heb dank, o Heer,

 

Die zoo meedoogend u neigdet

 

Tot mijn armen broeder neer!’