Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 20]

Boomenspraak

Ik heb met de boomen kennis gemaakt,

De boomen van 't ruischende woud:

Zoo liefelijk klonk in mijne ooren hun stem,

De stem van het bloeiende hout.

Ze neigden hun kruinen, als groetten ze mij,

Ze spraken mij fluisterend toe.

Al wat in mijn harte verborgen lag,

Ze hadden 't geraden; maar hoe?

Den naam mijns Liefsten was hun bekend,

Ze noemden Hem luide en blij;

Ik stond verwonderd... dan schertsten zij

‘Wie hoort het? Slechts Hij en Gij!’

Nu zwegen ze een poos, dan, een voor een

Sprak ieder een hartelijk woord;

Nog lange klinkt het in de ziele mijn

Wat ik alles daar heb gehoord.

‘Och! zuchtte de slanke populier,

Wie trotsch schijnt, trotsch en koel, -

'k Weet ik dat wel - is het vaak het minst...

De fierheid verbergt het gevoel!’

[p. 21]

 

‘'t Kan zijn sprak de esch, met zijn hangende loof,

 

Maar menig gelooft dat niet:

 

Wie buigzaam is, die spaart zich zelv'

 

En anderen veel verdriet.’

 

 

 

Daarop de treurwilg: ‘Wie jong het hoofd

 

Verhief in ijdelen waan;

 

Doet soms de smart zijn leven lang

 

Met gebogenen hoofde gaan!’

 

 

 

‘Ja, ja, zei stil de droeve cipres,

 

Ook stugheid vindt haar straf...

 

Wat baat het nog, als het is te laat,

 

Te weenen op een graf!’

 

 

 

‘Wel zoo! viel in de statige beuk

 

Zijn ze allen verwaand of stug

 

Die niet voor iedere opkomende bries

 

Daar staan met gekromden rug?’

 

 

 

‘Al strevend wordt men sterk en groot,

 

Zei traag de machtige eik,

 

Wat geeft het, dat men krom zich werkt:

 

Zij 't doel maar in het bereik.’

 

 

 

En de zilveren berk deed ook zijn woord:

 

‘Men sta dan recht of krom,

 

De zon in 't jeugdige, frissche loof

 

Is allen wellekom!’

 

 

 

Zoo meende de sierlijke acacia ook:

 

‘Met vreugd om ons eigen schoon

 

Ontsluiten we ook der anderen hart,

 

Zoo spreiden we bloemen ten toon!’

[p. 22]

 

‘Denk, ja, op eigene pracht en vreugd,

 

Zei gemelijk de pijn.

 

Wat geeft het hem, die in voorspoed is,

 

Of een ander in 't duister kwijn'!’

 

 

 

En klaterend viel de abeel nu in:

 

‘Wel, dat hij spreke, die lijdt!

 

Zoo hij van andren getroost wil zijn,

 

Hij klage zijn leed en spijt!’

 

 

 

En de ceder stond daar droomend, stil, -

 

Hem roert geen vluchtende wind -

 

Maar duidelijk deed hij mij verstaan

 

Dat kalmte en ernst het wint.