Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 2]

Vreugde en Leed

Er is in mijn sluimerend harte
Een vogelken blijde ontwaakt,
De lustige vogel der vreugde,
Die het al tot een liedeken maakt.

De wolken, die dreigende dreven
Aan het sombere vergezicht,
Ze glansen in gouden luister,
Ze baden in zonnelicht!

Wat zwaar scheen, moeilijk om dragen,
De drukkende levenslast,
Daar hecht, als veil op den boomstronk,
Mijn hoop heur verlangen vast.

Wat onbeduidend mij toescheen
Wat slechts bij 't missen men schat,
'lijk het wilde bloemken, dat achtloos
Al zwervend mijn voet vertrad,

Dat wekt in 't diepst van mijn ziele
Een dankbaar, zalig gevoel;
Dat spreekt een wondere tale
Klaarklinkend in al het gewoel;

Het gewoel, dat mijn geest vermoeide
En nu tot handelen wekt,
Het gewoel, dat mij moedloos maakte
En nu tot geneugte strekt.

Och! droefnis en vreugd der aarde,
Gij zijt als de wolk en 't licht,
Die ongestadige winden
Doen wisselen vóór mijn gezicht!

[p. 3]

 

Och! droefnis en vreugd der aarde!

 

Wel hem! die, gelaten, stil,

 

Trots u in bedaardheid afwindt

 

Den draad van zijn levensspil!

 

 

 

Want zingen, juichen en schreien

 

't Gaat alles een zelfden gang;

 

't Vult heden proppend het harte

 

Tot morgen wat nieuws het vervang'!