|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Erifilé, Dóris.
WAt hoor ik Góden! wélk een drift verrukt uw' zinnen?
Benyd ge Ifigenia een lót, waar door men binnen
Een uur haar óff'ren zal? zélfs onder schyn van trouw,
En hébt gy nooit haar lót haar meer misgund, Mevrouw?
Wie zal 't gelooven, én hoe wreed een hart moog weezen.....
'k Héb nooit waarachtiger gesprooken: nooit voor dézen
Is myn gemoed geweest in zulk een wreede stryd,
Nooit héb ik haar geluk zo zeer als nu benyd.
ô Gunstig doods gevaar! 'k bén in myn hoop bedroogen.
Wat eer! wat roem! zaagt gy Achilles niet bewoogen?
Ik zag 't, maar bén ontvlugt dat onweerspreeklik blyk.
Die Héld, zó tróts, én zó verschriklyk te gelyk,
Die nimmer traanen, als die hy deed storten, kénde,
En 't hart zyn tégens die zich van jongs af gewénde,
Die, zó 't gerucht ons niet geloogen heeft, mét bloed
Van Leeuw, én Beer is in zyn kindsheid opgevoed,
Heeft nu, om haarent wil, ô spyt! eerst leeren vreezen,
Zy zag hém weenen, én veranderen van weezen,
En gy beklaagt haar nóch? wat rampspoed; wat verdriet,
ô Dóris! leed ik om zó waerde traanen niet!
| |
| |
Al most ik in één uur hét lieve léven dérven,
Gelyk als zy. Maar, neen; dénk niet dat zy zal stérven.
Hoe, zoude Achilles, die terstond om haarent wil
Van toorne om 't hoofd besturf, nu slaapen? én haar stil
Wég laaten voeren? neen! hy zal die slag wél keeren.
't Is zéker dat de Góôn haar stérven niet begeeren,
Als om op eene tyd haar roem, én myne hoon
Te doen aanwassen, én om haar, ô wreede Góôn!
Voor 't oog haars bruidegoms te doen veel schoonder schynen;
Dit doet me uit wanhoop, én uit minnenyd verkwynen.
Bemérk eens, wat men niet al tót haar voordeel doet:
Der Góden vonnis wórd vertreeden mét de voet;
En schoon zy tót de dood Ifigenia doemen,
Men zoekt hét mét verkeerde uitwégen te verbloemen.
Schoon gy de Houtmyt, én hét outer vaardig ziet,
Hét léger weet de naam nóch van het óffer niet:
Aan 't vólk is ze onbekénd; kunt gy hier uit niet speuren
Haars vaders wank'len? én wat zal 'er niet gebeuren,
Als hém de moeder, vol verwoedheid, komt aan boord?
Als hy de traanen van zyn dóchter ziet? en hoort
Het kérmen van zyn vólk, én huisgezin, wiens oogen
De wanhoop uitten, die hunn' hérten heeft bewoogen?
't Bloed, dat in zulk een staat zich licht verwonnen geeft,
En dan Achilles, die zyn val gezwooren heéft....
ô! Ze is vergeefs gedoemd, zy hoeft geen Góôn te vreezen;
Ik bén 't, ik, ik alleen zal maar rampzalig weezen.
Zó 'k doen durfde, als ik dénk!
Wat dénkt ge in uw' gemoed?
Wat óf myn ziel belét, dat niet myn gramschap woed?
Wat houd me, dat ik niet terstond der Góden tooren,
En drygeménten door al 't léger heen doe hooren?
| |
| |
Bekénd ga maaken, hoe men hier zich zélf bereid
De Goôn te hoonen, én hén de ófferhande ontzeidt.
Mevrouw, wat neemt ge voor! ô Goôn, wat wilt ge maaken!
ô Dóris! wélk een vreugd! hoe zouden de outers blaaken
Van ófferhanden, én van wierook, óver al
In Trójens témpels, konde ik 't léger, dat hun val
Gezwooren heeft doen door oneenigheid verbreeken;
Griek hitzen tégens Griek, én dus myn boeyens wreeken:
Konde ik Achilles wrók op Agamémnon voên,
Konde ik hén Tróje door die twift vergeeten doen,
Konde ik de zwaarden, tot onze ondergang getoogen,
Doen woeden op hun zélve! ô Goôn! woud gy gedoogen,
Dat zy my hoorden, én ik aan myn vaderland
Van al hun vólk mogt doen een waerdige ófferhand!
Ik hoor gerucht, Mevrouw; 'k zie Klytemnéstra kómen,
Gy moet haar vlieden, of uw' hévigheid betoomen.
Kom gaan we, én stooren wy dit huwelyk, dat my
Zo zeer verdriet; ik wil mét myne Razerny
Te râ gaan, wyl de Góôn my hunne bystand bieden.
| |
Twede tooneel.
Klytemnéstra, AEgina.
GY ziet, AEgina, 'k moet van myne dóchter vlieden;
Vér van te schreijen, óf de dood te ontzien, doet zy
Haars vaders onschuld nóch, verschoont zyn tieranny:
Ja wil ook my de hand, die haar zo wreed zal slagten,
En 't hart door stooten, zo, gelyk als zy, doen áchten.
ô Kloekheid! ô ontzag! ô liefde! ô téder hart!
| |
| |
Nóch klaagt de ontménschde zélf, aan 't outer, dat zy mart.
'K verwacht hém. Hy zal my haaft réden kómen vérgen,
En waanen nóch voor my zyn schélmstuk te verbérgen.
Hy komt: 'k zal, zonder my te ontstéllen, déze stond
Wel zien, óf hy zich nóch houd aan zyn snoode vond.
| |
Dérde tooneel.
Agamémnon, Klytemnéstra, AEgina.
MEvrouw, wat maakt gy? en wat mag het tóch bedieden,
Dat ik myn, dóchter, die 'k door Arkas deed ontbieden;
Vergeefs verwacht héb, waar onthoud zy zich, dat zy
Niet is gekómen? wat belét haar? óf hébt gy
Haar doen vertoeven? wilt gy steeds myn zin weerstreeven?
mag zy niet zonder u na 't outer zich begeeven?
Myn dóchter is gereed, indien gy haar begeert.
Maar, is er niets, myn Heer, dat u weêrhoud, of deert?
Is al het noodige reeds vaardig?
Ja, Kalchas is gereed, Mevrouw, én 't outer waardig
Verfierd; al wat myn pligt vereischt, héb ik bestéld.
Hoe komt het dat gy my niets van het óffer méldt?
Wat wilt ge zéggen? én wat zórg kwélt uw' gedachten?
| |
| |
| |
Vierde tooneel.
Ifigenia, Agamemnon, Klytemnéstra, AEgina.
KOm dóchter, alles schynt na u alleen te wachten:
Bedank uw' vader dóch voor zyn genégenheên
En liefde. Hy wil zélf mét u na 't outer treên.
Wat zie! wat hoor ik! ach! wat heeft uw hart bewoogen,
Dat gy dus weent, myn kind? waarom slaat gy uwe oogen
Na de aarde? 't schreid hier al: ach! Arkas, wat gaat me aan,
Neen, hy heeft u niet verraân,
Myn vader; zyt gerust, én wil uw' toorn betoomen.
Al wat ge my gebied zult gy me na zien kómen:
U hoort myn léven toe; begeert ge 't wéderom,
Waar toe geveinsd, myn Heer? gy had me een bruidegom
Beloofd; zó willig als ik was om hém te minnen,
Mét zulk een bly gelaat, én zó vernoegde zinnen,
Zal ik de dood van u ontfangen, én myn bloed
Ten óffer pléngen, als ik immers stérven moet;
U wéder geeven 't geen ik héb van u genooten.
Laat vry, laat Kalchas myn onschuldig hart doorstooten,
Indien gy 't hém gebied, hy kóme ik bén bereid.
Maer, ach! zó myn ontzag, én myn gehoorzaamheid
My doen een béter lót, myn vader, waerdig achten,
Zó moeder, schreijende, u beweegt door hare klagten,
Verstoute ik my aan u te zéggen, dat ik thans
Te zeer verheerlykt bén, myn roem mét zulk een glans
Nooit is om scheenen, én myn staat te hoog verheeven,
| |
| |
Als dat ik nu na 't eind zou wénschen van myn léven.
Dat nu het noodlót door een onverwachte slag
Myn zon zou daalen in 't opgaan van de dag
Myns lévens. 'k Bén uw kind, 'k mag my uw dóchter roemen
Te weezen: gy hoorde u door my eerst vader noemen.
Ik was dus lang al uw vermaak, daar gy voorheen,
De Góôn voor hébt gedankt, de Góôn voor hébt gebeên.
Ik bén Ifiginie aan wie gy steeds voor dézen,
Zó mild, én vaderlyk uw' gunsten hébt beweezen.
Mét wélk een blydschap hoorde ik dikwils hét verhaal
Der landen, die gy gaat bedwingen door uw staal!
'k Had in myn hart bereids de zeegezang begonnen
Van Ilium, dat ik al schattede, als verwonnen:
Maar, dat ik om die zeege eerst storten zou myn bloed,
Daar peinsde ik nimmer op, niet dat ik uw gemoed
Te ontroeren zoek door myn gebéden, óf myn klagten
En de oude liefde weêr hérroép in uw' gedachten,
Om myn gedreigde dood te ontvlieden; neen, myn Heer,
Ik acht myn lévensmin, veel minder als uwe eer.
'k Zal u geen rédenen van rood te worden geeven
Door myn kleinmoedigheid. Betroft 't alleen myn léven,
'k Had u 't voorléden zoet, niet doen hérdénken, maar
Gy ziet een moeder, én een bruigom in gevaar,
Die zich geheelyk aan myn lót verbonden houwen.
Een Vórst, uws waardig, dacht my héden nóch te trouwen,
Te omhélzen als zyn bruid, een die myn hart bezat,
Dat gy den héld beloofd, én ik gegeeven had.
Hy weet uw opzét reeds; nu oordeel van zyn smarte;
Laat u hét schreijen van myn moeder gaan ter harte;
Ik bid, vergeef me dat ik u dus moeilyk val,
'k Weêrhield de traanen gaarn die ik hén kósten zal.
't Is waar, myn dóchter, ik weet niet, waarom de Góden
Begeeren dat men hén een maagd tót zoen zal dooden:
| |
| |
Maar, ach! gy zyt genoemt: 't Orakel eischt uw bloed
Tót ófferhand. Gy ként myn vaderlyk gemoed.
Ach! dénk niet, dat om zulk een dierbaar bloed te spaaren,
Myn dóchter, uw' gebeên én traanen noodig waaren.
Ik had nóch déze nacht, licht heeft men 't u gezeid,
Het vónnis van uw' dood hérroepen: 'k was bereid,
Myn staat én léven voor uw' léven op te zétten,
Meer op uw heil, als op der Grieken heil te létten.
'K zond Arkas om u myn bevél te doen verstaan,
Maar door 't bestier der Goôn is hy u mis gegaen.
Helaas! zy hébben zich niet gunstig willen toonen
In u te redden, die 'k zó gaarne zou verschoonen.
Vergeefs bescherm ik u. Betrouw niet op myn magt,
Die klein is: want, hoe stil ik 't vólk, als 't onbedacht
Aan 't hóllen raakt, én tót verwoedheid word gedreeven
Door Góden, die tén prooy ons aan hunn' boosheid geeven,
En hén van 't juk, dat hén steeds lastig valt, ontslaan.
Myn kind, helaas! myn kind, hét is mét u gedaan.
Dénk aan uw' staat, én uit wat bloed gy zyt gebooren.
't Móet zyn, myn dóchter, buig u voor der Góden tooren.
Ik troost u, én kan naauw myn zélf vertroosten: maar
Vertrouw, dat als men u zal tréffen voor 't altaar,
Men dieper door myn hart, als door uw' borst zal stooten.
Toon, stérvende, ieder een uit wien gy zyt gesprooten;
Maak zélf de Goôn beschaamd; de Griek érkén myn bloed,
Wanneer hy 't uwe zó wreedaardig stroomen doet.
Wél, gy verloochent niet uw' stam, nóch snoode Vaders.
En Atreüs heilloos bloed speelt waerdig door uwe aders.
Gelyk Thyéstes zyt ge een beul uws kinds. Wat lét
Meer aan uw' wreedheid, als dat gy 't my voor bankét
En wildbraad op discht, die haar moeder bén? ô Góden!
Barbaar, is dit het feest daar op gy ons deed nooden!
| |
| |
Is dit de trouw die gy uw' dóchter hébt bereid,
Hoe, heeft de schrik, toen gy die last vól gruuwlykheid,
Zoud tékenen. uw' hand niet doen te rugge deinzen?
Waar toe een valsche rouw voor myn gezigt te veinzen?
Meent ge uw' genégenheid te toonen door geween?
Noem 't véld eens, daar ge voor uw' dóchter hébt gestreên.
Waar is het bloéd, dat hy gestort hébt? waar de lyken?
Wat véldslag, wreede, kan me uw' dapperheid doen blyken?
Door zulke tékens moest gy me overtuigen, dat
Gy liefde tót uw' kind te rédden hébt gehad.
't Orakel eischt haar, maar, is klaar de zin gebleeken?
't Orakel, spreekt hét steeds gelyk hét schynt te spreeken?
ô Góden! Góden! die niet onréchtvaardig doet,
Zyt gy dan dórstig na onschuldig ménschen bloed?
Wil 't noodlót om Heleên ons huis én vrinden plaagen?
Laat, laat Hérmioné, haar kind, de straf dan draagen.
Laat Menelaüs door zyne eigen dóchters moord
Zyne éga koopen, die zyn ziel zó zeer bekoord.
Maar, gy, wat razerny, wat dulle uitzinnighéden
vervoeren u, dat gy in zyne plaats wilt treeden?
En ik, waarom zal ik zélf op myn boezem woên?
Waarom myn hartebloed zyn dwaaze min voldoen?
Wat zeg ik, die Heleên, die Azie én Europe
Ontroért door haare min, verdient die dat men koope
Haar wéêrkomst mét hét bloed uws aller liefste kinds
Mét uw gevaar, én met uw' Hélden daân? geensins.
Hóe vaak heeft zy niet ons, én ons geslagt geschonden,
Eer zich uw' broeder had mét haar in de écht verbonden.
Heeft haar niet Thézeüs aan haar vader zélf ontschaakt?
Gy weet, want Kalchas heeft het vaak bekénd gemaakt,
Dat zy in 't heimelyk mét belóften saamen trouwden,
En dat ze een dóchter van dit huwlyk heeft behouden,
Die zy behéndelyk voor ons verbórg, tot nu
Maar, nóch uws broeders min, nóch schande doet hét u:
| |
| |
Dat is uw' kleinste zórg; dat raakt u 't minst van allen.
Uw' heerszucht, om, gelyk als opperhoofd te brallen'
Van twintig Vórsten, die u dienen, én ontzien,
Uw' hoovaardy, om dus volkomen te gebién,
Dat zyn, ô wroede! alleen de Góôn die gy wilt eeren,
Mét zulk een ófferhand; vér van de slag te keeren,
Die u gedreigd word, wilt ge, onménschelyk gemoed!
's Volks gunst verdienen door uw waerde dóchters bloed:
Gy wilt Ifigenie, uw lieffte kind, doen stérven,
Alleen, op dat ge uw' staat, én aanzien niet zoud dérven.
Door zulk een snoode prys schrikt ge alle Vórsten af,
Die immer mogten staan na 't voeren van uw staf.
Is dat een vader zyn? Is dat uw kind beminnen!
Ik kan die wreedheid niet bevatten mét myn zinnen.
Afgryslyk opzét! hoe! zou Kalchas mét zyn dólk,
Omringt van een ontzind, én onmédógend vólk,
Ifigenie door de zuiv're boezem booren,
Om uit haar hart de wil der Góden na te spooren?
'k Héb haar als in triomf, gevierd én aangebeên,
Tót hier gebragt; én zoude ik, troosteloos, alleen,
Langs 't pad, dat ik voor haar mét bloemen zag bespreijen,
Weêrkeeren, én myn kind niet névens my geleijen?
Neen, Klytemnéstra zal nooit lyden, dat men haar,
Gelyk een ófferdier, doe bukken voor 't altaar,
Of gy zult névens haar ook my de hals door kérven.
Vrees, dreigen, nóch ontzag zal my myn kind doen dérven.
Ik, ik zal zélf myn kind beschérmen tót 'er dood.
Kom, ruk haar van my af, ontménschde bédgenoot:
Kom, wreede vader, die niet weet van u te ontfarmen,
Kom, hébt gy 't hart, kom aan, én ruk haar uit myn armen.
Myn dóchter, ga mét my, laat me uw' gehoorzaamheid
Nóch zien voor 't laatst.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
'k HAd my niet minder toegeleid
Van haare woede; dit deê my haar by zyn schroomen,
Nóch was ik in de staat, daar in ik bén gekoomen,
Gelukkig, zó ik slechts haar toorn te vreezen had,
En zó geen meer verdriet myn bange ziel bezat.
Waarom laat gy me nóch een vaders hart, ô Góden!
Terwyl ge my beveelt myn eigen kind te dooden.
| |
Zésde tooneel.
Achilles, Agamémnon.
EEn wonder vreemd gerucht is my daar aangebragt,
Myn Heer; maar, 'k hébt, als niet geloovelyk, veracht.
Men zégt, ik kan het naauw na zéggen zonder beeven,
Dat gy myn bruid, uw kind, wilt bréngen om het léven.
Dat gy, verbannende uit uw hart de ménschlykheid,
Om haar te léveren aan Kalchas, u bereid.
En haar hier op myn naam deed kómen, om den Góden
Haar te ófferen, én door des Priesters hand te dooden.
Dat ik Ifiginie in schyn van Bruidegom
Zou heen geleiden na hét droevig outer, om
Te aanschouwen dat men haar daar slagte voor myne oogen;
Wat zegt 'er van, myn Heer, is 't waarheid, of is 't loogen?
Staat u te lyden dat men u dus in uwe eer
Van myn doen geef ik geen reên, myn Heer;
'k Zal zonder iemands raad myn zaaken wêl bezórgen.
| |
| |
'k Héb [het] voorneemen aan myn dóchter zélf verbór[gen]
En als hét [nodig is] dat zy 't moet weeten, zult
Gy 't weeten nev[ens ]haar, dies neem zó lang geduld.
ó! 'k Weet wél wélk ee[n l]ót, dat gy haar op wilt draagen!
Indien gy 't weet, myn [He]er, waar toe dan 't my te vraagen?
Waarom, ik 't vraage ó[h] Goôn! zo wreed een tieranny
Zich niet te schaamen of gelooft ge, dat ge my
Uw schriklyk opzét ook licht zult voor goed doen keuren?
Dat voor myne oogen ik zal [laa]ten haar verscheuren?
Meent Agamémnon, dat myn min myne eer, myn woord,
Ooit stémmen zullen tot die gruw['lyk]e moord?
Neen! by de Goôn, ik zweer dat ik die hoon zal wreeken.
Vergeet gy, wie ik bén, dat gy zó stout durft spreeken?
Vergeetgy, dat ik min, én dat ge my misdoet?
Wie heeft u opgeleid te zórgen voor myn bloed,
En huisgezin? Hoe is 't? mag ik myn eigen zaaken
Niet schikken na myn zin, én 't met myn dóchter maaken,
Zó 't my gevalt? óf bén ik nu geen vader mêer?
Is zy uw' éga? mag myn dóchter.....
Ze is niet meer de uwe; gy hébt haar aan my gegeeven.
Zó lang een druppel bloed zal door myne aders zweeven,
Sta ik myn bruid niet af, die my reeds toebehoord:
'k Zal haar beschérmen, én ik hou my aan uw woord.
Hébt gy om mynent wil haar hérwaards niet ontbóden?
Achilles laat zich niet bedriegen.
| |
| |
Moet ge u beklagen van haar dood; wyt hé[n] de moord:
Vraag hén, waarom zy op myn kind [zo] zyn verstoord.
Laat Menelaüs, én Ulisses, die na 't léven
Van myne dóchter staan, u réden daar van geeven:
Beschuldig 't heele heir van zulk een razerny;
Hoe my, myn Heer, hoe my?
Zyt gy 't niet, die uit zucht om 't Oosten te onderbréngen,
De Góden staag verwyt, dat zy uw' reis verléngen?
Hébt gy myn vrees niet steeds, als ongegrond, belacht,
En door uw' voorbeeld tot die woede al 't heir gebragt?
Ik had een wég tót haar behoudenis gevonden,
Gy dacht aan Tró[j]e alleen, én bouwde òp and're gronden,
Dan ik; want schoon ik u de wég na Tróje sloot,
Gy woud'er zyn, vaar voort, vaar voort; myn dóchte[rs] dood
Zal u een ó[p]en wég na Trójens vésten toonen.
ô Hémel! kan ik my zó lasterlyk zien hoonen,
Na 't eed verbreeken? wat heeft Tróje my gedaan,
Dat ik ten kósten van myn lieve bruid zou staan
Na Trójens ondergang: wie, wie heeft my de klagten
Van myne moeder, van myn vader doen verachten?
toen zy, me al weenende, voorspélden myne val,
En dat ik sneuvlen zoude alléén voor Trójens wal.
Zyn van 't gehaate Tróje, of van Scamanders zoomen,
Hunn' schépen in myn land óf havens ooit gekómen?
Heeft Paris immer tót zyn vyand my gemaakt?
Heeft die verwyfde ooit vrouw óf zuster my ontschaakt?
Wat heeft hy my gedaan? Wat heeft hy my ontdraagen?
| |
| |
Waar [over heb] ik my van Tróje te beklaagen?
Is 't niet [om] uwent wil, Barbaar, dat ik hier heen
Gekómen [ben?] bén ik, bén ik hét niet alleen,
Die u niets ben [verp]licht? mag ik my niet beroemen,
Dat ik u héb het [Hoofd] van 't Grieksche heir doen noemen?
U, die 'k in Lésbós [heb ge]wrooken door myn zwaard,
Eer, dat gy Vórsten ee[ns by] een vergaderd waard.
Spreek, Agamémnon, [sp]reek, wat heeft ons hier doen kómen;
Om wiens wil heeft men zulk een oorlog ondernoomen?
Wat voegt heel Griekenland te zaamen? is hét niet
Om Ménelaüs zyn Héleên'[, die] hém verliet
Weerom te léveren? zou ik daarom gedoogen,
Dat my myn waarde bruid on[tho]ofd wierd voor myne oogen?
My dunkt uw broeder heeft alleen u [re]cht, zyn vrouw
Te wreeken door hét zwaard, én zy[n g]eschonde trouw?
Neen, ik min ook uw kind, ik kan [haar] weêr behaagen,
Ik hou my van myn eed, niet als door h[aa]r ontslagen.
Om haarent wil schoot ik alleen het har[nas] aan,
'k Hébt Menelaüs niet, maar haar ten die[n]st gedaan.
Laat die gehoonde, Tróje om zyn Héleê[n] bevéchten;
Al zyn, die wallen door myn dood alleen te [sl]échten,
Ik ken, nóch Priamus, nóch Paris, nóch Héleên;
Ik eisch uw' dochter; én ga zonder haar niet heen.
Vertrék dan, keer weêrom, van daar gy zyt gekómen;
'k Ontsla u van uw' eed, dies hoeft ge niet te schroomen.
'k Zie and're die verheugd de lauw'ren op hun hoofd
Ontfangen zullen, die hét lót u had beloofd;
En door hunn'hélden daân, in spyt van's noodlóds paalen,
't Fier Trójen eind'lyk doen ten gronde néderdaalen,
'k Mérk uw' verachting, én kan uit uw doen wel zien,
Hoe hoog gy schat de hulp, die gy ons aan kwaamt bien.
Heel Grieken wilt ge alrê doen naar uw wénken leeven,
| |
| |
Haar Vórsten hébben my de tytel sléchts gegev[en]
Hovaardig op uw' zeege, én op uw' dapperheid.
Moet alles u ontzien, én gaan na uw beleid[,]
'k Laat van Achilles my niet om zyn by[sta]nd hoonen,
En hou veel meer van hén, die zich g[eh]oorzaam toonen,
Als van een tróts gemoed, dat op zyn krachten ziet.
Vertrék; men vreest uw' toorn nóch magt'loos dreigen niet.
Uw inzigt kan men uit die tró[ts]heid licht doorgronden:
'k Breek al de banden, die my o[yt] aan u verbonden.
Dank échter, dank alleen de band, die waarde band
Ifigenia dat zy myn getérgde hand
Weêrhoud, én u beschérmt, het hoofd van zó veel Heeren,
Zou zonder déze naam my licht voor 't laatst braveeren.
Een woord alleen zal ik nóch zéggen; 't is uw kind,
En myn beleedigde eer die zich aan haar verbind;
'k Beschérm die beide; 'k zweer, haar bloed zal niet eer stroomen,
Voor dat uw' kling een wég héb door dit hart bekómen.
| |
Zevende tooneel.
NU is haar dood bestémd, 'k stry langer niet voor haar.
Myn kind alleen had meer vermoogen op my, maar
Achilles hoogmoed, die my schandig komt onteeren,
Verhaast de droeve slag die hy waant af te keeren.
'k Berâ my langer niet, maar 'k zal hém eens doen zien
Dat ik my nimmer van myn minder laat gebiên.
Neen, neen, de hoon die hy my doet, moet óverhéllen;
En hoe myn hart ook om myn dóchter zich zal kwéllen,
Zy stérf. Verschoonde ik haar 't zou schynen uit ontzag
Of vrees voor hém. Myn wacht.
| |
| |
| |
Achste tooneel.
Agamemnon: Euribatés, wacht.
MYn H[ee]r, wat eischt gy?
Wat wil ik doen? dur[f i]k hém myn bevél verklaaren?
Dat bloedige besluit myn lyfwacht ópenbaaren?
ô Wreedheid! welk een stryd staat my te wachten! Goôn!
Wat vyand is het, die myn woede wil doen doôn?
Een moeder wacht my, die op 't hévigste is bewoogen,
En zulk een wreedheid nu, nóch nimmer sal gedoogen.
Licht zal myn krygsvólk, min onménslyk, én ontzind,
Dan ik, in de armen van myn vrouw, ontzien myn kind.
't Is Waar Achilles dreigt me, Achilles komt my hoonen;
Maar is 't myn dóchters schuld? Ik zag haar nimmer toonen,
Dat ze ongehoorzaam was. Heeft zy wél eens gezucht?
Of voor de dood, die haar bereid word, wég gevlugt?
Wat zég ik? wat verrukt myn Gódvergeet[e]n zinnen?
Hoe zal ik myn gebeên in 't ófferen beginnen?
Hoe heerlyk eene roem ik immer zie te moed,
Wat lauw'ren kunnen my, besprénkeld met haar bloed,
Behaagen? 'k Zoek de Góôn te stillen: maar, die Góden,
Zyn zy zó wreed, als ik, die zélf myn kind wil dooden?
't Is my niet mooglyk, ik geeft me óver aan myn bloed.
Neen, liefde, neen, verwin de schaamte in myn gemoed.
Keer wéder, vaderlyk én billyk médedoogen?
Zy leef: maar, blykt dan niet myn vrees, óf onvermoogen,
Wyl my Achilles zó gehoond heeft, én veracht;
Licht dat hy op die voet in 't einde my belacht;
Licht dat hy op die voet zal zó vermeeten weezen;
| |
| |
Dat hy gelooven zal, dat hy my heeft doen vreezen?
Wat kinderlyker zórg maakt my hét brein bedeest?
Kan ik niet, als ik wil, zyn opgeblaazen geest
Vernéd'ren? kan ik niet hét voorwérp zyner zinnen,
Myn dóchter, hém ter spyt, doen van een ander minnen?
Zy leef. maar tót zyn straf. Eurybatés, ga, ga,
En roep myn dóchter, mét haar moeder hier.
| |
Négende tooneel.
ô Góden! is de dood myns kinds by u beslooten,
Wat stérflyk ménsch vermag het noodlót om te stooten?
Myn bystand zal misschien haar straf verhaasten; maar,
ô Groote Goôn! myn kind verdiend wél dat ik haar
Beschérm, én dat ge my, volhardende in uw' tooren,
Uw doodelyk bevél ten twédemaal laat hooren.
| |
Tiende tooneel.
Agamémnon, Klytemnéstra, Ifigenia, Erifilé, Dóris, Eurybatés, wacht.
GA heen, draag zórg, bewaar uw' dóchter; ga Mevrouw;
Ik geef ze u wéder; ik beveel ze aan uwe trouw.
Gy moet op 't haastigste uit deez wreede plaats vertrékken.
Vlugt. Arkas, mét myn wacht, zal u tot leidsman strékken.
'k Vergeef hém, dat hy u myn aanslag heeft ontdékt:
't Hangt alles aan 't geheim, én dat ge straks vertrékt.
| |
| |
Ulisses zal eerlang om haar mét Kalchas kómen;
Maar 't léger heeft nóch niets uit hunne mond vernómen.
Vermom uw' dóchter wél, op dat men meen, dat ik
Haar by my houde, én u alleen te rugge schik:
Want zo men mérkte, dat ik eindlyk was bewoogen,
Het vólk zou uw vertrék tóch nimmermeer gedoogen.
Ga heen, dat u de Góôn begunstigen in 't vliên,
En geeven, dat ik haar in lang niet weêr moog zien.
Gaat, zoek Kalchas voor te kómen,
Gy ként zyn stréng gemoed, én zyn oplopendheên;
Vlugt, zég ik u nóch eens; 'k zal door verzierde reên,
Het óffer staaken; hém, indien ik kan, misleiden;
En bidden, dat ze tóch tót mórgen willen beiden.
| |
Elfde tonneel.
Erifilé, Dóris.
KOm, Dóris, dit 's de wég niet, die men inslaan moet.
Hoé? volgt gy hén niet na.
Ach! Dóris, 'k wórd verwoed.
Dit zyn de vruchten van Achilles téderhéden,
't Zal échter zo niet gaan. 't Is uit mét alle réden.
'k moet haar verdérven, óf, wanhoopende, vergaan.
Ga mét me, aan Kalchas zal ik alles doen verstaan.
Einde van het vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij