Lauwer-stryt

[p. 374]

Op het jarigh verjaren van Cornelis Venendael
Soontjen van Adriaen Venendael.

AErdigh Keesje, nobel quantje,
Vaertjes heyligh, Moertjes zantje.

Geesje vol van geestigheydt.

'k Vier uwjarigh jaergetijdt

Vryer met geen lauwer-bladen.
Laet mijn Rijm-veer u verzaden.

Pen, en inck is het cieraet

Waer mee ick uw jaertijts staet

Kom begroeten vrient Cornelis
Al hoe wel mijn gift niet veel is

Giften weeght men in geen schael

Koddigh Keesje Venendael

Aengename soete speelder.
Kermis-popje, deuntjes queelder.

Tijt-verkorter dat met vreucht

Zoete zoetert gy verheucht

Hart, en ziel van die u aenziet
'k Heb dan reen dat ick u aenbied

't Geen mijn ganze-neb u gunt

Voor een scharpe oorloghs-punt.

Maenden twee mael ses zijn heenen
Waer in dat de Son gescheenen

Heeft vol glans, en Godlijck licht

[p. 375]

 

In 't aenvalligh aengezicht.

 

Van uw lieve aenvallende oogen

 

Harten-trecker door 't vermogen

 

Van uw lonckjes, elck eens vrint

 

Wie dat ghy maer ziet bemint

 

Argh, dat zonder argh van harten

 

Breyn dat ouder breyn zou tarten

 

In 't verstant, en weetenschap.

 

Vryer is dit d'eerste trap

 

Van uw jaren-tal, een wonder

 

Streckt gy voor het oogh, byzonder

 

In uw potzemakery

 

Vol van zoete vleyery.

 

Aep die 't al weet na te apen

 

't Sy recht, krom, of slim geschapen

 

Kees mijn Veer kan't altemael

 

Niet verhalen in 't verhael.

 

Vaer maer voort in het voortvaren

 

'k Hoop den Hemel u zal sparen

 

Langh gezont dit is mijn wensch

 

Wie zoo niet wenscht is geen mensch,

 

Laet dit jaertijt zijn een teecken

 

Om van grooter noch te spreeeken

 

Siet men dit in uw begin,

 

Wat heeft dan meer jaren in.

M^r. H.D. Graef.

Anno 1664. den 27. van Herfstmaant, in Amsterdam.