Lauwer-stryt

Heyl-wens
Aan d'Overdeuchtzaame en geestrijke Juffer Me-juffer Cornelia van der Veer,
Op nieu-jaers-dach, Of den eersten intree van 't jaar 1664.

HOe wierdt mijn Veder door 't gerucht:

Van uw geboorte-tak bevrucht?

Zo raekte in arbeidt om te baaren

Een vrolijkmaakent nagedicht,

Den Hemel gaf haar lust en licht,

Om over zulken Zee te vaaren.

O Amsterdam! ô lustprieel

Der werelt! die uw part en deel

Wel ruim hebt van om hoogh genooten,

[p. 352]

 

Nu blinkt uw kroon in rijker glans,

 

Uw raat-huis heft haar toren-trans

 

Tot aan de starren op mijn nooten:

 

Nu 't puik-juweel van onzen tijt,

 

Cornelia, die de helsche nijt

 

Grootmoedigh op het hart durft trappen:

 

Met zoo veel zangen is ver-jaart;

 

En eeve trots en onvervaart

 

Dit vreeslijk jaar komt inne stappen.

 

Wat 's d'oorzaak dat dit morgenlicht

 

Der Maaghden voor geen pestpijl zwicht

 

En 't leeven haar dus laat bekooren:

 

Sy denkt: het leven is den voet

 

Daar 't mensch dom hier op rusten moet:

 

So draaftse op Godts gewijde spooren;

 

Daar Godt het treurigh hart geneest

 

Als zijn trouwant de lessen leest,

 

En alle wijsheit schat voor schennis:

 

Die niet en roemt als in het kruis

 

Van Christus; welkens hart en huis

 

Niet anders levert als Godt kennis.

 

Zo blinkt de tiende Zang goddin,

 

In 's Hemels heiligh hofgezin:

 

De hoofttack uit de Veer gesprooten,

 

Een Maaght van wien de faam gewaaght,

 

Daar 't brauve Stamhuis moedt op draaght,

 

Als van den Hemel overgooten.

 

Ik staa in 's werelrs heiligh dom

 

O Fenixmaaght, nu stil en stom:

 

Zo quam voorheen hoogh uit den zuiden

 

De Koningin om Salomon

 

(Die oplook als een morgenzon)

[p. 353]

 

Te hooren met sijn goudt en kruiden.

 

Ofschoon uw onbesprooken Naam

 

Alom verbreidt werdt door de faam,

 

Zo kom ik u eerbiedigh groeten.

 

Zo zaghmen d'eer van Nazareth

 

De Pristerin Elizabeth

 

Vol ootmoet en ontzagh ontmoeten.

 

Maar mijne wierook, mirrhe, en gout,

 

Zijn lettren van om hoog bedout:

 

Wie voelt de ziele kittelingen

 

Van sulcke stoffen onder een?

 

Gemenght met heilige gebeen

 

Tot Godt den bronaar aller dingen.

 

Al zijn mijn vaerzen niet vermaart,

 

Waardeer maar de godtvruchtige aart,

 

Daarmee ze werden opgezongen:

 

Ze zijn voor u ô Fenixmaaght!

 

Die 't hooft tot aan de wolken schraaght:

 

Ten zuiv'ren boezem uitgewronge;

 

Ofschoon de moortlust brant en woet

 

En 't overdierbaar Christenbloet

 

Nu uitstort op haar moortschavotten:

 

d'Onnozelheit tart al 't gebas.

 

De Fenix wort weer uit haar as

 

Gebooren, en kan nooit verrotten;

 

Zo blinkt dat heiligh overschot

 

Der Christenen te helsch geknot,

 

Wel waardt alle eeuwen door te praalen.

 

Gelukkig is die zuiv're ziel

 

Die Jezus ootmoet zoo geviel

 

In haar gebede-plaats t'onthaalen.

 

't Is lang genoegh gezongen, van

[p. 354]

 

Den Piemondtschen Rijx-tytan:

 

Die Christus Kerck zoekt in te stampen;

 

Ik luister liever hoe Godts tolk

 

Vry onbeschroomt dat heiloos volk

 

Ja zelf de Hel aan boort durf klampen.

 

Nu wenschte ik met dat rijk vernuft

 

Waar voor de letterwijsheyt suft,

 

Uw tegenwoordigheyt t'ontmoeten:

 

En met zo loffelijken Ry

 

Van kunstgenooten, in party

 

Te zingen om dees dagh te groeten.

 

Ik zwijgh nu stil en rep niet, van

 

Dat overkostelijkgespan

 

Der deuchden; die als goude schaakels

 

Gesmeedt zijn hecht en sterk aan een:

 

Noch hoe uw hemeltong gemeen-

 

Lijk overvloeit van wijze Orakels.

 

Ghy met geen wereltsche eer gedient,

 

Houdt diepe ootmoedigheit te vrient:

 

Uw godtsvrucht in het hart geslooten,

 

Buight liefsts haar rijxkroon onder Godt

 

Der zielen troost en hooghste lot,

 

De Godt der trouwe bondtgenooten.

 

Terwijl ghy dan van Catarijn

 

Als van een aardschen Serafijn,

 

Een goudejaartak hebt genooten;

 

Zo volgh ik u met oogh en oor,

 

En zoek naa 't driemaal heilig spoor

 

Van zulke kunst en gunst genooten,

 

Godts Hoftrauwant O luisterblom,

 

Verheft uw groote naam alom

 

Ten trots van alle die 't misgonnen;

[p. 355]

 

Hy houw de hooftwacht in uw wijk,

 

Ten spiegel van het Christenrijck,

 

Tot ghy Godts blijdschap hebt gewonnen.

 

Dat zal uw Vader-heer en hooft

 

Die 't hart in uwe gaaven stooft

 

De grootste rampen doen vergeeten:

 

Hy zal met Catarijn Questiers

 

De Pallas onzer eeuw vol viers,

 

Uw glorie door de Stadt uitmeeten.

 

De Godtheyt op sijn Hemelboogh

 

Gezeten, kroone u van om hoogh

 

Noch met een lange ry van jaaren:

 

Hy geve u 't wenschelijkste lot,

 

En als de doodt u 't leeven knot,

 

Ten hoogen Hemel in te vaaren.

Uwen alleronderdaanighsten Vriendt

Hendrick Waterloos.