Lauwer-stryt

[p. 249]

Voorsangh.

DE Deucht, die in het deuchtsaam harte woont,
Van die mijn Sangheldin met Laure kroont,
Is overgodd'lijk; want sy haar vertoont

Met gulde stralen.

Op dat ik die besoedel, kreuk, noch schen,
O Pallas, suyver mijn onsuyvre Pen!
Gun dat ik sonder smet, mijn Geest gewen

Haar lof te malen.

Ik kniel voor 't Marmer Praalbeelt, 't welk tot eer
Van haar is opgerecht; men soekt niet meer
De witte deucht, en d'onbesoedelde eer,

In d'oude Templen;

Want in het hart van d'Amstelse Kathrijn'
Daar straalt de Deucht, als heldre Sonneschijn;
Sy sit gelijk tot Pafos, Ericijn,

op Elpen Dremplen:

Haar rechtehandt, beklemt een goudeStaf,
Die haar de kuysche Jachtgoddinne gaf,
Tot Vestaas eer, en een onlijdbre straf

Die d'eer bevlekken;

O Priesteres leen uw verlekkert oor,
Mijn Sanggoddin, singt in 't gewijde choor
Uws Tempels; hoe gy heerlijk quaamt te voor

Op d'Aartse plekken.