Lauwer-stryt

[p. 187]

Besluyt-antwoort
Op 't vervolgh van Iuffr. Cornelia van der Veer.
Behelsende de nietigheyt van 't voorschreve Dootshooft.

WAt wonder dat dit hooft van weetig breyn berooft is?

Terwijl het eygen is aen 't menschelijk geslacht?

De waen beheerst den mensch, mits yder meent hy 't hooft is:

Geen snoor fout, als dat elk, van elk wil zijn geacht.

't Is dan gelijk het was voorheen in 't nietigh weesen,

't Was niet, 't is niet, schoon 't was ('t geen niet is) door een kroon

Gepurpert; wat sou 't zijn, 't geen min als niet moet wesen?

Uyt niet, volght niet, als niet, niet is dan 't niet gewoon.

Wat wil dan 't nietig vlees, door waensugt staeten beedlen?

Terwijl ons eer, en pracht, aen 't niet moet zijn gelijk:

[p. 188]

 

Ons gloôr verdwijnt soo haest, als 't klincken van de veedlen.

 

Een saeck die selver spreeckt, behoeft geen tekenblijck.

 

 

 

Wegh werelt, want uw eer moet gy uyt niet bewijsen,

 

'k Stijgh dan van niet tot iet, en stier om hoogh mijn geest,

 

Daer 't alles, t'aller tijdt, niet flensen sal noch grijsen;

 

Geluckigh hooft in 't welck men nut uyt nietheyt leeft.

 

 

 

Hier sluyt ick, want dees les kan ons genoeghsaem spijsen:

 

Dit hooft spreeckt klaer genoegh, wat doen ons eygen is.

 

De ondeught vreest de doot, Doot moet voor deughde deysen:

 

Wie deught wil, bint sich staegh aen Doots gedachtenis.

Uyt.

Justus Hoflandt,

Anagramma,

Fundis, Thus, Alto.

Amsterdam, den 9. Augusto, 1664.