Lijkkransje uit fraaije bloemen (op den Nederlandschen Helikon geplukt) zamen gevlochten, neergelegd op het graf van Henriette Wilhelmina Rojer (1850)

Lijkkransje uit fraaije bloemen (op den Nederlandschen Helikon geplukt) zamen gevlochten, neergelegd op het graf van Henriette Wilhelmina Rojer

(1850)–Jacobus Josephus Putman– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


Op den dood van een kind. Zoo lang een Eik in 't woud Zijn hoofd om hooge houdt, Is hij een spel van 't lot, Dat met zijn grootheid spot. Zijn blad heeft in den worm, Zijn schedel in den storm, Zijn wortel in den vloed, Die kabbelt aan zijn' voet, Een' vijand, die zijn pracht En heerlijkheid veracht, Voor wien hij eeuwig beeft, Zoo lang hij 't leven heeft,
[pagina 22]
Vergeefs spreidt hij een schoon, Een Majesteit ten toon, Bemind bij God en mensch. Vergeefs bidt hem de wensch Des pelgrims, die vermoeid En van de zon verschroeid, Aan' zijn bemoschten stam Een koele wijkplaats nam, Verkwikt en blij te moê, Een zorgloos leven toe. De dankbre tortelduif, Die in zijn hooge kuif Een veilig leger vindt, Smeekt vruchteloos den wind, Dat hij hem ruste geev', En om zijn kruin niet zweev'. Wanneer de laatste storm Den vogel en den worm Neêrplettert uit zijn loof; Voor al het bidden doof, Zijn' stam om verre scheurt; En 't woud, dat om hem treurt, Van zijn sieraad berooft; Wanneer zijn achtbaar hoofd De moeder-aard' weêr kust, Dan eerst geniet hij rust. Gelukkig 't rijsje dan, Dat vroeg reeds rusten kan, Dat jong gehouwen wordt Of schielijk henen dort! Het voedde nog geen' worm, Het vreesde nog geen' storm, Die slechts door boomen vaart,
[pagina 23]
En lage rijsjes spaart; 't Gekabbel van den vliet Woelde aan zijn' voet nog niet; Het zag nog nimmer kwaad, Dan dat weldadig kwaad, Dat het ter aarde sloeg, En in de ruste droeg. Gelukkig ook het Kind, Dat vroeg zijn rustplaats vindt, En de onrust van een' man Geheel ontwijken kan! De zorg, die slangen kweekt, De roode wang verbleekt, De minste sluimring steelt, Of zwarte droomen teelt, Als lood op 't harte zinkt, Het bloed uit de aadren drinkt, Het vleesch als sneeuw verteert, 't Gebeente in stof verkeert, En ijslijk-langzaam moordt, Heeft nooit zijn borst doorboord. De nijd zag zijne jeugd, Zijn kinderlijke deugd, Verachtelijk voorbij; De kleine maatschappij Van 't ouderlijk gezin Zag slechts dat groot begin, De bloemknop van een vrucht, Die, zonder traan of zucht, Omhoog ontwikkeld wordt, En nimmer weêr verdort.
[pagina 24]
Juicht, Oudren! bij dit graf! Geen traan daal' daarop af! Juicht hier uit uwen nacht! De rust, waar gij naar smacht, Dauwt hier reeds koel en teêr Op uwen Lieveling neêr! Gij wacht nog op den storm, Maar haast komt ook die storm, Die u uit liefde velt, En uwe rust herstelt, Reeds wordt de hemel zwart, Reeds beeft het kranke hart Des ondermijnden booms, Reeds bruist de kracht des strooms Op uwe vesels aan; Eén uur zult gij nog staan, En dan ontvangt de grond, Die uwe spruit verslond, Ook u in zijnen schoot, En gij vergeet uw' nood! Dan woedt de storm nog meer, Maar gij voelt hem niet weêr. Terwijl gij zachtkens slaapt, En hij uw broedren raapt, En in de ruste draagt, Wordt 't onheil weggevaagd, En 't gansche wereldrond Gelouterd en gezond. Dan rijst uw groene top Weêr uit den afgrond op; Uw telg rijst aan uw zij' En is een boom, als gij!
[pagina 25]
Dan knaagt geen worm u meer, Dan velt geen storm u weêr, Dan kabbelt wel een vloed Aan uw' vernieuwden voet, Maar niet met dat geweld, Dat boomen nedervelt: Zijn golven zijn gestild; Hij ruischt slechts zacht en mild, Om eindeloos uw groen En bloem en vrucht te voên!

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jacobus Kantelaar