Lijkkransje uit fraaije bloemen (op den Nederlandschen Helikon geplukt) zamen gevlochten, neergelegd op het graf van Henriette Wilhelmina Rojer

[p. 9]

Jesus de vriend der kinderen.

Toen 's nachts op Davids weide

Een zingend Eng'lental

De blijde herders leidde

Naar Bethl'ems armen stal,

Toen was 't voor ons, zegt moeder,

Het grootste kinderfeest,

Daar toen ook de Albehoeder

Met ons is kind geweest.

En als, na vele jaren,

Het Vleesch-geworden Woord

De luisterende scharen

Vroeg: wie zijn rijk behoort, -

Heeft zalig Hij geprezen

Wie aan het kind gelijk,

En wie hun vriend zou wezen,

Want hun is 't hemelrijk.

Eens bragten ze ook de kind'ren

Den goeden Jesus aan:

Wilt, sprak Hij, hen niet hind'ren

En laat ze tot Mij gaan.

De kleinen, eerst verlegen,

Toen spoedden naar den Heer,

En Jesus' zoete zegen

Daalde op de kind'ren neêr.

[p. 10]

 

Sinds nu de Heer van 't leven

 

In 't kribje als zij geschreid,

 

Zijn zegen hun gegeven,

 

Zijn rijk heeft toegezeid,

 

Zijn zij Gods lievelingen,

 

En Eng'len zijn op aard,

 

Gelijk het kribje omringen,

 

Wie ze in zijn' naam bewaart.

 

 

 

Wie hen heeft opgenomen,

 

Neemt Mij op, sprak de Heer;

 

En wie tot hen zal komen,

 

Geeft zijner kindschheid eer.

 

Maar kind'ren moeten bidden

 

Voor wie hen zoo bemint,

 

Voor U, die in ons midden

 

Als vader U bevindt.

 

 

 

Voor ouders, zusters, allen,

 

Met onze jeugd begaan,

 

Zal 't kinderliedje schallen,

 

En 't kinderharte slaan,

 

Geef, Heer! nog eens uw' zegen,

 

Gij, nimmer 't zeegnen moê;

 

Strek, in uw krib gelegen,

 

Strek ons uw handjes toe.

 

 

 

En wil uw woord gedenken,

 

Dat al die, U gelijk,

 

Aan 't kind hun liefde schenken

 

Behoort uw hemelrijk.

 

Schenk dan wie ons omgeven

 

Als Eng'len onzer jeugd,

 

Schenk hun in 't eeuwig leven

 

Uw zoete hemelvreugd.